The Last of Us: Part II Remastered (PC)

The Last of Us: Part II, uitgebracht in 2020, was het langverwachte vervolg op The Last of Us uit 2013. Sindsdien is Part II er verschillende keren in geslaagd om in hoog tempo inkomsten voor Sony te genereren, waarbij de Remastered -versie vorig jaar op PlayStation uitgleed, minder dan vier jaar na de oorspronkelijke release. Nu komt er een poort voor pc-gamers. Dit werk is uitgevoerd door de trouwe Nixxes Software, die wederom een product hebben afgeleverd dat aan de verwachtingen voldoet. Door een magisch "toeval" zal de eerste aflevering van het tweede seizoen van de serie The Last of Us ook iets meer dan een week na de pc-release worden uitgebracht.

Het verhaal begint vier jaar na de gebeurtenissen in het eerste deel. Joel en Ellie hebben zich in veiligheid gebracht in de stad Jackson, die erin is geslaagd een middelgrote en stabiele, goed bewaakte mini-samenleving te vormen met zijn bars en diensten. Maar ze kunnen hun verleden niet achter zich laten. De grepen van wraak bereiken het paar na gebeurtenissen van jaren geleden, wat resulteert in een lange reis naar Seattle. Deze keer is Ellie's partner in crime haar verliefdheid, Dina. Het verhaal wordt ook vanuit meerdere invalshoeken verteld, wat helpt om een minder zwart-wit en moreel eenzijdig verhaal te creëren.

Het tranentrekkende plot en het verhaal zijn nog steeds de belangrijkste redenen om het spel op te pakken. De karakteropbouw en het brute verhaal zijn nog steeds uitstekend, en het verbaast me helemaal niet dat ze hebben besloten om van de game een tv-serie te maken. Hoewel ik persoonlijk de Uncharted -serie van Naughty Dog vermakelijker vind, is de luchtige avontuurlijke toon niet te vergelijken met de letterlijk martelende sfeer van The Last of Us.

Er is niets echt nieuws aan de gameplay-mechanica, vooral omdat de wereld voor de meeste spelers bekend is. Hoe hoger de moeilijkheidsgraad die je kiest, hoe belangrijker het wordt om de stealth-mechanica onder de knie te krijgen. Zelfs op lagere moeilijkheidsgraden zijn Infected en Clickers gevaarlijke tegenstanders als het je niet lukt om ze uit te dunnen voordat ze je vinden.

Mijn pc-game-ervaring is waarschijnlijk meer vergevingsgezind dan die van consolespelers, aangezien nauwkeurige headshots met behulp van een muis relatief eenvoudig zijn, op voorwaarde dat vijanden niet op volle snelheid op je afstormen. Hoewel hulpbronnen altijd schaars zijn, zijn nauwkeurige en munitie-efficiënte precisieschoten een uitstekend recept om te overleven.

Hoewel het verhaal grotendeels een traditioneel lineair verhaal is, opent de wereld zich af en toe in halfopen secties voordat spelers naar de volgende grote verhaalgebeurtenis worden geleid. Vooral het vroege Seattle-gedeelte biedt een uitgebalanceerde ervaring: spelers kunnen er snel doorheen bewegen of ervoor kiezen om gebieden zoals verlaten bankkluizen te verkennen voor extra inhoud.

Visueel is de game van een uitstekend niveau, waardoor er weinig ruimte is voor kritiek. De grafische instellingen zijn uitgebreid, en hoewel ik de optimalisatietools van Nvidia tijdens de beoordelingsperiode niet kon gebruiken, waren de beelden nog steeds verbluffend, zonder dat de fans van mijn GPU om genade schreeuwden.

De pc-poort is over het algemeen goed uitgevoerd. Mijn RTX 3080 kon 4K-gaming soepel aan, op voorwaarde dat ik bereid was om enkele van de meer veeleisende grafische instellingen iets te verlagen. Er waren slechts een paar geïsoleerde momenten waarop de framerate op onverklaarbare wijze tot een kruip daalde, ondanks dat er geen noemenswaardige actie op het scherm plaatsvond. Degenen met krachtigere GPU's zullen natuurlijk kunnen genieten van nog betere beelden.

Naast de lange hoofdverhaallijn bevat de remaster kleine extra's, zoals de No Return overlevingsmodus en een gitaarspeelfunctie. Deze toevoegingen hebben echter weinig waarde in mijn algehele beoordeling van het spel. Omdat het overzetten opnieuw volgens een uitstekende standaard is gedaan, is de beoordeling vergelijkbaar met het origineel en de daaropvolgende Remaster.

Het avontuur is gemakkelijk om van te genieten, maar voor mij was het enige frustrerende aspect de lengte. Hoewel ik logischerwijs begreep dat dit vervolg aanzienlijk langer is dan de eerste game, overrompelde de enorme toename van de speeltijd me nog steeds. Ter vergelijking: de looptijden van God of War en Ragnarök zijn relatief vergelijkbaar. In The Last of Us: Part II is de lengte van het spel echter meer dan verdubbeld, wat het tempo drastisch verandert. Hoewel er geen ronduit onnodige momenten zijn, heb ik toch het gevoel dat een compacter verhaal voldoende zou zijn geweest. Ik vermoed dat de meeste spelers het op dit punt niet met me eens zullen zijn.

Desondanks is het eindproduct uitstekend, en mijn impopulaire meningen over de lengte van games veranderen niets aan het feit dat dit - nog steeds - een van de beste releases van videogames aller tijden is.