The Witcher, en waarom sommige aanpassingen zuigen

Om te beginnen is het vermeldenswaard dat dit niet alleen een stuk bashing op The Witcher zal zijn. Velen hebben dat al genoeg gedaan en hoewel ik persoonlijk niet van de show geniet, ga ik niet proberen die vreugde weg te nemen van iemand die dat wel doet. The Witcher is geen goede aanpassing, en op sommige momenten kan het voelen alsof het niet eens probeert. Toch is dat niet alles. Dat is niet de enige reden waarom de show niet werkt, naar mijn mening, en ook niet alles zou beter zijn als het plotseling was alsof je de boeken opnieuw op een groot scherm aan het lezen was.

Maar kijkend naar The Witcher heb ik me afgevraagd, wat maakt een goede aanpassing? Waarom slagen sommigen waar anderen plat op hun gezicht vallen, en is het zo simpel als hoe nauwkeuriger een show, game of film is, hoe meer lof het gaat verdienen? Er is niet echt een duidelijk antwoord op dit alles, maar in de hoop zoveel mogelijk te weten te komen, laten we in enkele succesvolle en onsuccesvolle aanpassingen duiken om te zien of er een echte formule voor succes is.

Omdat het nog vers in ons geheugen ligt, laten we beginnen met The Witcher. Het zag er in eerste instantie veelbelovend uit voor deze serie. Afgezien van Nilfgaards harnas dat het eruitzag als een verschroeide bollock, waren we oké met de meeste andere grote veranderingen uit de boeken. Het overslaan van de eerste ontmoeting tussen Ciri en Geralt omdat Freya Allan te oud was, was logisch, en anders, zelfs als we niet 100% van de tijd op het pad van het boek waren, bleef de show prima, met velen die hoopten dat het beter zou worden zodra de hobbelige weg van de korte verhalen was overgestoken.

Toen kregen we seizoen 2. Dit is waar de wielen van de wagen vielen in termen van nauwkeurigheid. Er zit een griezelig gevoel aan The Witcher's tweede seizoen als boekenlezer, omdat de acteurs dezelfde namen dragen als de personages die je kent, maar verder volledig onherkenbaar zijn. Ook dingen als vuurmagie die illegaal is, de bosheks die Yennefers magie stal en de gevreesde monolietfocus dienden allemaal als slechte toevoegingen aan het verhaal dat we kenden, waardoor lagen vet werden toegevoegd terwijl je echt in een aanpassing zou hopen het te trimmen.

Waar The Witcher fout gaat, als aanpassing, is dat het rommelt met veel van wat veel fans beschouwen als kernelementen van de serie. We zouden de eerder genoemde extra's kunnen overleven als de bogen en personages in het midden net zo solide waren als ze in de boeken blijven. Dit is echter waar dingen uit elkaar vallen, omdat het lijkt dat een van de belangrijkste regels voor het maken van een solide aanpassing ervoor zorgt dat hoe zijwaarts je ook raakt, de kijker altijd het vertrouwde licht aan het einde van de tunnel moet kunnen zien. Je afvragen waar iets naartoe gaat terwijl je het antwoord al zou moeten weten, voelt soms verbijsterend.

Op zoek naar een meer succesvolle fantasy-serie (althans voor het grootste deel van zijn run), behoudt Game of Thrones de grote momenten en het verhaal klopt dat je kent, terwijl het vet wordt bijgesneden en dingen toevoegt die we graag zagen. Hardhome is hier het grootste voorbeeld van iets dat boekfans niet te zien kregen, maar waar ze niet over klaagden tegen de tijd dat de aflevering eindigde. Dat moment waarop de White Walkers lieten zien hoe gevaarlijk ze waren, had misschien niet zijn vruchten afgeworpen tegen het einde van de show, maar tijdens seizoen 5 voelde het alsof het precies paste bij alles wat we tot nu toe hadden gezien. Het behield de toon, sfeer en algemene sfeer bij gebrek aan een beter woord waarbij zoiets als The Witcher je uit die ervaring trekt met zijn inconsistentie.

Het is ook belangrijk om te onthouden dat er redenen zijn waarom fans The Witcher verkiezen boven de scores van andere fantasieverhalen die ze kunnen lezen. Het is uniek, en toch voelt niets van dat alles weerspiegeld in wat Netflix uitbrengt. De grote rode N is zelden gedurfd, maar met The Witcher is er een constant gevoel dat je gewoon naar een oude fantasyshow kijkt, en niet iets dat lezers decennia geleden wist te grijpen en een hele generatie gamers heeft gedefinieerd. In plaats van de wereld die we zien geleefd en echt te laten voelen, behandelt de dialoog van The Witcher alles van landnamen tot magie alsof de personages zich herzien voor een test op hen, waarbij zoveel mogelijk details worden genoemd alsof ze morgen een wereldgeschiedenisexamen hebben. Het slaagt er niet in om je onder te dompelen, zowel visueel als door de behandeling van de wereld als iets dat zou kunnen bestaan.

Als we daarentegen naar zoiets als Denis Villeneuve's Dune kijken, voelt deze verre toekomst niet alleen als iets geaards en realistisch, maar het is duidelijk dat er een liefde voor het bronmateriaal in het hart zit. Als ik de boeken nu lees, stel ik me de personages voor die ik op het scherm heb gezien, wat een geweldige prestatie is voor elke aanpassing. Villeneuve ging niet in op het maken van Dune met een ander sci-fi-project in gedachten; hij wilde iets maken van het originele werk van Frank Herbert. Ik weet niet zeker of we hetzelfde kunnen zeggen voor The Witcher, dat soms veel verder wil reiken dan alleen een show die de boeken vertegenwoordigt die we kennen. Je kunt niet anders dan het gevoel krijgen dat de showrunners en Netflix een fantasyshow wilden maken, en vervolgens gewoon de rechten op The Witcher kochten omdat ze wisten dat mensen op de hoogte waren van de naam.

The Witcher is niet de slechtste aanpassing die er is. Het vergt veel vrijheden, en ze zijn niet allemaal goed, waarbij sommigen zelfs op het punt komen dat het gewoon verwarrend kan zijn om als boeklezer naar de show te kijken, maar aanpassingen die sterk afwijken van het bronmateriaal maken niet per se een slechte show. Kijk naar The Boys, en je zult zien wat ik bedoel, want de show neemt ongelooflijk andere onderwerpen aan dan de originele strip en wordt toch zwaar geprezen. In plaats daarvan is The Witcher helaas noch een geweldige aanpassing, noch een geweldige show, waardoor fans wensen dat het op zijn minst de eerste had kunnen zijn. Dat zou niet alle problemen hebben opgelost, want een grote aanpassing blijft niet alleen bij het bronmateriaal, maar verbetert het vanuit een plaats van groot begrip. Om welke reden dan ook, het leek erop dat de enige persoon die de boeken in hoog aanzien had, de show nu heeft verlaten. Een triest einde, maar hopelijk leert het nu de les dat een stevige aanpassing niet ontstaat door helemaal vast te houden aan het bronmateriaal of het massaal te veranderen, maar door een beetje van beide te doen. Kijken wat werkt voor het medium dat je maakt en wat niet. Er zijn nog steeds veel geweldige aanpassingen die er zijn, dus laten we hopen op meer van hen in de toekomst.