The Last Worker

Kurt zegt altijd dat hij vanuit huis werkt. Eigenlijk is de waarheid dat hij op zijn werk leeft - in omstandigheden die op zijn zachtst gezegd ellendig zijn. Kurt is de laatste werknemer bij JFC-1 (Jüngle Fulfillment Center 1), 's werelds grootste pakketcentrum, waar hij al 25 jaar pakketten bezorgt aan aanstaande klanten en hun diepste dromen vervult. Althans, dat is de mantra van de Jüngle Corporation.

Kurt had ooit duizenden collega's, maar nu is alles geautomatiseerd om nog meer efficiëntie en klanttevredenheid te bereiken. Hij beweegt zich door het enorme pakjescentrum, zij aan zij met veel machines en robots die vergelijkbaar werk doen, maar veel efficiënter. Je kunt je voorstellen dat dit is hoe de pakketcentra en centrale magazijnen van Amazon er in de nabije toekomst uit zullen zien.

The Last Worker is een vreemd spel - niet dat dat per se een slechte zaak is. Dit is een verhalende avonturengame en het verhaal is het sterkste deel ervan. Kurt is bijna voor onbepaalde tijd in dienst, maar op een dag wordt zijn loyaliteit op de proef gesteld wanneer hij wordt gecontacteerd door Hoverbird, een lid van een mysterieuze groep activisten die hem vragen om Josef Jüngle omver te werpen, de rijkste en meest invloedrijke man ter wereld en de man achter de Jüngle Corporation - Kurt's werkgever. Vanaf hier ontwikkelt het verhaal zich in onvoorziene richtingen en als Kurt meer te weten komt over de duistere kant van zijn baas, moet hij al snel kiezen tussen zijn baan of activisme.

Je neemt de controle over Kurt en beweegt je voort op zijn JünglePod, een kruising tussen een palletlifter en een hover scooter. Normaal gesproken is het Kurt's taak om zich te verplaatsen tussen kilometers schappen vol pakketten die bij klanten moeten worden afgeleverd. Kurt moet ervoor zorgen dat de pakketten op tijd aankomen door ze naar het verzendgebied te vervoeren, hij moet eraan denken om pakketten weg te gooien die de verkeerde maat, het verkeerde gewicht hebben of beschadigd zijn.

Kurt wordt altijd vergezeld door zijn robot sidekick en goede vriend, Skew (een leuke interpretatie van SKU), die een kleine vliegende robot is met een schattige kleine propeller. Hun dialogen zijn best vermakelijk en worden met echte overtuiging gebracht - daarover straks meer. Naast ervoor te zorgen dat de pakketten bij de klanten terechtkomen, zodat hij niet de aandacht op zichzelf vestigt, gaat Kurt, samen met de Hoverbird en Skew, op kleinere stealth-gebaseerde missies rond de donkere hoeken van JFC-1. Gaandeweg krijgt Kurt steeds meer vaardigheden, waardoor hij onder andere gesloten deuren kan hacken en guard bots kan neerschieten. Het is eenvoudige gameplay en het is duidelijk het verhaal dat de speler verslaafd houdt en ervoor zorgt dat je verder wilt gaan.

De graphics zien er best mooi uit en hebben een sterke stripboekstijl. Personages en omgevingen zijn gebaseerd op concept art van striplegende Mick McMahon, die verantwoordelijk was voor Judge Dredd, Slaine en The Last American in de jaren 1980 en 1990. Ik ben niet gek op het ontwerp van Kurt, dat een beetje vreemd misplaatst lijkt, maar de rest, van de menu's tot de wereld zelf, lijkt behoorlijk goed gedaan.

Zoals hierboven vermeld, wordt de dialoog van de game met grote overtuiging afgeleverd. The Last Worker zit vol met bekende acteurs die stemmen leveren voor de personages van het spel - en dat merk je. Achter de stem van het hoofdpersonage Kurt zit de IJslandse acteur Ólafur Darri Ólafsson (Murder Mystery, The Tourist, Banshee) en hij doet het heel goed. Ook de rest van de cast levert overtuigende prestaties, waaronder Jason Isaacs (Harry Potter, Star Trek: Discovery) als Skew, Clare-Hope Ashitey (I.T., Riviera, Seven Seconds) als de activist HoverBird en David Hewlett (Suits, Midway, Stargate) als Josef Jüngle. De muziek is gemaakt door Oliver Kraus, die eerder werkte met artiesten als Adele, Christina Aguilera, Sia en Pink.

Al deze namen kunnen The Last Worker echter niet voor mij redden. Zoals ik al zei, het is een beetje een vreemd spel - en het heeft me nooit echt gegrepen en je blijft achter met de indruk van een spel dat gewoon niet erg opwindend is. De gameplay is heel eenvoudig, maar het kan soms ook moeilijk zijn om erachter te komen of te zien wat ik moet doen, dus ik liep meerdere keren vast. Daarnaast zijn er tegen het einde van de game een aantal rare Flappy Bird-geïnspireerde minigames die zowel vervelend als frustrerend zijn. Aan de andere kant is het ophalen van pakketten en het afleveren ervan op de juiste gebieden in het Jüngle-pakketcentrum vreemd genoeg bevredigend, en verschillende van de stealth-sequenties werken prima, maar dan kan er plotseling een reeks zijn waarbij je achterblijft zonder te weten wat je moet doen.

Uiteindelijk ontdekte ik verschillende keren dat in-game gebeurtenissen niet werden geactiveerd, dus ik moest een taak opnieuw starten om verder te komen. Er waren nog andere kleine technische uitdagingen, dus uiteindelijk werd het allemaal een enigszins frustrerende ervaring, hoewel er onder de ergernissen een behoorlijk interessant verhaal zit dat met overtuiging wordt afgeleverd. Helaas kan het de andere problemen van de game gewoon niet goedmaken.

The Last Worker is beschikbaar voor een breed scala aan platforms (waaronder op Utomik, waarvan we ontdekten dat het een intuïtieve kijk was op abonnementsdiensten die, hoewel ze een paar problemen hadden met de prestaties, dienden als een verpakte en interessante indie-first vervanging voor een abonnementsstijl waarvan Game Pass zichzelf nog steeds vindt als de gouden standaard) en voor PlayStation 5 en pc kan het ook in VR worden gespeeld, met PSVR2 en Meta Quest 2.