Thunderbolts*

De Avengers zijn verdwenen. Ontoegankelijk. Vermist. Dit geldt net zo goed voor het filmpubliek als voor de personages die de Marvel Cinematic Universe bevolken. Julia Louis-Dreyfus' snode CIA-directeur Valentina Allegra de Fontaine heeftAvengers Tower de macht overgenomen in New York City en gebruikt uitgebrande has-beens om haar talloze experimenten op te ruimen nadat het Amerikaanse Congres haar erin probeert te luizen. Een van deze "schoonmakers" is Yelena Belova (Florence Pugh) die zichzelf na de dood van haar zus nog niet helemaal heeft teruggevonden. Echter, samen met een heleboel andere excentrieke antihelden uit de C-lijst, zoals een mislukte Captain America -kandidaat en haar gênante Sovjet-supersoldaatvader, vindt ze iets dat de moeite waard is om voor te vechten wanneer Valentina's donkerste geheim naar de oppervlakte borrelt.

Sinds Endgame zijn de dingen niet echt verder gegaan - verhalend gesproken. We hebben introductie na introductie gehad van nieuwe potentiële helden die de mantel zouden kunnen overnemen, maar niets is echt in de hoofden van het filmpubliek blijven hangen, en sommige fans zijn helemaal uitgecheckt. Thunderbolts*, aan de andere kant, is bedoeld als een brug naar het volgende Marvel tijdperk en op verschillende niveaus slaagt Marvel 's antwoord op Suicide Squad er eigenlijk in om te boeien en te entertainen. Dit is te danken aan een iets slimmer script dan normaal dat zich meer richt op grijze gebieden dan op roekeloze actie, hoewel daar tegen het einde wat van is.

Thunderbolts* is goed doordacht als het gaat om de antagonist. De schurk van de film is net zo gemakkelijk om mee te sympathiseren als om bang voor te zijn, en staat centraal in het belangrijkste conflict van de film. Maar de echte antagonist van de film is, interessant genoeg, geestesziekte. Verschillende personages zijn diep depressief en er wordt aan de oppervlakte veel gelachen, maar van binnen hebben deze stripfiguren veel pijn. Helaas slagen niet alle personages erin om zo driedimensionaal te zijn, maar ik hou echt van de dynamiek van deze buitenbeentjes antihelden. Pugh is bijzonder briljant als de diep ongelukkige Widow in een toch al solide cast.

De film gaat over de eindeloze leegte die ontstaat na jaren van psychologische belasting en een gruwelijk effect krijgt wanneer deze zich in fysieke vorm manifesteert. Het is een verfrissend concept dat Thunderbolts* behoedt voor typische Marvel middelmatigheid. Meestal is schoppen en slaan de oplossing voor veel problemen in Marvel films, maar in deze film is er meer nodig dan alleen fysiek geweld om het echte probleem te overwinnen: depressie.

Dat gezegd hebbende, de logica van de film is enigszins dun, wat helaas een veelvoorkomend kenmerk van deze films is. Ik vind ook dat de humor niet altijd aankomt, vooral wanneer volwassen personages soms praten als sarcastische tieners. Sommige elementen voelen wat geforceerd aan. Je blijft ook achter met een slechte nasmaak nadat de filmmakers zich van een bepaald personage hebben ontdaan zodra hij wordt geïntroduceerd. Was het pijnlijke verhaal van dat personage echt niet de moeite waard om verteld te worden? Het voelde als een onnodige verspilling.

Als geheel wist Thunderbolts* me echter te verrassen. Toegegeven, je moet je huiswerk doen om te begrijpen wie bijvoorbeeld Walker is, maar het is een gedreven film die geen saaie seconde bevat en iets meer tot nadenken stemmende thema's behandelt dan de gemiddelde Marvel film. Alleen de wending naar het einde van de film toe (er zijn twee scènes na de aftiteling) is interessanter dan de Marvel ervaringen van de afgelopen jaren. Met andere woorden, Thunderbolts* (ja, er is een punt aan dit sterretje) is de comeback-stoot die dit universum nodig had om de interesse in toekomstige Avengers films nieuw leven in te blazen.