The Plucky Squire

Af en toe komt er een spel voorbij met een premisse die zichzelf verkoopt. In The Plucky Squire speel je een personage uit een boek, in een boek, die tussen zijn platte thuisland en onze driedimensionale wereld moet reizen om zijn missie te vervullen. Het is gewoon een geweldig idee, en of het een goed spel is, is de vraag of de ontwikkelaar erin slaagt het uit te voeren. Gelukkig hebben de mensen van All Possible Futures dit voor het grootste deel gedaan en hebben ze een spel ontwikkeld dat barst van de creativiteit.

Jot, de naam van The Plucky Squire, is de held en hoofdpersoon van een beroemd en geliefd kinderboek. In dit boek redt hij altijd iedereen en heeft hij de kwaadaardige tovenaar Humgrump verslagen tegen de tijd dat de laatste pagina's zijn omgeslagen. Natuurlijk is Humgrump dit een beetje beu, en met behulp van een soort magie die hij heeft gevonden, slaagt hij erin om Jot uit het boek te gooien en het te herschrijven zoals hij wil. Met de hulp van zijn vrienden moet Jot nu reizen tussen de echte wereld en de wereld van het boek en proberen het verhaal recht te zetten.

Als speler werken we aan een mentale laag die snel overweldigend kan worden. Gelukkig is het niet zo ingewikkeld als het klinkt. Buiten het verhaal van Jot wordt aangegeven dat het boek eigendom is van een jongen genaamd Sam. Hij is een creatief kereltje dat schetsen en speelgoed op zijn bureau heeft liggen, en Jot krijgt te horen dat als hij het verhaal niet opslaat, Sam zijn inspiratie zal verliezen en een verkeerde afslag in het leven zal nemen. Het is een beetje Pixar met een beperkt budget. Kinderen gaan niet verloren omdat ze hun interesse in een prentenboek verliezen, maar het is een eenvoudig plot dat we allemaal kunnen begrijpen en het verhaal wordt nooit veel dieper dan dat. Onderweg probeert het spel de vierde muur te doorbreken, en de personages laten doorschemeren dat ze misschien weten dat wij als spelers ook helpen. Het is een plezierig universum dat al deze lagen opbouwen, maar het verhaal komt nooit echt tot een climax of verrast in een mate waar je op zou hopen, gezien het uitgangspunt. Maar het is betoverend en eigenzinnig.

Het universum van het boek wordt gepresenteerd met een eenvoudige dynamische lijn in de stijl van klassieke Frans-Belgische strips zoals Kuifje, Splint en Asterix, maar zonder veel detail en het mist een beetje originaliteit. Het was waarschijnlijk nodig om de stijl eenvoudig te houden om het technisch gemakkelijker te maken om het spel te ontwerpen. Jot moet naadloos kunnen springen tussen 2D- en 3D-werelden, en dat kan hij, maar het is moeilijk voor te stellen dat een creatief kind dat groot genoeg is om aan zijn eigen bureau te zitten en te schilderen en te tekenen en te bouwen, zijn grootste inspiratie in dit universum zou vinden. Dat klinkt negatief, maar het is vooral om te benadrukken dat de stijl eenvoudig en kinderlijk is. Maar het maakt niet uit, want het is goed uitgevoerd en charmant. Je vindt gewoon geen dramatische of verrassende ontwerpen in het spel. Aan de andere kant zorgt deze stijl voor een behoorlijk indrukwekkende gameplay wanneer Jot heen en weer begint te reizen tussen werelden. Het boek waarin het verhaal zich afspeelt, ligt op een bureau terwijl je speelt, en het ziet er letterlijk uit als een geïllustreerd boek waarin de tekeningen tot leven zijn gekomen. Wanneer Jot uit het boek springt en er weer in springt, kun je niet anders dan opgewonden raken. Dus hoewel het misschien niet het meest dramatische of baanbrekende visuele ontwerp is, werkt het perfect en is het technisch geweldig om naar te kijken.

Mijn hoop was dat The Plucky Squire in staat zou zijn om frisse en unieke gameplay-elementen en ontwerpkeuzes te genereren en te gebruiken, en dat is voor het grootste deel ook zo. Echter, net als bij zowel het verhaal als het visuele ontwerp, speelt het binnen een veilig kader. The Plucky Squire is meer een puzzelspel dan iets anders, maar zo ziet het er niet uit als je voor het eerst begint. De gameplay doet in eerste instantie denken aan games als Cat Quest of 2D Zelda-games, maar naarmate de pagina's worden omgeslagen, bezoeken we verschillende genres. Er is platformactie, arcade shooter, een baas om te verslaan alsof het Punch-Out! is voor de Super Nintendo. Al deze verschillende stijlen lijken echter uiteindelijk een beetje op een gimmick, want als alles is gezegd en gedaan, is The Plucky Squire een puzzelspel.

Jot heeft het vermogen om woorden te verplaatsen, op de ene plek uit het boek te reizen om op een andere plek weer terug te reizen. Hij kan door het boek bladeren en de pagina's kantelen om objecten in het boek te manipuleren. Dit zijn de centrale mechanismen die door het hele spel lopen en de centrale drijvende kracht. Onderweg krijg je nieuwe tools om dingen op de pagina's te beïnvloeden, maar de meeste puzzels moeten worden opgelost door een woord te verplaatsen of een pagina te kantelen om ruimte te creëren om vooruit te komen. Een voorbeeld is een groot monster dat de weg blokkeert. Het wordt in woorden op de pagina beschreven, dus als je in plaats daarvan het woord 'klein' in de zin zou kunnen zetten, krimpt het monster plotseling. Of, omgekeerd, je zou het monster groot kunnen maken om het tegen een muur te kunnen rollen. Er zijn veel leuke ideeën, maar uiteindelijk worden de puzzels eentonig en pas tegen het einde van het spel zijn er enkele dramatische veranderingen die de formule een beetje door elkaar schudden. De game houdt niet lang genoeg vast aan een nieuw mechanisme om verder te gaan dan een gimmick te lijken. Toch is de manier waarop het spel 2D en 3D gebruikt een beetje ingenieus. Als je in de 3D-wereld bent, kun je in verschillende schetsen en notities springen die op tafel liggen, of je kunt in een geïllustreerde beker of een kolom springen waarop is getekend, wat een heel ander universum is. Het is een geweldig idee, maar het wordt niet genoeg gebruikt. Hoewel het spel solide is en de hele tijd standhoudt, wil je meer. De game had het uitgangspunt en de mogelijkheden nog meer kunnen verkennen.

Dat gezegd hebbende, The Plucky Squire is een voorbeeld van speelse en fantasierijke creativiteit die we zelden zien buiten Nintendo of games zoals Astro Bot. Helaas bereikt het niet dezelfde hoogten als vergelijkbare games. Als je klaar bent, is het moeilijk om een specifiek deel van het spel te bedenken dat echt leuk was om te spelen. Het behoudt overal hetzelfde niveau, en het is een hoog niveau, maar het wordt nooit zo leuk en interessant als je had gehoopt.

Ondanks mijn kritiek verdient The Plucky Squire veel lof. Het is een geweldig spel, gebaseerd op een geweldig uitgangspunt, en het is overal goed uitgevoerd. De manier waarop de hoofdpersoon kan reizen tussen de wereld van het boek en de echte wereld maakt het spel tot een klein technisch juweeltje. Het basisidee leent zich echter voor veel meer gekke ideeën dan we hier zien, en het mist enkele secties die gewoon heel leuk zijn om te spelen. Het is alsof je wordt gedegradeerd tot een intellectuele bewondering van het spel van veraf, maar nooit echt deel mag uitmaken van het universum. Laten we hopen dat het een groot succes wordt en dat we een vervolg krijgen dat twee keer zo groot en twee keer zo gek is.