Towerborne (Vroege toegang)

Deze recensie is gebaseerd op de lanceringsbuild die Stoïcijn naar de media heeft gestuurd. We zullen regelmatig een follow-up volgen en een laatste recensie plaatsen wanneer het spel klaar is.

Ontwikkelaar Stoic bestaat uit voormalige BioWare-ontwikkelaars en ze hebben de afgelopen 10 jaar voornamelijk naam gemaakt met de The Banner Saga -serie. Deze serie is hun focus geweest en ze hebben zich in deze tijd niet echt veel anders ontwikkeld. Maar nu zijn ze terug met Towerborne, een game die een nieuwe richting voor de studio markeert. Hoewel ik zelf nooit The Banner Saga heb geprobeerd, heeft het me altijd verleid. Er is iets aan het ontwerp en de visuele stijl van de game dat zowel opzettelijk als charmant lijkt. Het zal dus spannend zijn om te zien wat Stoic heeft weten te bereiken met hun nieuwste project.

Het verhaal van Towerborne draait om een wereld die is geëindigd. De mensheid heeft het overleefd door zich te verzamelen in een enorme toren die als hun laatste bastion staat tegen de vele vijanden en monsters die het milieu bedreigen. Hier kruipen spelers in de huid van een van de zogenaamde 'Aces', helden die verantwoordelijk zijn voor het verdedigen van de toren en zijn bewoners. In de toren zelf zijn er een aantal NPC-personages waarmee je kunt communiceren om nieuwe missies en upgrades voor je personage te krijgen. Helaas is het verhaal aan het begin van het spel niet erg prominent. Er wordt veel tijd besteed aan het leren kennen van de verschillende mechanica van het spel, en ik denk dat deze keuze de start een beetje saai maakt. Het voelt alsof je momentum verliest omdat het hoofdverhaal niet goed wordt geïntroduceerd in het begin van het spel. Het conflict, dat de drijvende kracht voor de speler zou moeten zijn, blijft op de achtergrond terwijl je worstelt met kleine taken en zijverhalen.

Ik mis een sterkere verhalende drive aan het begin van het spel. Hoewel er veel interessante NPC's zijn om mee te praten, voelt het alsof ze geen samenhangend verhaal hebben dat hen met elkaar verbindt. Het zou bijvoorbeeld geweldig zijn geweest als het conflict rond het voortbestaan van de toren en de constante aanvallen van vijanden meer in beeld was geweest. Het zou een gevoel van urgentie en noodzaak hebben toegevoegd aan de acties van de spelers, wat de ervaring vanaf het begin boeiender had kunnen maken.

Een ander ding dat naar beneden sleept, is de afwezigheid van stemacteren. Hoewel de personages kleurrijk zijn en met aandacht voor detail zijn ontworpen, worden ze stijf en oninteressant als ze alleen via tekstvakken spreken. Het lijkt een achterhaalde oplossing, zeker in een modern spel. Stoic heeft in het verleden de stemacteurs in The Banner Saga -serie afgeschaft, maar in een game als Towerborne zou het echt een verschil hebben gemaakt en de personages meer leven hebben gebracht. Dat is jammer, want er zit hier veel potentie die niet wordt benut.

De gameplay in Towerborne is een mix van vele genres. De wereld die je verkent is verdeeld in kleine zeshoekige vierkanten en elk deel biedt een missie. Wanneer je een missie betreedt, schakelt het spel over naar een zijwaarts scrollend perspectief waar het een klassieke beat 'em up-ervaring wordt. Je bestuurt je personage door de gevechten en verslaat de vijanden in de verschillende gebieden. De missies zijn vrij kort, meestal ongeveer vijf minuten lang, maar er zijn er veel. Helaas voelen ze al snel eentonig aan omdat veel missies zich herhalen in zowel structuur als ontwerp. Het komt vaak voor dat je door dezelfde omgevingen rent en tegen dezelfde vijanden vecht, wat de ervaring op de lange termijn een beetje saai kan maken.

Gelukkig is Towerborne ontworpen als een multiplayer-game en dit is waar het echt uitblinkt. Je kunt met maximaal vier spelers samen spelen, wat gevechten veel leuker en hectischer maakt. In staat zijn om aanvallen te coördineren en samen te werken met vrienden geeft een nieuwe dimensie aan het spel die helaas ontbreekt als je alleen speelt. Ik had aanvankelijk moeite om mensen te vinden om mee te spelen, maar toen ik dat eindelijk deed, verbeterde het de ervaring zeker. Het sociale element voegt het pit toe dat ik ook mis in het verhaal en de karakterontwikkeling van het spel. Dus als je Towerborne gaat proberen, zou ik je zeker aanraden om het met vrienden te doen.

Als singleplayer-ervaring is Towerborne echter een beetje generiek. Het kan snel aanvoelen als een herhaling van dezelfde taken, en zonder iemand om het mee te delen, is het moeilijk om geïnteresseerd te blijven. De meeste levels bestaan uit simpele beat 'em up sequenties, maar er zijn ook een paar missies waarbij je vluchtelingen moet beschermen of kleine puzzels moet oplossen. Helaas zijn deze variaties zeldzaam en Stoic had meer kunnen doen om de eentonigheid te doorbreken.

Als het gaat om karakterontwikkeling, zijn er vier verschillende klassen om uit te kiezen. Elke klasse heeft zijn eigen sterke en zwakke punten en uitrustingsopties. De game dwingt je om in het begin alle klassen uit te proberen als onderdeel van een zoektocht, wat een beetje geforceerd aanvoelt. Ik had liever gezien dat het spel deze mechanica op een meer organische manier had geïntroduceerd in plaats van het de speler op te dringen.

Towerborne heeft echter charme, vooral in de graphics, die een unieke en gestileerde uitstraling hebben, en de muziek is ook behoorlijk pakkend. De game is echter nog steeds in Early Access en ik ondervond verschillende technische problemen, waaronder enkele vervelende crashes die me terugstuurden naar de desktop. Stoic heeft nog wat werk te doen om het spel op te poetsen voor de officiële release in 2025.

Over het algemeen heeft Towerborne potentieel, maar het voelt nog steeds niet helemaal af. De game komt echt tot zijn recht in multiplayer, maar als game voor één speler is het een beetje saai en eentonig. Als Stoic erin slaagt om voort te bouwen op de basis die ze hebben gecreëerd en meer variatie toe te voegen, kan het een heel leuk spel worden. Tot die tijd keer ik alleen terug naar het spel als ik wat vrienden heb om mee te spelen.