What the Clash?

What the Car, What the Golf, What the Bat - Het Deense Triband heeft het behoorlijk druk gehad sinds de lancering van hun eerste game in 2020, maar natuurlijk, zoals de titels duidelijk aangeven, zijn deze gekke, dwaze en relatief rudimentaire 'comedygames' nauw verwant, zowel mechanisch, fysiek als esthetisch. Maar dit moet zeker niet negatief worden opgevat, integendeel.

What the Clash is de nieuwste toevoeging aan de familie, en in plaats van te centraliseren rond een enkel gameplay-concept met een veelheid aan aanpassingen, zoals we bijvoorbeeld zagen in What the Car, is dit echt een soort WarioWare, een spervuur van minigames die voortdurend worden aangepast door een reeks kaarten die jij en je tegenstander kunnen uitspelen en zo het doel en de vorm van de minigame in kwestie behoorlijk drastisch kunnen veranderen.

Het is echter bedoeld om snel en consistent te worden gespeeld, in die zin dat je ervoor kunt kiezen om alleen te spelen of vrienden rechtstreeks uit te dagen via een nogal minimalistische en puzzelgeoriënteerde interface, en dan begint de schattenjacht. In eerste instantie heb je alleen tafeltennis als een soort platform waarop door elke speler aanpassingen worden aangebracht, maar al snel speel je via een soort gepersonaliseerd scorebord zowel nieuwe minigames vrij, maar ook nieuwe wijzigingskaarten hiervoor.

Het kan in de loop van de tijd behoorlijk uitgebreid worden, en zoiets eenvoudigs als een wijzigingskaart met het woord 'Board' erop geschreven, verandert de race-arena ook in een skipiste met geremixte spelelementen. Sterker nog, het kan nog wel even doorgaan, en als Triband zelf 'honderden minigames' schrijft, menen ze dat ook, hoewel ze waarschijnlijk verwijzen naar de specifieke wijzigingen die de combinatie van twee kaarten met zich meebrengt. Het punt is dat deze verfrissend genoeg zijn zodat het niet altijd voelt alsof je verschillende versies van dezelfde minigame speelt - of in ieder geval niet altijd.

Dit alles is natuurlijk verpakt in de esthetiek die we kennen uit de serie What the games, die een breed kleurenpalet combineert met mooie dikke 3D-graphics die bol staan van modelleerbare lichamelijkheid - waarmee ik bedoel dat What the games je instinctief uitnodigen om de fysieke grenzen van het spel te testen, en dat is precies wat Triband lijkt te willen, En je wordt altijd beloond met een glimlach op je gezicht.

Bovendien keert hier dezelfde subtiele muzikaliteit terug, die elke seconde van de gameplay-loop infecteert en verbetert, van het aftellen naar elke ronde tot de vreemde kleine vignetten. In feite is het muziek en geluid in het algemeen die een groot deel van de komedie in What the Clash creëren, en het is nog steeds een genot voor de oren.

Wat de Clash is, ondanks de vele variaties, echter een vrij rudimentair spel, en dat is waarschijnlijk zo ontworpen. Daarom, zelfs als je hard en snel kaarten trekt om het aantal spelopties dat je hebt te vergroten, lijkt het niet optimaal dat je de variatie moet verdienen wanneer het essentieel is voor de hele ervaring. Ja, als What the Clash bedoeld was als een diepgaand spel van honderden uren, maar als een snelle entertainmentoplossing met een vriend, of zelfs alleen, dan gaat er een uur, misschien twee, voorbij zonder veel aanpassingen en toegang tot slechts twee 'platforms'. Er moet ook worden vermeld dat de game uitsluitend 1v1 is, wat al snel een beperking wordt, vooral omdat dit soort snelle PvP-minigame-verzameling meestal meer mensen toestaat om deel te nemen, zowel om de hoeveelheid vermakelijke chaos te vergroten, maar ook omdat dit type game heel goed past in een bredere setting. Hoewel What the Clash veel verder gaat in variëteit en ontwerp dan de standaard Mario Party-minigamecollectie, zou Mario Party (bordspel of niet) niet zo effectief zijn als er maar twee spelers tegelijk zouden kunnen deelnemen.

Dat gezegd hebbende, realiseer je je bijna onmiddellijk hoe charmant What the Clash is als je begint te spelen, en naarmate je meer kleding vrijspeelt voor je vreemde... hand persoon (?), het verdienen van aanpassingen aan de minigames waartoe je toegang hebt en het uitdagen van zowel vrienden als vreemden, wordt duidelijk hoe zelfverzekerd Triband is in hun ontwerpfilosofie en hoe goed het concept is uitgevoerd. Het is moeilijk om iets anders te doen dan Clash aan te bevelen aan iedereen die bekend is met de gekke games van de studio, of aan degenen die toevallig een Apple-apparaat van bijna elke soort hebben en wel een beetje kunnen lachen.