The Lost Bus

Met een script van Brad Ingelsby (Mare of Easttown, HBO's Task), geregisseerd door Paul Greengrass (Captain Philips, Green Zone, The Bourne Supremacy) en een hoofdrol van Oscarwinnaar Matthew McConaughey (die de Golden Globe won voor zijn rol in Dallas Buyers Club), voelt het als een thriller over een superdodelijke, enorme bosbrand die ronduit fantastisch zou kunnen zijn met deze drie. De verwoestende brand in Noord-Californië in 2018 eiste 85 levens en verwoestte bijna 13.000 (!) huizen. Te midden van deze agressieve muur van vuur die zich in historische snelheid van Sacramento naar Ridgewood bewoog, zat een schoolbus vast, ingeklemd tussen brandweerwagens en paniekerige weggebruikers die probeerden te ontsnappen aan een zekere dood uit Paradise, Californië. Aan boord van de schoolbus zat een klas van 24 doodsbange kinderen, hun lerares Mary Ludwig (America Ferrera) en buschauffeur Kevin McKay (Matthew McConaughey).

Het waargebeurde verhaal van misschien wel 's werelds grootste buschauffeur aller tijden, die door heldhaftige inspanningen de meest besproken persoon werd tijdens de brandbestrijding die daar in de zomer van 2018 vele lange weken plaatsvond. Dat Kevins inspanning zou worden verfilmd, was meer dan zes jaar geleden duidelijk, maar het is pas nu dat Greengrass erin is geslaagd zijn droomproject in elkaar te flansen, dat in veel opzichten doet denken aan Captain Philips (een andere Greengrass-film gebaseerd op echte heldendom, die langzaam begint en dan geleidelijk het tempo opvoert naar een hel van een crescendo). Het is echter een beetje triest dat dit niet bijzonder opwindend, aangrijpend of gedenkwaardig was.

Het grootste probleem hier voor mij is dat het aan duidelijkheid ontbreekt. Greengrass's gepatenteerde superwankele handheld camerawerk verknoeit vaak belangrijke scènes waarin ik, als kijker, niet echt kan onderscheiden wat hij probeert te laten zien, en Ingelsby's script mist de elegantie van de dialoog die hij er meestal in propt, samen met de herkenbare, menselijke duisternis die zijn beste werk ook biedt (Out of the Furnace, is een lichtend voorbeeld, van deze). Matthew McConaughey speelt een in elkaar geflanst eendimensionaal personage dat moeilijk leuk te vinden en te steunen is, terwijl zelfs de schooljuffrouw van America Ferrera de neiging heeft om qua script plat aan te voelen. Er zijn een paar behoorlijk weelderige scènes tegen het einde waarin de bus, als een felgele, door rook beschadigde raket, de enorme vlammen binnendringt die de helft van Paradise hebben verwoest, maar de grootte van het vuur, de doden en de schaal zijn er nooit echt, dus de kleine schaal doodt een deel van de spanning die ons als kijkers vereist om meer te weten over de werkelijke inzet (afgezien van de kinderen, natuurlijk - die we ook niet leren kennen). Het is nooit slecht, maar ook nooit erg goed. Gemist potentieel van een echt film-dreamteam, zou ik zeggen.