We bespreken de eerste twee afleveringen van The Lord of the Rings: The Rings of Power

Sta me toe om deze recensie van de eerste twee afleveringen van Amazon's The Lord of the Rings: The Rings of Power op een iets andere manier te beginnen. Natuurlijk, het is misschien een beetje te subjectief, en het is misschien zelfs niet te vergelijken met de mening van sommige andere redacteuren over deze specifieke kwestie, die nu deze recensie moeten vertalen en uitvoeren (sorry, collega's). Zie je, Rings of Power is al berucht, al controversieel, al gehaat door sommigen, die het beschouwen als de antithese van alles wat groen en eerlijk is in deze wereld, grotendeels vanwege enkele van de vrijheden die door het creatieve team achter de serie zijn genomen, en die schijnbaar op gespannen voet staan met enkele van de precieze afbeeldingen en beschrijvingen die Tolkien zo'n 100 jaar geleden heeft gemaakt.

Eén dwergpersonage heeft geen baard en ze is bijvoorbeeld zwart. Galadriel is, in ieder geval in deze vroege fase van haar leven, een felle krijger die Sauron naar de uiteinden van Midden-Aarde jaagt, en dan is er enige discussie over de Harfoot's en hun algehele plaatsing geografisch en historisch. Je snapt het wel. Er is waarschijnlijk meer.

Dus laat ik beginnen met te zeggen dat ik het niet als een inherent probleem of fout beschouw, dat een dwergenvrouwtje geen baard heeft, of dat Galadriel een krijger is. Ik beschouw een interpretatie van het bronmateriaal niet als problematisch, en ik denk niet dat het zo interessant is om een 1/1 weergave te krijgen van een verhaal dat al is verteld, sommige vrijheden moeten worden genomen om ervoor te zorgen dat een nieuw verhaal nieuw eigendom wordt op basis van bekend bronmateriaal. Peter Jackson deed dat, en het wordt algemeen beschouwd als een van de meest succesvolle filmtrilogieën aller tijden, maar omgekeerd ontving hij ook woede van Tolkien-afstammelingen, die vonden dat het materiaal sensationeel, vereenvoudigd en verkeerd voorgesteld was.

Dit is waarschijnlijk niet genoeg van een disclaimer of mission statement. Maar laat ik eindigen met te zeggen dat ik niet van tevoren heb besloten of ik Rings of Power leuk of niet leuk vond, voordat ik ernaar keek. Ik heb in de aanloop naar de première niet deelgenomen aan het ronduit giftige debat rond zijn bestaan, of de overname dat Amazon politiek in de serie ramt (wat eerlijk gezegd toch belachelijk is). Dus ging ik naar binnen met een leeg canvas.

Oké, kunnen we nu aan de slag met de juiste beoordeling?

The Lord of the Rings: The Rings of Power speelt zich af in Tolkiens tweede tijdperk, dat begon met de definitieve nederlaag van de corrupte Valar Morgoth, algemeen beschouwd als de grootste slechterik in Tolkiens wereld, en die vervolgens de weg vrijmaakt voor het derde tijdperk wanneer Sauron voor het eerst wordt verslagen door Isildur tijdens de laatste stand van elfen en mannen duizenden jaren later.

Morgoth is verslagen, en vooral de elfen verlangen nu naar welverdiende vrede en rust na eeuwen van slachting. Midden-Aarde is stil. Maar achter een dunne sluier doemt een nieuwe duisternis op, en het wordt de hoofdcast steeds duidelijker naarmate de twee afleveringen vorderen, dat het kwaad niet is overwonnen, maar zijn tijd wacht tot zijn terugkeer.

Dit is een fantastische achtergrond voor de serie, omdat het zowel een unieke identiteit geeft die ver verwijderd is van Jacksons wereld, als het mogelijk maakt om een deel van de visuele identiteit en pracht te behouden die door diezelfde wereld is vastgesteld. Er zijn bekende gezichten, vooral omdat de gemiddelde levensduur van een elf zo lang is, dus we ontmoeten jongere versies van Galadriel, van Elrond, en zelfs Gil-Galad (die we slechts kort ontmoeten in de opening van The Fellowship of the Ring) naast Isildurs vader Elendil (die Númenórean is, waardoor ook een veel langere levensduur mogelijk is). Er zijn ook nieuwe personages, of in ieder geval nieuw voor degenen die niet alle verzamelde werken van Tolkien hebben doorgenomen, zoals de elfensmid Celebrimbor (die je je misschien herinnert uit de games van Monolith), Arondir en Halbrand.

Het is een groot ensemble, dat doet denken aan Game of Thrones, terwijl de focus zich uitstrekt over de landen van Midden-Aarde en ons een glimp geeft van de unieke omstandigheden van elk personage. Het werkt goed, en zelfs als de eerste aflevering zwaar is, zet het al snel een vrij afgemeten tempo neer waardoor het publiek zowel de grandeur van de wereld als wat ademruimte kan opnemen als het perspectief verandert.

Eerlijk gezegd werkt het meestal allemaal vrij goed. Elke acteur brengt zijn best, en hun relatieve onbekendheid betekent dat dit lege canvas zorgt voor meer vrijheid in elke weergave. De dialogen zijn pulpy en pompeus, zoals het hoort in een fantasy-epos, en bovendien gelooft de serie echt in zijn eigen premisse en laat de moderne vertelnormen achterwege die de laatste tijd de neiging hebben om het te ondermijnen met komische kwinkslagen. Niets van dat alles hier, want The Rings of Power is een serieuze serie met inzet, met hart, en wat wel lijkt op genegenheid en respect voor het bronmateriaal, ook al neemt het vrijheden met zich mee.

En het is prachtig, zoals in de mooiste eerste twee afleveringen van een televisieprogramma dat ik ooit heb gezien. Het moet ook, met de hoeveelheid geld die naar de productie van elke aflevering gaat, maar het ziet er goed uit, het doet het echt. Hoewel er CG is, net als jacksons trilogie, is er een meer tastbare aard in elke scène. Het is fysiek in plaats van digitaal, doorleefd in plaats van buitenaards. Het kan zijn omdat de maker van de show, voorbij de uitgestrekte watervallen en prachtige valleien, duidelijk wilde spelen met licht en contrast.

Bear McCreary's score is geweldig, zoals in eigenlijk verbazingwekkend, met een beroep op de iconische muzikale vergezichten van Howard Shore's originele score, terwijl het een identiteit op zichzelf uithouwt. In combinatie met de prachtige cinematografie is het echt een show die je moet bekijken op het grootste scherm dat je kunt vinden. En afgezien van misschien Game of Thrones, hoe vaak kun je dat zeggen over een tv-programma?

Het is natuurlijk niet zonder gebreken. Het is misschien een beetje te veel in de eerste aflevering, te veel afhankelijk van vertellen, in plaats van laten zien. En hoewel de Harfoot's een eigenzinnige toevoeging zijn aan het algemene uitgangspunt, is de betekenis ervan voor de grote gebeurtenissen die ons haasten uiteindelijk onbekend.

Niet perfect, nee, maar geweldig, en nog belangrijker; Ik had zin om thuis te komen. Ik keek de originele trilogie met mijn vader toen ik net 10 jaar oud was. Ze hebben mijn leven gevormd en zijn deels verantwoordelijk voor waarom ik doe wat ik vandaag doe. En vanaf het allereerste frame van Rings of Power voelde het alsof dit precies is wat ik persoonlijk nodig had, zelfs als het nog steeds moet bewijzen dat het momentum kan behouden voordat ik uiteindelijk klaar ben om het een vollediger advies te geven.