Tom Hardy zal zeven jaar in de rol van Venom hebben doorgebracht voordat de derde en laatste film over de symbiont van Todd McFarlane in de bioscopen rolt... Het is een trieste gang van zaken, niet in de laatste plaats vanwege het potentieel dat Hardy in zijn kern heeft, waarvan we er vijf hebben uitgekozen om te documenteren en te laten zien hoe uitstekend een acteur hij op zijn best is.
De identiteitsdief Eames in de iconische thriller van Christopher Nolan is, 14 jaar later, een andere rol voor de getalenteerde Hardy en een interpretatie waar je moeilijk niet van kunt houden. Zijn stijlvolle arrogantie en bijna blasé kijk op zware misdaad is charismatisch tot op het excentrieke af, wat Hardy versterkt door fantastische intensiteit en koude lichaamstaal.
In de strips is Bane een gemuteerd monster van 300 kg en toen Joel Schumacher het personage in Batman Forever opnam, werd hij veranderd in een steenachtige gespierde karikatuur die alles op zijn pad verbrijzelde. Nolan daarentegen wilde iets anders doen. Hardy was, voorafgaand aan het begin van het filmen, gestuit op een oude bokser uit de jaren 1930 en een documentaire over hem en begon zijn manier van spreken na te bootsen, die later de stem van Bane werd in een van de meest ongemakkelijk griezelige schurkenportretten aller tijden.
In een bijna volledig stille rol doet Hardy wonderen met Mad Max als personage en deze film maakt, net als Warrior, overduidelijk wat een ongelooflijk sterke aanwezigheid Hardy heeft als hij echt in een rol stapt en hoe charismatisch zelfs zijn meest botte personages altijd lijken te zijn.
Hardy is naar mijn mening het beste in het spelen van sterke maar kwetsbare, stoïcijnse en rustig gekwelde rollen omdat zijn intensiteit bijna tastbaar is en omdat hij een ongelooflijk vermogen heeft om emotie over te brengen met een minimum aan gedoe en zonder te spreken. In Warrior speelt Hardy MMA-vechter en gekwelde, gebroken oorlogsveteraan Tommy Conlon die het contact met zijn broer heeft verloren, grotendeels als gevolg van het alcoholisme van hun vader en de tragische dood van hun moeder. Hij portretteert hem met een charismatische soberheid die, samen met zijn neiging tot geweld, de film uiterst kijkbaar maakt.
Hardy's optreden in het ronduit pijnlijk onderschatte eenmansdrama Locke is niet alleen zijn mooiste moment als acteur, maar, naar mijn bescheiden mening, misschien wel de beste weergave van echt scherp acteerwerk die ooit op film is vastgelegd. Net zo onbeschaamd fantastisch is Hardy's optreden als de emotioneel onbeschikbare civiel ingenieur Ivan Locke die, in zijn auto op weg naar Londen, zich midden in een emotionele crisis bevindt en zijn leven probeert op orde te krijgen via telefoontjes naar degenen die het dichtst bij hem staan.