Vampire: The Masquerade - Bloodlines 2

Ik speelde Vampire: The Masquerade - Bloodlines bijna 20 jaar geleden. Zo doorgewinterd ben ik, en zo sterk blijft mijn voorliefde voor dit specifieke universum al die jaren later. Ik speelde het toen het uitkwam, en het spel was zeker nog niet volledig ontwikkeld. Ik hield van het hele uitgangspunt om deel uit te maken van deze vampiermaatschappij, die bestond uit verschillende clans en rassen die moesten leven volgens een reeks regels die "The Masquerade" werden genoemd. Als je je niet aan deze regels kon houden, werd je uitgeroeid. Er was hier geen genade; Of je volgde de regels, of je werd eruit gegooid. Met andere woorden, zoals bij zoveel andere goed vertelde spellen, accepteerde ik de "jank" ten gunste van de atmosferische sfeer en goed geconstrueerde verhalen.

Sindsdien heb ik het vaak gespeeld, vooral nadat fans updates hadden gemaakt en de vele bugs hadden opgelost die de game bij de release had, en mijn liefde ervoor is net zo sterk als toen. Nu is het vervolg eindelijk uit, na wat aanvoelt als een eeuwigheid, waarin de game opnieuw is opgestart, van ontwikkelaar is veranderd en talloze keren is uitgesteld. Dus laten we eens kijken wat er te wachten staat op degenen onder ons die van vampiers houden. Het spel is ontwikkeld door The Chinese Room en uitgegeven door Paradox Interactive (met White Wolf als co-uitgever). De game komt uit op 21 oktober.

Vampire: The Masquerade - Bloodlines 2 is een zeer getrouw vervolg op het eerste spel. Je kunt duidelijk voelen dat de ontwikkelaars een oprechte liefde voor het origineel hebben. Het hele formaat, de structuur en de sfeer voelen vertrouwd aan.

De wedstrijd begint in Seattle in de kersttijd. De stad is koud, besneeuwd en baadt in neonlichten die glinsteren in de witte straten. Hier kies je je clan. Ik koos de Toreador -clan, net als in het eerste spel, en elke clan heeft zijn eigen vaardigheden en sterke punten.

Het verhaal begint met je die wakker wordt in een doos in een magazijn, en wanneer de doos wordt geopend, val je de persoon aan die voor je staat en scheur je hun keel uit. Dit blijkt grote gevolgen te hebben. De persoon die je hebt vermoord was ook een vampier, een rechercheur bij de politie, en om redenen die ik hier niet zal onthullen, zijn hij en de speler uiteindelijk gedurende het hele verhaal met elkaar verbonden. Je speelt als de zogenaamde Nomad, een legendarische vampier die al honderden jaren slaapt en tijdens Kerstmis plotseling wakker wordt in Seattle. Jouw taak, samen met de eerder genoemde detective, is om door de verborgen vampiergemeenschap van de stad te navigeren en te voorkomen dat je de Masquerade breekt, terwijl je probeert te achterhalen wat er aan de hand is en wat het mysterieuze merkteken op je arm betekent.

Laten we er niet omheen draaien. Het verhaal is fantastisch. Je ontmoet veel interessante personages terwijl je je door de complexe hiërarchie beweegt die de stad regeert. Als er iets negatiefs te vermelden is, is het dat alles buiten het hoofdverhaal een beetje dun is, en dit is niet de eerste keer dat relatief open games dit probleem tegenkomen. De zijmissies voelen aan als opvulling. Ze hebben meestal te maken met het halen, bezorgen of doden van iets. Maar het hoofdverhaal en de missies die bij de belangrijkste personages horen, zijn spannend en goed geschreven, en dat zijn ze overal.

Er zijn veel coole personages. Lou Graham, de voormalige Prince van Seattle, is de voormalige leider van de stad en een van de meest fascinerende personages in het spel. Ze wordt geplaagd door hallucinaties en ziet voortekenen van de ondergang van de vampiers, bekend als Gehenna. Ze heeft haar macht doorgegeven aan haar zogenaamde "childe", maar ze heeft nog steeds veel invloed op de stadspolitiek. En Tolly, een Nozferatu, is zowel slim, intimiderend als verrassend charmant. Elk personage heeft zijn eigen onderscheidende eigenschappen, en de meeste zijn fascinerend om te leren kennen.

Je speelt zelfs als Detective Fabian tussen de hoofdstukken door. Hij onderzoekt een zaak genaamd The Rebar Killings, waar zowel stervelingen als bovennatuurlijke wezens worden vermoord in Seattle. Deze sequenties functioneren bijna als een noir-detectiveverhaal en zijn verweven met het hoofdverhaal. Fabian heeft het vermogen om mensen te lezen en, nog interessanter, om objecten te bevragen over hun positie en geschiedenis. U kunt bijvoorbeeld gesprekken voeren met een flirterige archiefkast of met de overledene praten. Het klinkt vreemd, maar het werkt, en de dynamiek tussen Fabian en Nomad, die hier Phyre (Fire ) wordt genoemd, werkt heel goed.

In eerdere recensies heb ik het gehad over wat ik "euro jank" noem, het speciale gevoel dat sommige Europese games hebben, waarbij de ambitie enorm is, maar de uitvoering achterblijft. Vampire: The Masquerade - Bloodlines 2 heeft hier een beetje last van. Het verhaal en de personages zijn bijvoorbeeld sterk, maar het vechtsysteem is alleen betrouwbaar. De besturing voelt een beetje los en onnauwkeurig aan. Als je slaat of trapt, mis je vaak en kun je niet op vijanden vergrendelen, en dit maakt close combat frustrerend. Ik kan niet zeggen of het beter aanvoelt met een controller, maar met een muis en toetsenbord voelt het onhandig aan. Ik weet niet hoe vaak ik in mijn gretigheid langs mijn tegenstander ben gerend... Niets is hier helemaal kapot, en misschien kun je met een beetje buildcrafting een punt bereiken waarop je voldoende bevredigende vaardigheden aan elkaar kunt rijgen, maar het klopt niet helemaal. Dat is jammer, want het aantal vaardigheden is solide en ze creëren allemaal veelzijdige speelstijlen en mogelijkheden. Ik heb bijvoorbeeld geleerd om vijanden te besluipen en ze te kussen, waardoor ze kortstondig mijn bondgenoten worden. Toen ze hun werk hadden gedaan, pakte ik hun wapens op en ging verder met schieten. Het werd al snel een veel leukere en tactischere manier van spelen. Toen ik die code eindelijk kraakte, begon het vechtsysteem zich open te stellen en werd het vermakelijk, ondanks zijn rommelige aard.

Om je vaardigheden te upgraden, moet je bloed drinken. Maar hier is de emotionele toestand van het slachtoffer van belang. Je kunt bijvoorbeeld bloed drinken van een liefdevol, melancholisch of agressief persoon, en het geeft je verschillende soorten punten. In het begin voelde het een beetje rigide en omslachtig om mensen in specifieke emotionele toestanden te moeten vinden, maar na een tijdje begon ik de strategie erin te zien. Het wordt al snel riskant, want als je al bijtend wordt gezien, breek je de Masquerade. Bovendien kun je mensen in die gemoedstoestand provoceren door ze bang te maken, complimenten te geven of te bekritiseren. Het is best gaaf dat je een NPC kunt manipuleren om het bloed te krijgen waarnaar je op zoek bent. De Masquerade heeft drie fasen. Groen betekent stilstand, geel betekent dat je voorzichtig moet zijn en rood betekent dat de vampierjagers achter je aan komen. Je moet dus zorgvuldig plannen, je slachtoffers kiezen, en ze bij voorkeur vinden waar niemand je kan zien. Ik vind het een gaaf systeem.

En tot slot, meeslepende sim-elementen. Ja, ze zijn er. Seattle is tot de nok toe gevuld met alternatieve routes naar spannende locaties die extra informatie, bronnen of meer centrale doelen bieden. Vooral de hoofdmissies bieden deze inherente bewegingsvrijheid, maar dit wordt niet volledig weerspiegeld in de zij-inhoud van het spel. Voor degenen onder u die dorstig zijn naar meer meeslepende sim-ervaringen, wil ik echter benadrukken dat de game zwaar leunt op deze ontwerpconventies.

Ik heb geleerd dat je nooit nooit moet zeggen als het op prestaties aankomt. We kunnen alleen commentaar geven op onze eigen ervaring, en dit weerspiegelt misschien niet de ervaring die velen van jullie uiteindelijk hebben. Ik heb hier een soortgelijk gevoel. Dus oké, laten we hier weer brutaal eerlijk zijn. Ik heb een RTX 4090 en het spel liep alleen goed toen ik framegeneratie inschakelde. Dat is op zich al een waarschuwingssignaal. Dus ik zal niet zeggen dat de game voor iedereen perfect draait, maar als je krachtige hardware hebt, ben je in goede vorm. Ik kan en wil geen commentaar geven op de consoleversies, en ik kan ook niet dieper ingaan op de prestaties, omdat mijn observaties en conclusies plotseling onjuist kunnen worden bewezen door een enkele patch of een blinde vlek.

De graphics zijn echter werkelijk prachtig. Rennen door de stad met sneeuwvlokken dansen in het neonlicht is een ervaring op zich. Seattle voelt levendig, koud en sfeervol aan. De muziek stelde me in het begin een beetje teleur. Ik hield van de soundtrack van het eerste spel en het was moeilijk om de nieuwe te accepteren. Maar geleidelijk aan begon ik te begrijpen dat Bloodlines 2 zijn eigen identiteit probeert te creëren, en als je bedenkt dat de eerste game zich afspeelde in het zonnige Santa Monica, terwijl deze zich afspeelt in het winterkoude Seattle, is het eigenlijk logisch. De muziek past goed bij de nieuwe toon. De voice-acting is een beetje ongelijk. De hoofdpersoon, Phyre, heeft een ietwat vreemde levering, maar de meeste ondersteunende personages doen het goed. Ze bereiken niet helemaal het niveau van het origineel, maar de stemmen groeien op je terwijl je speelt.

Kan ik Vampire: The Masquerade - Bloodlines 2 aanbevelen? Ja, vooral voor degenen die de eerste hebben gespeeld. Het verhaal is sterk, de personages zijn goed en de sfeer wordt beter naarmate je langer speelt. De twee spellen lijken erg op elkaar. De eerste was rommelig maar geliefd, en hetzelfde kan gezegd worden over het vervolg. Het heeft zijn gebreken, vooral in het vechtsysteem, maar het heeft ook ziel en charme. Als je voorbij de technische gebreken kunt kijken en je in plaats daarvan kunt concentreren op het verhaal en de vaardigheden, is dit een verfrissende verademing in het genre.