The Midnight Walk

Naarmate games zich verder vestigen als een kunstvorm, splitsen ze zich op in verschillende genres, verschillende manieren om zich aan ons uit te drukken. Doe een stap terug en je zult je realiseren hoe wild het is dat je het ene moment tandenknarst terwijl je het ene moment het harnas van een Hongaarse krijger in het middeleeuwse Bohemen afbreekt, en je een weg baant door fantasie- en sci-fi-verhalen die het volgende moment tot leven komen met een vriend.

Games voelen alsof ze van alles kunnen zijn, maar zo nu en dan voelt het alsof iets echt probeert die artistieke grens op de een of andere manier naar voren te duwen. Harold Halibut liet ons vorig jaar zien hoe een stop-motion stijl van een game eruit zou kunnen zien, in een leuk maar heel eenvoudig avontuur. Nu heeft Moonhood Studios de kans om daarop voort te bouwen met The Midnight Walk, een reis door het duister met optionele VR-compatibiliteit.

In The Midnight Walk ben je een Verbrande, waarschijnlijk de laatste van je verwanten, die merkt dat ze wakker worden in een wereld zonder vuur, grotendeels zonder licht. Nadat je de vlam van een Potboy opnieuw hebt aangewakkerd, ga je op een zoektocht naar Moon Mountain, waarbij je jezelf langs de verschillende paden van The Midnight Walk voert. Een eenvoudig doel, een doel dat je meteen meesleept in de cryptische aard van de wereld en de mysteries waarnaar wordt verwezen door de personages die je onderweg ontmoet.

Je missie neemt je mee door de verschillende locaties verspreid over The Midnight Walk, een stad waar de mensen hun hoofd van hun lichaam hebben afgesneden. Een koninkrijk gecreëerd door een logge reus. De sfeer van de wereld is even uitnodigend als griezelig, en Moonhood heeft uitstekend werk geleverd door griezelig met gezellig te combineren. Elke locatie heeft zijn eigen miniverhaal, iets dat meestal tragisch is, maar getint met een gevoel van hoop, een thema dat op briljante wijze door het verhaal wordt gedragen. Jij - of waarschijnlijker Potboy - bent dat gevoel van hoop, dat er zelfs in het diepste donker altijd licht te vinden is. Je lost misschien niet alle problemen op van de mensen die je ontmoet, maar je kunt ze helpen verder te gaan, iets beters te creëren van de slechte situaties waarin ze zich bevinden.

Er zijn een aantal grote emotionele pieken in het verhaal, verteld met net genoeg dialoog, een prachtige soundtrack en de eerder genoemde stop-motion visuals. De zorg die Moonhood heeft besteed aan het uiterlijk van The Midnight Walk kan niet onvermeld blijven, en het valt op als een van de mooiste games die ik heb gezien. De expressiviteit van de personages, de manier waarop de wereld het gevoel heeft van een vergeten bureau dat tot leven wordt gebracht. Het ademt allemaal creativiteit en uniciteit op zo'n boeiende manier, het voelde alsof ik een film aan het spelen was. Het is vermeldenswaard dat ik niet in VR heb gespeeld. Ik heb er gewoon de kit niet voor. Dit maakt op dit moment in de recensie niet echt uit, maar ik vraag me wel af wat het zelf zien van de omgevingen en personages toevoegt.

Het verhaal is emotioneel, de personages en de wereld fascinerend, maar dit is een spel, dus hoe speelt het? The Midnight Walk legt een sterke nadruk op het gebruik van beeld en geluid, vertrouwend op een spilmechanisme waarbij je je ogen sluit om verborgen voorwerpen en deuropeningen te detecteren en bepaalde vijanden te vermijden. De dood bestaat in The Midnight Walk en je kunt tijdens je avontuur worden aangevallen door een verscheidenheid aan griezelige wezens. In bepaalde segmenten van het spel moet je er omheen sluipen, terwijl je in andere vrij eenvoudige puzzels oplost. Dit is waar het voelt alsof er een echte kloof is tussen de VR en de reguliere ervaring, omdat ik in VR kon zien dat dit genoeg was om het spel boeiend te houden, maar de eenvoud met een controller was misschien te veel om constant spannend te zijn.

Het duurt niet langer dan een paar minuten om oplossingen te vinden, en zelfs als er meer elementen aan het spel worden toegevoegd, zoals het Matchlock-pistool waarmee je van veraf kunt schieten, en de snellere, dodelijkere Grinner-vijanden, voelt het alsof ze er maar zijn voor een paar puzzels of ontmoetingen. Veel hiervan heeft te maken met de lengte van het spel. The Midnight Walk duurt slechts een paar uur om te voltooien, en aangezien de herspeelbaarheid grotendeels bestaat uit verzamelobjecten (omdat je gewoon op hervatten kunt drukken nadat je het spel hebt uitgespeeld om het andere einde te krijgen), merk je misschien dat je aan het einde van het spel meer wilt. De ideeën hier zijn erg goed, maar komen niet overeen met de volledige omvang van hun potentieel. Toch kan ik, dankzij de kracht van het verhaal en de sfeer van het avontuur, niet zeggen dat het me ooit heeft verveeld.

The Midnight Walk slaagt niet altijd als spel, maar als verhaal en kunstvorm trekt het je moeiteloos naar binnen. Het is een briljant sfeervol avontuur, dat de beperkte gameplay goedmaakt met emotionele pieken waardoor je alles wat je zojuist hebt gezien en gedaan in twijfel trekt. The Midnight Walk is misschien een korter pad dan ik eerst dacht, maar het is niet een die ik zal vergeten.