The Roses

Theo is een veelgeprezen architect wiens aankomende magnum opus het nieuwe miljardenmuseum van Los Angeles is, een gebouw dat hij vanaf de grond af heeft ontworpen en dat hem tot een levende legende in zijn branche zal maken. Theo staat op het punt van zijn grote doorbraak wanneer een storm de top van het pas voltooide gebouw afbreekt, dat seconden later als een kaartenhuis instort, waardoor Theo in de Verenigde Staten beroemd wordt als de man die het slechtste gebouw aller tijden heeft ontworpen. Hij wordt ontslagen. Zijn dromen vallen in duigen. Van de ene op de andere dag wordt zijn cv waardeloos en is hij nu gedwongen te vertrouwen op zijn chef-koksvrouw, Ivy, om het gezin te onderhouden.

De vaardigheden van Ivy als kok blijken veel verder te gaan dan wat ze zelf beseft, en terwijl haar relatief nieuwe carrière nu bloeit, bouwt haar man een bittere wrok op jegens zijn wederhelft, deels gebaseerd op zijn eigen onvermogen maar ook op jaloezie. Theo en Ivy, ooit zo dierbaar en compatibel, naderen een huwelijkssituatie die grenst aan giftig, en dit is slechts de opmaat naar The War of The Roses.

Het boek waarop deze nieuwe versie is gebaseerd, werd voor het eerst gepubliceerd in 1981, geschreven door Warren Adler en getiteld The War of The Roses. In 1989 werd het verfilmd, met in de hoofdrollen Michael Douglas en Kathleen Turner, en nu is het weer verfilmd dankzij Jay Roach, vooral bekend van het regisseren van Austin Powers.

De nieuwe film, The Roses, neemt veel vrijheden met het basisverhaal en is niet zo eenvoudig (maar effectief) als het origineel, waarin een hartaanval van de man Oliver zijn vrouw Barbara doet dromen van een leven als een pas gescheiden, rijke vrouw. The Roses komt ook niet zo snel ter zake, maar valt de hele situatie aan met het ongelukkige huwelijk van het paar en hun vreemde (en gewelddadige) methoden om te proberen eruit te komen zonder geld te verliezen aan de breuk. De relatie tussen Theo en Ivy is net zo typerend voor het tijdperk als het portret uit de jaren 1980 uit de film van Danny DeVito uit de jaren 1980, maar ook bescheidener in de weergave van mensen.

Benedict Cumberbatch speelt Theo terwijl Olivia Colman zijn vrouw Ivy speelt, en het is zo duidelijk, zo snel, dat ze niet alleen allebei zijn opgeleid in theater en ongelooflijk bedreven zijn in hun respectievelijke banen, maar dat ze zich super op hun gemak voelen bij elkaar en daarom een tempo in hun gesprek kunnen vinden dat charmant is, Natuurlijk en geloofwaardig. Het wordt nooit zo geloofwaardig als het misgaat met Theo en Ivy, maar het is erg grappig, met een semi-botte prik naar de progressieve gezinssituaties van vandaag, huishiërarchieën, genderrollen, buitensporige commercie en alles daartussenin.

Jay Roach wijkt naar mijn smaak te veel af van het oorspronkelijke verhaal, maar biedt tegelijkertijd een film die op eigen benen staat. Het is donker, maar soms ook menselijk en vrij subtiel, grappig en een beetje Nick Hornby-achtig in zijn manier om onze meest basale emoties en emotionele uitdrukkingen weg te nemen. Het is onwaarschijnlijk dat je zult juichen over hoe briljant The Roses is, maar als je, net als ik, de gevatte, donkere Britse humor waardeert waar deze film vol van zit, zul je een paar keer hardop lachen.