The Phoenician Scheme

Industrieel "Zsa Zsa" Korda (Benicio Del Toro) is in veel opzichten een briljante man, maar hij wordt ook gehaat door de regeringen van de wereld vanwege zijn manipulatieve zakelijke praktijken, en ze smeden daarom een complot om hem voor eens en voor altijd te stoppen. Nadat hij een moordaanslag te veel heeft overleefd, realiseert Korda zich dat er iets moet veranderen, niet per se voor hemzelf persoonlijk, maar vooral voor zijn toekomstige zakelijke ondernemingen. Hij draagt daarom zijn rijkdom over aan zijn enige dochter Liesl (Mia Threapleton), een jonge non die twijfelt aan de pogingen van haar vader om hun verbroken relatie te herstellen - als hij al haar vader is! In een poging om al zijn misstappen recht te zetten en zijn levenswerk (het zogenaamde "Fenicische Schema") te voltooien voordat de dood hem omarmt, gaat Korda, samen met Liesl en Michael Cera's eigenzinnige metgezel, op een levensveranderende reis...

Asteroid City was de enige Wes Anderson-film die ik meteen ondraaglijk vond, maar verder ben ik een grote fan van Anderson's poppenhuissymmetrie en gedetailleerde dioramaverhalen. Natuurlijk loopt zo'n filmmaker het risico uiteindelijk een parodie op zichzelf te worden, maar Anderson draagt het met koppigheid en trots, iets wat ik alleen maar kan respecteren. The Phoenician Scheme doet qua esthetiek en thema meer denken aan The Grand Budapest Hotel en gaat over een soort mentorrelatie tussen de personages van Del Toro en Threapleton. Beide acteurs zijn briljant en precies de juiste hoeveelheid droog, en leveren typische Anderson-dialogen met een twinkeling in hun ogen. Threapleton is uitstekend als een soort christen Wednesday Addams, en Del Toro is een heerlijk gemene Howard Hughes-figuur die niet anders kan dan alles en iedereen om hem heen bedriegen. De scène waarin Del Toro uitlegt dat hij geen paspoort heeft omdat hij niet dezelfde mensenrechten heeft als "normale mensen" is hysterisch grappig.

Het ondermijnen van emoties achter droge humor is natuurlijk een handelsmerk van Anderson, maar de droogte in deze film deed me de echte menselijkheid missen die te vinden is in films als The Royal Tenenbaums en The Life Aquatic. Er zit hart in deze film; achter het onnodig ingewikkelde plot over het opvullen van een marktgat door de investeerders van Korda op te lichten, zit een lief verhaaltje over verzoening en het vinden van iets in het leven dat waardevoller is dan koud hard geld. Verre vaderfiguren zijn een bekend Anderson-ingrediënt dat hier redelijk goed werkt, maar de film zit iets te vol met excentrieke personages, en alles wat te maken heeft met de "Phoenician Scheme"-fraude (een nep-bouwproject in een fictief land dat verondersteld wordt geld te genereren door meedogenloze kostenbesparende maatregelen zoals slavernij) voelt vooral als windowdressing, Waar er ruimte had kunnen zijn voor iets meer dan een formule-slapstickkomedie. Maar de reis ernaartoe is erg vermakelijk. Het is snel en origineel - met andere woorden, klassieke Anderson.

Wie moeite heeft met de eigenzinnige stijl van Anderson zal zich waarschijnlijk gefrustreerd uit het hoofd trekken, maar wie iets vreemds en grappigs waardeert, zal zich meteen thuis voelen bij zijn humor. De samenzweerderige muziek van Alexandre Desplat is de kers op de taart in deze onwrikbaar charmante samenzweringsthriller. Het is een beetje pretentieus, zeker, maar de film voelt een beetje aan als wanneer Korda handgranaten als dozen chocolaatjes uitdeelt aan zijn investeerders: het is moeilijk om nee te zeggen tegen zoiets bizars.