The Outlast Trials (vroege toegang)

Het is geen perfecte reis geweest voor Red Barrel's Outlast series. De eerste werd geprezen als een fantastische horrorervaring waarbij we een psychiatrisch ziekenhuis konden verkennen, als een journalist. De tweede counterde met zijn inspiratie uit films als Children of the Corn en liet ons onderduiken in Noord-Amerikaanse korenvelden. Het vervolg werd sterker gekenmerkt door religieuze culten en jachttaferelen. Het maakte echter niet iedereen indruk met zijn spelmechanica die resulteerde in veel vallen en opstaan. The Outlast: Trials slaat dat allemaal over en plaatst ons chronologisch voor de eerste wedstrijd.

Je bent een dakloos/naamloos personage waarvan je in het begin het uiterlijk kiest. Je personage wordt onderworpen aan gruwelijke experimenten en je wordt vrijgelaten in de wereld met je psychiater als je enige vriend. Hij zal voortdurend met je praten en je begeleiden tussen missies. Je zit gevangen in een gigantisch magazijn waar de experimenten plaatsvinden, met dit magazijn omringd door andere nieuw gebouwde structuren die zijn ontworpen om op een kleine stad te lijken. De proefpersonen zijn dan vrijgelaten en jij, met maximaal drie extra vrienden, wordt losgelaten in deze gekke wereld.

Het is duidelijk dat The Outlast: Trials is ontworpen voor vier spelers. Hoewel het verhaal weegt op de levels, is het meteen duidelijk dat dit het beste met anderen kan worden genoten. Om in een level te laden, ga je een van de vier draaideuren binnen, of ga je in een van de vier stoelen zitten. Daarom verbaast het je waarschijnlijk niet dat mijn tijd met de game werd gekenmerkt door veel opnieuw gespeelde en hergebruikte levels, voor zogenaamde "trials". Je kiest een missie, je loadout en kunt vervolgens in het level springen op basis van de parameters die je eerder hebt ingesteld en de missie voltooien die je hebt gekozen. Qua gameplay verschilt het enigszins van zijn voorgangers zonder de identiteit te verliezen waar Outlast bekend om staat. Je kunt langzaam deuren openen, vijanden achtervolgen je als je wordt gespot en de horror is altijd aanwezig.

Wat ik frustrerend vond, zijn al gevestigde trucs in het genre. In een vroeg level moet je een politiebureau binnensluipen en een getuige doden. Je begint hem neer te schieten en de stroom valt uit, en nu moet je uitzoeken hoe je naar de kelder kunt gaan, de generatoren kunt repareren, bijvullen en opnieuw kunt starten. Meestal zie je de doelstellingen en het einde van de missies voor je, maar je moet een marathon rond het doel lopen voordat je het allemaal kunt voltooien. Het werkt beter met verschillende andere spelers, en dit komt omdat extra spelers meer items kunnen dragen, samen puzzels kunnen oplossen en de levels gemakkelijker kunnen voltooien. Als je alleen bent, behoud je meer van de horrorelementen, maar krijg je nog steeds geen gericht verhaal met gevestigde protagonisten, zoals in eerdere installaties van de serie.

Het aannemen van missies gaat vrij soepel. Qua gameplay zijn er veel overeenkomsten met zijn voorgangers. Je hebt deze keer geen camera, maar krijgt in plaats daarvan een nachtkijker. Je kunt deze opladen wanneer de energie op is, met behulp van batterijen die je vindt, maar je moet hulpbronnen besparen. Het verhaal doet goed werk door zijn thema te verkopen en het te verbinden met het verhaal van de serie. Ik zal niets verklappen, maar er zijn goodies te vinden als je meer wilt weten over dit universum. Ik vond vooral het wereldontwerp leuk, omdat de omgevingen worden afgebroken, vernietigd en geleefd, en het doet me denken aan de scènes uit steden met recente gewelddadige rellen. Je kunt ook artefacten en verzamelobjecten vinden om aan deze inspanning toe te voegen. De maps worden niet alleen bevolkt door bazen en vijanden, maar ook door mensen die met rust gelaten willen worden. Hoewel de kaarten waar je doorheen beweegt gebouwen en andere dingen vertegenwoordigen, heeft Red Barrels geweldig werk geleverd met zijn omgevingen.

De vraag blijft of dit echt is waar fans van het eerste en tweede deel naar op zoek zijn. Sommige gameplay-aspecten, zoals de identiteit van de serie en het visuele ontwerp, zijn vergelijkbaar met zijn voorgangers. De lay-out, het missieontwerp en het levelontwerp doen denken aan Dead By Daylight, Last Year: The Nightmare, Back 4 Blood en Phasmophobia. Het is een scherpe verandering van genre op ongeveer hetzelfde niveau als tussen Dawn of War en Dawn of War II. Dat is niet per se slecht. Dat laatste vind ik bijvoorbeeld leuker dan het eerste. Ik heb best veel plezier gehad om vijanden te ontwijken, me te verstoppen voor monsters en me een weg te banen door de levels. Het hebben van vaardigheden die dit gemakkelijker maken is altijd goed, je kunt bijvoorbeeld een vaardigheid kiezen voordat je begint waarmee je sneller barricades kunt neerhalen of gemakkelijker kunt ontsnappen. Tegelijkertijd mis ik de meer goed geregisseerde stijl van de mainline games.

Er is nu echter een hub waar je tussen de missies door naar terugkeert. Je thuisbasis is een cel op een afdeling van het psychiatrisch ziekenhuis/instelling. Er zijn bedden, kamers en enkele personages waar je dingen van kunt kopen. Dit is waar je plant met je bondgenoten, je uitrusting test, koopt wat je nodig hebt. Ik ben benieuwd of het mensen over de streep trekt. Ik twijfel er niet aan dat dit een beetje een test is, ironisch genoeg, voor een eventuele derde game, maar ik wil nu benadrukken dat ik alleen horror prefereer. Goede coöperatieve modi brengen meestal compromissen met zich mee voor solospelers, wat hier het geval is. De onderdompeling krijgt bijvoorbeeld een beetje een klap wanneer je missies, kaarten, spelers in de lobby en meer moet zoeken, in plaats van meteen cutscenes en een nieuw level te hebben.

Ondanks de focus op samenwerking, hou ik van het ontwerp van de wereld, de personages en het geluid is geweldig. Het universum is over het algemeen ook nog steeds interessant. Ik vind echter dat de horror snel verdwijnt, hoewel de vijandelijke variatie goed is en je je constant ontmaskerd voelt. Wanneer je meerdere keren achter elkaar hetzelfde level doorloopt met verschillende missies samen met vrienden, neemt het angstniveau iets af. Tegelijkertijd is het goed gedaan voor wat het is. Je krijgt competente voice acting, solide graphics, goede art direction en een redelijk goed functionerende game. Er zijn technische gebreken, de AI moet worden opgepoetst en dit zijn dingen waar de ontwikkelaars aan werken. Maar het is nog niet in zijn 1.0-versie, want hier krijgen we een Early Access -versie.

Toch zou ik je niet aanraden om The Outlast: Trials alleen te spelen. Ik zou je aanraden om dit te bekijken als je iets nieuws wilt proberen met een paar vrienden en toevallig Outlast leuk vindt. Cosmetische dingen zoals het schilderen van je gevangeniscel en andere dingen boeien me echter niet echt, ook al waren de opties talrijk en was er genoeg te ontgrendelen met valuta's die je na missies verdient.

Het conflict tussen de erfenis van de serie en deze nieuwe stap is merkbaar. Ik ben verscheurd, aan de ene kant ben ik enthousiast over iets nieuws, maar aan de andere kant houden de levels niet op tegen het aantal playthroughs dat ik moet voltooien. Het wordt te snel vermoeiend. Hoewel ik de voorkeur geef aan horror alleen, weet ik dat veel mensen het leuk vinden om enge dingen samen aan te pakken en dit kan interessant zijn. Uiteindelijk is het een competente basis die wat meer werk nodig heeft tijdens Early Access, zodat de 1.0-versie zo goed mogelijk is.

Als de ontwikkelaars erin slagen om enkele van de problemen die ik ervaar op te lossen, meer inhoud toe te voegen en hun werk op te poetsen, kan het eindigen met een hogere beoordeling. Maar zoals het er nu uitziet, ben ik vermaakt, maar niet onder de indruk. Sommige aspecten zijn goed en andere zijn gebrekkig. Als je een stel vrienden hebt en iets onaangenaams wilt spelen, is dit iets om in de gaten te houden. Ik verlaat de Early Access versie met de hoop dat het een stabiele multiplayer spin-off wordt. Mijn beoordeling is ook enigszins gerechtvaardigd door een teleurstelling dat het voor een ander publiek is gemaakt dan de eerste en tweede versie, omdat ik al snel besefte dat ik hier niet zo mee bezig was als met zijn voorgangers.