Vessels of Decay

Het begon zo goed. Wanneer de avonturen van broers en zussen Freja en Muds beginnen, word ik meteen weggeblazen door de prachtige pixelgraphics. Dan, een uur of zo na hun reis door het post-apocalyptische landschap, is het geluid ook verschillende keren onder mijn huid gaan zitten, want de gezellige pixels en soundscape zijn gewoonweg fantastisch, en ik ben klaar en hoopvol voor een meeslepend en opwindend retro-geïnspireerd avontuur. Maar met elk uur dat verstrijkt, neemt mijn betrokkenheid steeds meer af, tot het punt waarop ik me uiteindelijk teleurgesteld voel. Maar om welke reden? Nou, laten we daar eens in duiken.

Maar laten we bij het begin beginnen en met het uitgangspunt van het avontuur. De broers en zussen vertellen over hun overleden moeder en hoe ze de kans krijgen om haar weer tot leven te wekken. Ze gingen op jacht naar wezens waarvan wordt gezegd dat ze leven en dood beheersen, wezens die vele namen hebben, waaronder "Vessels of Decay ". Het is een begin dat meteen de sfeer bepaalt, en toen ze een landschap ingingen waar de natuur gebouwen in verwarde groenen heeft bedekt, verlaten voertuigen de wegen vullen en vreemde monsters overal lijken te zijn - nou, zoals ik in de inleiding schreef, was het in het begin niet moeilijk om gefascineerd en verdiept te raken. Vessels of Decay werkt in feite als een vrij eenvoudig actie-avontuur; Je gaat vooruit, lost eenvoudige puzzels op en vecht tegen monsters.

De eerste problemen begonnen echter al vrij vroeg. Een uur of zo in het avontuur kwam ik een paar bugs tegen en crashte het spel. Tijdens een baasgevecht activeerde het spel het vervolg niet toen de baas was verslagen, dus ik moest het gevecht opnieuw doen, en dit probleem van het spel dat niet doorging na een reeks gebeurde meerdere keren. Ik kan dit vergeven als de rest van het spel goed is - en ja, zoals ik al zei, ik was in het begin weggeblazen. Maar daarna is het alsof veel van waar ik van tevoren op had gehoopt niet helemaal een hoger niveau heeft bereikt of überhaupt bestaat.

Het verhaal is bijvoorbeeld veelbelovend - de broers en zussen praten over mysterieuze wezens en krachten die hun dode moeder weer tot leven kunnen wekken - maar dan verdwijnen het verhaal en de dialoog bijna volledig. Het is alsof de sfeer en mystiek die snel ontstonden, volledig zijn vergeten, op een paar geïsoleerde dialoogregels na die af en toe opduiken, wat jammer is, want het had een aangename onderbreking kunnen zijn van de anders nogal monotone reis door de omgeving. Ik eis geen tussenfilmpjes of een script vol dialogen, maar alles wordt een beetje te simpel en nogal oninteressant als er geen relatie is, geen wereldopbouw of verhaal als zodanig.

Er zijn veel andere dingen die veelbelovend aanvoelen, maar in de steek worden gelaten door half af te zijn of buggy's te bevatten. De insecten komen ook steeds vaker voor. Iets meer dan vijf uur na het begin van het avontuur zakt mijn levensmeter bijvoorbeeld naar nul, en dit is ongeacht of ik harten oppak die eerder mijn leven hebben aangevuld. Opnieuw opstarten vanaf een checkpoint lost sommige problemen op, maar deze niet. Dus ik heb me gewoon door grote delen van het avontuur moeten worstelen met slechts één treffer over.

Hoe frustrerend de bugs ook zijn, ik ben net zo teleurgesteld dat veel dingen niet helemaal gepolijst aanvoelen. De vrij eenvoudige hack 'n' slash-gevechten doen weinig om aan te sluiten, en de puzzels van het spel zijn meer een "vind dit ding in donkere omgevingen en zet het op deze plek" type. Er is een vaardigheidsboom, maar de vaardigheden die je kunt ontgrendelen, doen heel weinig om de gevechten gevarieerd te maken, en in plaats daarvan voelen ze meer als een knop die je moet indrukken om wat meer schade aan te richten. Er zijn ook executies die je kunt uitvoeren als je de gezondheidsbalk van je vijanden hebt verlaagd, waarbij je met een druk op de knop een coole kleine geanimeerde sequentie krijgt, maar op de lange termijn worden deze eentonig. Net als zoveel anders, helaas.

Buiten zijn de omgevingen visueel gezien vaak prachtig. Het feit dat de ontwikkelaars uit Zweden komen, biedt tal van referenties, aangezien vrachtwagens "mjölk" (melk) zeggen, en als je een metrostation verlaat, kun je "Hornstull" lezen op het bord boven de ingang, en er zijn veel andere dingen zoals deze die je doen glimlachen. Wat je echter niet zo aan het lachen maakt, zijn de binnenomgevingen. Zowel het eerder genoemde metrostation, de meeste grotten als andere donkere omgevingen voelen ongelooflijk ongeïnspireerd aan, en het is ook in deze dat nogal onnauwkeurige bedieningselementen, frustrerende momenten en het doorzoeken van kamers die er hetzelfde uitzien het saaist worden. Je verlangt er gewoon naar om weer boven de grond te komen en als je dat eenmaal doet, merk je dat de reikwijdte van het spel echt vermoeiend begint te worden. Er zijn een paar dingen die het opbreken en nieuwe uitdagingen creëren, maar voor lange tijd lijkt het veel te veel op elkaar.

Gezien de pixelafbeeldingen lijkt het misschien dwaas om de uitdrukking "vorm boven inhoud" te gebruiken. Maar aangezien de beelden in veel opzichten ook de sterkste eigenschap van de game zijn, voelt het nog steeds gepast. Helaas is er veel dat niet helemaal gepolijst of getest aanvoelt, afgezien van de bugs (en crashes). In de donkere grotten kun je bijvoorbeeld een soort plant raken zodat een licht je volgt, maar als je sterft of van een klif valt, begin je opnieuw in volledige duisternis omdat het licht is verdwenen. Zoals met veel andere dingen, moet je dan naar het menu gaan en ervoor kiezen om opnieuw op te starten vanaf een controlepunt.

Alle technische ongelukken hebben de beoordeling op zich al aanzienlijk beïnvloed, maar als er een spannender spelontwerp naast was geweest, had ik er waarschijnlijk veel van over het hoofd kunnen zien. Helaas schiet een veelbelovend uitgangspunt op verschillende andere punten tekort, wat erg jammer is, en het geheel wordt uiteindelijk een echte teleurstelling.