Warhammer 40,000: Boltgun

Als je een fan van Warhammer 40.000 zou vragen of ze een DOOM-geïnspireerde boomer-shooter willen waarin ze als Space Marine spelen, ketters en daemons in itty bitty stukken schieten en zagen, zouden ze waarschijnlijk met een volmondig ja antwoorden.

Voer Warhammer 40,000: Boltgun in, dat antwoord geeft op de roep om een nostalgische, bloederige shooter die zich afspeelt in de grimmige verre toekomst. Vanaf de eerste verschijning is Warhammer 40,000: Boltgun een game geweest die fans van het tafelblad en het universum in het algemeen hebben gewild, zelfs als het niet een concept was waar ze eerder aan hadden gedacht. Aan de andere kant heeft dit ook een aantal hoge verwachtingen gecreëerd voor de boomer shooter, van fans van de donkere sci-fi setting en degenen die geïnteresseerd zijn in het genre.

Als een droomproject op papier heeft Warhammer 40,000: Boltgun een eenvoudige maar potentieel moeilijke taak om te voldoen aan de verwachtingen die eraan worden gesteld. Gelukkig doet Boltgun dat in veel opzichten.

Vanaf het moment dat je op play drukt en een nieuwe campagne start, weet je dat je een trouwe Warhammer 40.000-ervaring krijgt. Je krijgt een kort maar bruikbaar achtergrondverhaal over waarom je naar de planeet onder je schip moet gaan en op zoek moet gaan naar een vijand van het Imperium. Het is niet zo doordrenkt van de lore dat de niet-ingewijden niet betrokken kunnen raken, maar het heeft hier en daar leuke knikjes om oude fans te laten weten dat Aurochs Digital hun onderzoek heeft gedaan. Qua verhaal hebben we hier een eenvoudige opzet, terwijl we een cultus van Chaos-aanbidders nastreven die een planeet hebben ingehaald en moeten worden uitgeroeid. Er zijn wat wendingen om je geïnteresseerd te houden, en het einde van elk hoofdstuk heeft een mooie pixelige cutscene om je nog een dosis van het verhaal te geven, maar verder bestaat het vooral om je een reden te geven om je vast te bijten in de gevechten.

Vijanden uit elkaar knallen in Warhammer 40,000: Boltgun, ze neerhakken met je trouwe kettingwoord of ze in niets meer dan een rode mist blazen met een fraggranaat zijn allemaal ongelooflijk bevredigende handelingen. De gevechten zijn net zo bloederig, gruwelijk en vermakelijk als je had gehoopt op basis van de trailers voor Boltgun. Sjokkend door de rode kliffen van het oppervlak van de planeet of door de smalle gangen van de ingehaalde keizerlijke faciliteiten, vind je tal van menselijke vijanden en daemons die een kogel nodig hebben. De meeste zullen knallen als een geperste druif terwijl je met je boltgun laat scheuren, waardoor je het gevoel hebt dat je de wandelende tanks belichaamt die Space Marines zijn, maar onder de zwakkere vijanden vind je ook veel sterkere vijanden verspreid over.

De gevechten van Boltgun geven je het beste van twee werelden, omdat je soms kunt toegeven aan je machtsfantasieën en de gepixelde overblijfselen van talloze handlangers op de grond kunt achterlaten. Op andere punten zul je achter een muur ineenkrimpen terwijl een grotere daemon je net naar een paar hitpoints in een enkele aanval heeft geslagen. In geen geval is de game een cakewalk, en op verschillende momenten merkte ik dat ik keer op keer stierf aan sterkere vijanden die ik niet van plan was om om de hoek te ontmoeten. Het was leuk geweest om wat meer variatie te zien in sommige van de daemonische vijanden, maar zelfs als je denkt dat je alles hebt gezien, gooit de game vijanden in verschillende combinaties weg, zodat je moet vechten op een manier die je nog niet eerder hebt gedaan.

Natuurlijk is het schieten en doden van vijanden leuk, maar iets anders dat een ongelooflijk bevredigend gevoel heeft in Warhammer 40,000: Boltgun is de mobiliteit van de game. Je kunt sprinten en ongelooflijke afstanden springen, waardoor gevechten een extra niveau van snelheid krijgen, omdat je van dekking naar dekking kunt ritsen of gewoon rond projectielen kunt bewegen die je kant op komen om de sprong op de grotere vijanden te maken voordat je de pioenen eronder uitroeit. Er zijn enkele momenten in de grotere levels waar het gemakkelijk kan zijn om te verdwalen, maar over het algemeen moet ik mijn hoed afzetten tegen Aurochs Digital in het levelontwerp van Boltgun, vooral met betrekking tot de open ruimtes waarmee je je benadering van het inkomende gevecht bijna als een first-person Hotline Miami kunt plannen.

De art direction en visuals voor Warhammer 40,000: Boltgun zijn gevuld met de nostalgische pixilation die je zou verwachten van een boomer shooter. Van de vijanden tot de omgevingen tot de twee handen van je personage die je constant voor je ziet, er is ook een groot detailniveau in de graphics. Iets dat niet mis mag gaan bij het bespreken van Boltgun is ook het geluidsontwerp, wat een van de belangrijkste redenen is waarom de combat zo diep bevredigend is. Elk wapen (ja, je krijgt veel meer dan alleen een standaard boltgun) klinkt precies zoals je het zou willen, van de donderende zware bolter tot de zingende laser van het volkite kaliber. Zelfs de bonkende voetstappen van je Space Marine ondersteunen de algehele onderdompeling enorm. Ik wou dat hetzelfde gezegd kon worden voor de soundtrack van de game, die goed werkt als achtergrondtrack voor de vernietiging en dood die je teweegbrengt, maar niet zo memorabel is als het had kunnen zijn. Er zijn geen dreunende, dreunende tracks die je echt in een schietwoede sturen, althans in mijn ervaring.

Warhammer 40,000: Boltgun is een spel dat hard toeslaat. Het geeft je het gevoel dat je het meest badass ding in de melkweg bent in het ene moment, voordat het je eraan herinnert dat het universum de volgende een angstaanjagende en dodelijke plek is. In de hectische gunplay kun je uren plezier vinden, waarbij cultisten en daemons in de naam van de keizer uit elkaar worden geblazen. Ik weet niet zeker hoe goed deze ervaring zich vertaalt naar niet-Warhammer-fans, maar als je zelfs op afstand weet wat een Space Marine is, of de nostalgie van die shooters uit de vroege jaren 90 wilt vastleggen, is Warhammer 40,000: Boltgun zeker een schot waard.