To a T

Vooraf keek ik uit naar To a T. Het leek een spel te zijn dat bij me paste door zijn vreemde uitgangspunt en verwrongen verhaal. Ik bedoel, als ze inspelen op een veel voorkomende bug in games waarin personages van tijd tot tijd de zogenaamde T-pose doen en er een heel spel omheen vormen, kun je niet anders dan een beetje gekieteld raken door het idee. Dus, met hoge verwachtingen en de game geïnstalleerd op mijn Xbox, begon ik aan het avontuur dat de zeven langste uren zou worden die ik ooit in een game heb doorgebracht.

Ja, het kostte me zeven uur om door de aftiteling te scrollen. Het klinkt niet als een gigantisch project, maar als iets dat je gemakkelijk uit een normale doordeweekse avond zou kunnen persen - maar dat was niet echt het geval.

Maar laten we hier in een soort chronologische volgorde beginnen. Het avontuur begint met het creëren van je personage. Het kiezen van kapsel, huid en haarkleur samen met de keuze van namen voor zowel de hoofdpersoon als zijn hond. Ik noemde mezelf Joel en ik wilde dat mijn hond Conny zou heten - maar om een zeer onduidelijke reden weigerde het spel het te accepteren. Elke keer dat ik op Conny drukte, werd de hond automatisch omgedoopt tot 'Dog' en heette hij in plaats daarvan Codney. Het spel begint dan in een levenssimulatorstuk waar je je behoefte moet doen op het toilet, je gezicht moet wassen, melk en ontbijtgranen moet eten en je tanden moet poetsen. Je moet ook kleding kiezen, en schoenen natuurlijk. Maar als je vastzit in een T-houding, wordt dat allemaal een beetje lastig.

Dagelijkse klusjes zijn ontworpen als kleine minigames, waarbij tandenpoetsen en gezichtswassen worden bestuurd door de analoge sticks. Omdat de armen niet kunnen buigen, heeft de hoofdpersoon in To a T speciaal ontworpen hulpmiddelen zoals een hele lange tandenborstel en hetzelfde stuk lepel. Het belangrijkste is echter het hondje, Codney, dat met alles helpt, van het doorspoelen van het toilet tot het uitknijpen van een klodder tandpasta op de tandenborstel.

Dan is het tijd voor school. De eerste dag blijkt een zware dag te zijn, waarbij onze T-poserende hoofdrolspeler niet echt naar school wil omdat sommige van zijn klasgenoten erop staan hem te pesten en de draak te steken met zijn speciale uiterlijk. Maar je moet naar school, en op de heenweg moet je een stokbrood kopen van een giraf en natuurlijk deelnemen aan de sandwich-eetwedstrijd. Als de boterham is gegeten en de schooldag eindelijk voorbij is, is het tijd om naar huis te gaan en dan gebeurt wat niet mag gebeuren - Codney poept op de oprit van een huis en dit leidt ertoe dat onze hoofdpersoon zo gestrest raakt dat hij zo snel begint te draaien dat hij begint te vliegen als een helikopter. Zoals je kunt horen... Dit is een heel vreemd spel. Het gaat nog verder als er plotseling een windturbine uit de lucht komt vallen en de school raakt. Dit is het begin van een mysterie dat natuurlijk moet worden opgelost.

Ik ga niet te veel van de plot verklappen. Ik weet zeker dat sommigen van jullie graag willen zien wat Keita Takahashi (de vader van Katamari-spellen) heeft bedacht. Ik dacht dat het veelbelovend begon met alles, van eigenzinnige minigames tot het geweldige themalied: 'The perfect shape'. Het themalied is als een irritante vlieg in mijn hoofd blijven hangen en nu vind ik het niet meer leuk, maar het is gedenkwaardig en net zo vreemd als de rest van To a T. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van vreemde, absurde en rare spellen, maar het duurt zo tergend lang voordat het van de grond komt.

To a T is opgedeeld in tien afleveringen en al in het eerste deel zie je hoe munten op daken en andere plekken worden geplaatst waar je pas later in het spel bij kunt. Je wordt gedwongen om in een digitaal speelhuis rond te lopen zonder de mogelijkheid om met alle leuke dingen te prutsen. In aflevering na aflevering word je gedwongen om naar zingende giraffen te luisteren en steeds weer dezelfde oude gewone dagelijkse klusjes uit te voeren. Toegegeven, je kunt zowel de hond als de moeder in een paar delen besturen, maar het is daar hetzelfde - alleen dingen die ertoe bijdragen dat de reis langer is en helemaal niet leuker, zoals het zou moeten zijn.

Onder alle pluisjes zit een mooie moraal dat iedereen er anders uitziet en dat het er niet toe doet. Maar dit wordt op zo'n ongelooflijk trage manier gebracht dat ik gek werd. Koppel dat aan een virtuele speelkamer waar je pas echt van kunt genieten nadat de aftiteling is gerold en je je realiseert dat het helemaal niet zo leuk is. Het hele spel lijdt aan te traag zijn. Het is te traag om over de kaart te bewegen en ook ronduit verschrikkelijk om je te oriënteren, aangezien de camera is vergrendeld en naar believen door het landschap draait. 85% van het spel wordt besteed aan het voeren van hulpeloos saaie gesprekken met alles, van kikkers tot bomen. Je praat bijna de hele tijd, en cut-scene na cut-scene volgt elkaar op. Het wordt niet eens leuker gemaakt door de mogelijkheid om verschillende filters te kiezen die het spel eruit laten zien alsof het op een CRT-scherm wordt gespeeld of dat het in het noir-filter is gekleed in donkere dramatische tinten.

To a T kan waarschijnlijk worden geclassificeerd als een gezellig spelletje met een leuk verhaal, maar er is hier niets nieuws. Katamari Damacy biedt zoveel meer plezier, en het enige dat To a T heeft dat het zelfs maar een beetje uniek maakt, is het uitgangspunt dat zich oriënteert rond de T-houding. De muziek is ook leuk, hoewel het vervelend is en aan je hersenen blijft plakken als een vervelende vlieg die keer op keer uit een raam probeert te vliegen. Ik kan dit spel niet echt aanbevelen. Voor mij voelt het als zeven uur die ik nooit meer terug zal krijgen. Zeven uur had ik aan iets nuttigs moeten besteden. Zeven uur in een spel dat niet mooi, grappig of bijzonder slim is. To a T is een kleinigheid waarbij kleine momenten, hoewel gedenkwaardig, nooit genoeg zijn om het in te wisselen.