The Last of Us: Part II Remastered

Hoeveel vind je leuk The Last of Us ? Dit is de vraag die deze recensie zo'n beetje definieert, omdat het de beslissende factor is of je al hebt bepaald of deze game iets voor jou is of niet. Als je The Last of Us: Part II hebt gespeeld, weet je al of je dat verhaal nog een keer wilt spelen. Als je de show hebt gezien en er verliefd op bent geworden, is je aankoop waarschijnlijk opnieuw vooraf bepaald.

Er is niet veel tijd geweest sinds de lancering van de originele The Last of Us: Part II. Minder dan vier jaar, als je het kunt geloven. Het tweede deel van Ellie's verhaal, het gruizige, bloederige verhaal over wraak waarin ze zich een wrede weg baant door de straten van Seattle, zal nog vers in het geheugen van veel spelers liggen. En wat een verhaal is het trouwens. Als er niets anders is, is dit waar je voor naar The Last of Us komt. Niemand is hier puur voor de gameplay. De reden dat je gehecht raakt aan deze post-apocalyptische wereld is vanwege Ellie. Het komt door Joel. Het komt door Dina, Tommy, zelfs Abby. De verhalen van The Last of Us geven je echter vaak een behoorlijk voldaan gevoel als je er klaar mee bent. Zoals het geval is met de meeste first-party titels van Sony in de afgelopen vijf jaar of zo, voelt het als tijd om verder te gaan met iets anders zodra de aftiteling rolt.

Dit komt natuurlijk neer op persoonlijke voorkeur, maar The Last of Us: Part II Remastered heeft geprobeerd wat meer herspeelbaarheid te implementeren met No Return, de roguelike-modus die voor jou het belangrijkste excuus is om £ 10 op te hoesten om deze nieuwe versie van de 2020-game te spelen en nog een paar functies die helaas niet echt opvallen. Het basisspel was al prachtig, dus je merkt nauwelijks iets van de grafische veranderingen, en de extra extra's zoals de Lost Levels nemen echt niet zoveel tijd in beslag.

We blijven dan achter met No Return. Met tien speelbare personages en een paar verschillende spelmodi binnen een run, is er hier een behoorlijke hoeveelheid variatie. Je krijgt ook genoeg vijanden om tegen te vechten en kunt de moeilijkheidsgraad naar wens aanpassen. Tussen elke missie door kun je nieuwe wapens, voorraden en meer krijgen om je build uit te werken. Elk van de personages heeft ook zijn eigen unieke vaardigheden, maar na een paar uur wordt duidelijk dat veel van deze veranderingen vrij klein zijn. Als je geen absolute megafan bent van The Last of Us, is het moeilijk om run na run te willen doen, in tegenstelling tot een andere Sony roguelike DLC die eind vorig jaar uitkwam. Het lijkt misschien een oneerlijke vergelijking om No Return te vergelijken met God of War Ragnarök: Valhalla, maar waar de laatste een echt nieuwe ervaring brengt en tegelijkertijd het echte einde van het verhaal besprenkelt waarvan we niet wisten dat we het nodig hadden - wat allemaal gratis is, mag ik toevoegen - voelt de eerste als een spelmodus die grotendeels is toegevoegd omdat iets moest rechtvaardigen dat je geld uitgeeft aan The Last of Us: Part II Remastered.

De skins, concept art en extra extra's zijn allemaal prima en dandy, maar nogmaals, ik zal je terugbrengen naar de eerste regel van deze recensie, omdat ze er alleen echt toe doen als je van The Last of Us houdt. De Lost Levels zijn leuk, maar duren ook weer helemaal niet lang. Het is waarschijnlijk het beste om ze te vergelijken met afspeelbare YouTube-video's. Het is interessant om te horen wat deze levels zouden moeten zijn en er een beetje in te rommelen, maar ze zijn een beetje alsof je naar een museum gaat of naar een idyllisch schilderij staart. Hoe lang kun je echt kijken voordat je besluit dat je ze genoeg van je tijd hebt gegeven? De resultaten zullen variëren.

En toch, zelfs met een behoorlijk deel van de extra inhoud die flauw aanvoelt, is de kerninhoud, AKA het basisspel dat in 2020 werd gelanceerd, zo goed dat het The Last of Us: Part II Remastered uit middelmatige wateren verheft. Naughty Dog heeft echt een grote sprong voorwaarts gemaakt op het gebied van schrijven, tempo, verhalen vertellen en gameplay met The Last of Us: Part II (we kunnen eindelijk springen), op een manier die maar weinig studio's eerder hebben gedaan. Het beste voorbeeld dat ik kan bedenken is het werk van Rockstar met Red Dead Redemption en het vervolg. Zelfs als het meestal meer stressvol dan leuk is, is The Last of Us: Part II een waardevolle ervaring voor iedereen die wil zien hoe het medium videogames zichzelf kan pushen, waar in ieder geval verhalen bij betrokken zijn.

Nog een keer doorlopen kan de moeite waard zijn, als je de stress en het vermoorden van honden nog een keer onder ogen kunt zien. Ik vond vooral Abby's verhaal deze keer een stuk boeiender, want nu we behoorlijk verwijderd zijn van de poel van giftig afval die in 2020 rond deze game en dit personage was, voelt het alsof je gewoon kunt genieten van het product voor wat Naughty Dog ervan heeft gemaakt. Is dat een excuus voor het feit dat dit de derde remaster/remake is in een franchise die de release van twee games heeft gezien? Nogmaals, ik vraag hoeveel vind je leuk The Last of Us ?

De taak van een gamerecensie is meestal om een titel aan zijn publiek aan te bevelen. En toch lijkt die klus al geklaard, in 2020. The Last of Us: Part II Remastered is daarom best lastig om over te praten. Naast No Return zijn de meeste dingen die het onderscheiden van het basisspel niet zo opmerkelijk. Zelfs dan zal de toevoeging van de roguelike-modus alleen diegenen plezieren die onmogelijk hongerig zijn naar meer van The Last of Us en nog een keer als Joel willen spelen. Zoals wat waarschijnlijk het laatste beetje inhoud The Last of Us zal zijn dat enige tijd zal zien (en hopelijk de laatste remaster), is het te verontschuldigen om deze upgrade te krijgen voor de £ 10 kosten, maar zelfs de meest die-hard fans zouden even de tijd moeten nemen voordat ze de volledige £ 45 uitgeven. Als een andere ontwikkelaar, met een andere franchise, zoiets zou proberen te trekken, zouden ze worden uitgelachen, maar mensen zijn gewoon dol op The Last of Us.