Win or Lose: Afleveringen 1-4 (Disney+)

Zelfs vandaag de dag verbaas ik me nog steeds over hoe de Pixar erin slaagt om abstracte concepten als emoties om te zetten in iets "tastbaars" voor de geest van een kind en niet-zo-kind om te begrijpen en een bepaald niveau van zelfbewustzijn te bereiken. We hebben het op kleine schaal gezien in elk studiowerk sinds de eerste Toy Story-film, en vervolgens op grote schaal toen 'Inside Out' langskwam en ons liet zien dat zelfs emoties dat zijn..... nou ja, emoties. Maar het bekroonde animatieteam blijft de hoeken en gaten van de menselijke conditie en de huidige samenleving verkennen op nieuwe en onverwachte plaatsen, en nu presenteren ze Win or Lose, een serie die de verschillende standpunten van acht individuen in dezelfde tijdspanne onderzoekt en één katalysatorgebeurtenis: een softbalwedstrijd.

Ik had het al eerder over Inside Out, omdat Win or Lose opnieuw gebruik maakt van "tastbare" visuele elementen om complexere menselijke emoties, zoals angst, uitsluiting of ijdelheid, te begrijpen. Dit zijn elementen die door sommige hoofdrolspelers in elk hoofdstuk van het verhaal en de kijker worden waargenomen en op deze manier onmiddellijk met hen meeleven. En ze zijn ook erg goed gepresenteerd omdat je niet alleen genoeg ruimte hebt in elk hoofdstuk om hun expositie te ontwikkelen (goed verpakt in elk 20 minuten), maar ook kunt zien hoe de draden van het verhaal op de achtergrond samenweven om het grote verhaal achter dit alles te vormen.

Denk alleen niet dat het genadig zal zijn omdat het van het Disney-label is, want er zijn situaties die hartverscheurend kunnen zijn als je overrompeld wordt. Win or Lose presenteert zichzelf als een leuke, bijna gezinsvriendelijke serie, maar ik kon het niet helemaal op die manier zien. Elk personage heeft ten minste drie lagen van diepte in hun situatie. En diep in elk ervan zit iets heel verontrustends dat, althans in deze eerste reeks afleveringen, niet het einde heeft dat je van de Disney-fabriek zou verwachten. Ernstige minderwaardigheidscomplexen, onzekerheid, ouder-kindproblemen, gebroken harten, het op zich nemen van volwassen verantwoordelijkheden in de kindertijd, groepsdruk, blootstelling aan sociale media... Ik wil hier niet te veel bij stilstaan, omdat ik denk dat het de pure kern van de serie is, maar ik denk wel dat je gewaarschuwd moet zijn. Volwassenen zullen hier slechter af zijn dan kinderen, hoewel altijd met een positieve lezing.

Gelukkig is het ook een serie die voor discussie kan zorgen als je hem deelt met de kleintjes in huis. Terwijl sommigen misschien meer genieten van de verfijnde en actuele humor van de situaties, kunnen de ouderen er hun voordeel mee doen om ons elkaar een beetje beter te laten begrijpen. Het lijkt misschien dat dit personage niet zoveel om haar dochter geeft als het kind verwacht, maar pas twee afleveringen later begrijpen we dat deze moeder dag en nacht werkt om haar gezin te onderhouden en dat ze aan het einde van haar Latijn is.

Het wijden van een hoofdstuk aan elk personage tijdens het opzetten van het overkoepelende verhaal vereist bepaalde gescripte bloei waar ik Caririe Hobson en Michael Yates de eer voor zal geven. Veruit superieur aan de films die we van Pixar gewend zijn. Als dit iets is dat de weg kan vrijmaken voor complexere producties, dan ben ik er helemaal voor.

Na dit eerste halve seizoen van Win or Lose geef ik toe dat ik mijn agenda heb gemarkeerd voor de releasedata van de resterende afleveringen. Hoewel de artistieke, visuele en geluidsaspecten van de productie uitstekend zijn (met muziek van Ramin Djawadi trouwens), ligt de echte verdienste van Win or Lose in het script en de constructie van de personages. Absoluut een aanrader voor alle doelgroepen.