The Sandman: Seizoen 2 - Vol. 1

The Sandman was leuk om te beoordelen in de nazomer van 2022. Het was eindeloos onsamenhangend dankzij het licht veelzijdige en bijna chaotische bronmateriaal van de legendarische Neil Gaiman, maar tegelijkertijd bijna eindeloos ambitieus en bij vlagen zo goed functionerend dat je je bijna afvroeg waarom Hollywood er niet eerder in was geslaagd de code te kraken.

Nu zijn er drie jaar verstreken en het is vrij duidelijk op Netflix dat het opnieuw moeilijk was om de dynamische en uitgebreide chronologie van de strips te interpreteren en om te zetten in een lineair verhaal - maar zelfs als het niet helemaal in dezelfde mate is gelukt als voorheen, is dit een redelijk goede manier om een paar avonden door te brengen in het vreemde en surrealistische gezelschap van Dream.

Net als in de strips gaat dit tweede seizoen (waarvan we alleen "Vol. 1", bestaande uit de eerste zes afleveringen) recenseren waar het eerste was gebleven, maar afgezien van het feit dat Dream niet gevangen zit of direct verzwakt is als gevolg van het geleidelijke verval van zijn rijk, zou je het niet meteen opmerken. Ja, er zijn een paar plotpunten die de serie behandelt als op handen zijnde verhalende oriëntatiepunten - de verdwijning van Endless lid Destruction, de complexe relatie van Dream met de vrouw Nada, en de resterende Endless ' giftige relaties met elkaar, op zijn zachtst gezegd. Maar van daaruit weeft The Sandman opnieuw een veelzijdig verhaal dat graag omwegen maakt en bijna moeilijk te volgen wordt vanwege de terughoudendheid om een logische context te creëren.

Deze "Vol. 1" biedt het verhaal van het feeënvolk en een midzomernacht in het gezelschap van Shakespeare, een banket bedoeld om te bepalen wie de controle over de christelijke hel zal overnemen, en het verhaal van Orpheus' reis naar de Griekse Hades op zoek naar zijn overleden bruid. Deze verhalen plaatsen Dream op natuurlijke wijze in een lineair ontwikkelingsproces, maar ze lijken op zo'n aparte en aparte manier dat ze bijna aanvoelen als een bloemlezing.

Dit maakt The Sandman complex entertainment op een nogal vermakelijke manier, en gelukkig kunnen de acteurs, muziek en visuele identiteit het grootste deel van de tijd bijblijven. Soms zijn bepaalde instellingen die surrealistischer zouden moeten zijn verrassend alledaags, zoals het eerder genoemde banket, en je krijgt het gevoel dat dit is om wat geld te besparen, maar afgezien daarvan neigt The Sandman gelukkig naar het pompeuze en uitbundige, en er wordt vaak nergens op beknibbeld.

Tom Sturridge levert opnieuw als Dream, een personage dat oneindig moeilijk vast te pinnen is als hij daar staat en eruitziet als een ontslagen lid van The Clash, maar vertrouwen en complexiteit uitstraalt. De regels worden overtuigend gebracht, ook al kan de ernst soms op het randje van zelfparodiëren lijken. Gelukkig wordt hij omringd door een zee van sterk talent.

Nogmaals, de serie slaagt er echter te vaak niet in om het voldoende CG-gas te geven en de personages uit te rusten met voldoende "buitenaardsheid" om in deze wilde setting te passen. Een enkele demon tijdens het eerder genoemde banket wordt groot met een zee van duizend monden, wat een van de beste effecten en artistieke prestaties is in een televisieserie die ik me kan herinneren, maar het uiterlijk en kostuum van Gwendoline Christie als Lucifer zijn een beetje te budgetachtig.

Gelukkig, ondanks het bijna op bloemlezingen geïnspireerde formaat en een licht gekraak onder het gewicht van de weelde van de stripboeken, doen de mensen achter deze serie-interpretatie het voor het grootste deel nog steeds erg goed, met zes afleveringen van heel verschillende televisie die zowel effectief als behoorlijk ambitieus is.