The Mandalorian - Seizoen 3

Hoewel The Mandalorian's derde seizoen uitstekend van start ging, met een scherpe focus op Mandalore, een gemeenschappelijk doel en de herintroductie van solide Bo-Katan Kryze, zal zelfs de meest die-hard fan toegeven dat de serie de gewoonte heeft om de focus te verliezen en terug te keren naar een monster-van-de-week-opstelling.

Het is gemakkelijk om dit onbetwistbare feit te vergeten, want de laatste twee afleveringen van het seizoen slaagden erin om enkele van de sporadische draden samen te brengen die gedurende het seizoen zijn geïntroduceerd in een briljant gevecht op het oppervlak van Mandalore, evenals solide setpieces en goed gechoreografeerde actie. Maar net als bij Obi-Wan Kenobi moeten we opnieuw onthouden dat het seizoen nogal ongericht is geweest, ook al eindigden we op een hoge noot.

De uitbreiding van de focus van de serie om niet alleen het verhaal van Din Djarin te zijn, maar dat van de Mandalorians als een volk, is een slimme, maar hoewel er ongetwijfeld sommigen zullen zijn die het verlies van de centrale, eenvoudige focus op de reis van één man door de melkweg betreuren, wordt de serie alleen maar sterker gemaakt door de eerder genoemde Kryze, Axe Woves en andere Mandalorian-personages. Het probleem is meer structureel, en vooral de aflevering over Jack Black en Lizzo lijkt tijdverspilling, zeker wanneer de lengte van de verschillende afleveringen nogal fluctueert en we maar een beperkte hoeveelheid tijd hebben om enkele van de vragen die de serie tijdens het seizoen heeft gesteld af te sluiten.

Het is ook moeilijk om de terughoudendheid en het verlangen van de makers te begrijpen om voortdurend uitweidingen en afleidingen te introduceren, terwijl de kern van de show, de resterende Mandalorians die hun staat van intergalactisch nomadisme beëindigen en de controle over hun thuisplaneet herwinnen, zo meeslepend en interessant is. Sommige van deze draden, zoals Carl Weathers' Greef Karga, werken als zodanig goed, maar bepaalde segmenten lijken nogal onsamenhangend, en hoewel de serie probeert het nodige bindweefsel te creëren, werkt het niet altijd zoals bedoeld.

Nee, de waarheid is dat The Mandalorian uitstekende scènes kan construeren en solide spanning kan opbouwen wanneer het telt, en dus is het nog steeds deze serie die de weg vooruit toont voor Star Wars als IP, maar tegelijkertijd is het ook meer dan ooit nodig voor de mensen erachter om de rode draad te herontdekken.

Gelukkig is het nog steeds zo dat The Mandalorian er zowel geweldig uitziet als nog beter klinkt. Daarnaast zijn er ijzersterke optredens (met uitzondering van Lizzo) van Pedro Pascal, Giancarlo Esposito's Moff Gideon en Katee Sackhoffs Bo-Katan.

Dus, The Mandalorian is nog steeds je tijd waard als je een Star Wars fan bent, en door deze serie, en mogelijk Ahsoka wanneer we op dat punt komen, wordt de weg vrijgemaakt voor interessantere verhalen die geweldige fanservice en interessante nieuwe perspectieven en benaderingen bieden. The Mandalorian's derde seizoen is niet zo goed als het had kunnen zijn, wat een beetje jammer is, maar dat betekent niet dat het slechte televisie is, verre van dat.