Wat begint als het begin van een geweldige familievakantie in de bossen van Oregon, verandert al snel in een bloedige strijd om te overleven. Terwijl vader Blake Lovell gedwongen wordt zijn gezin te beschermen tegen een weerwolfachtig wezen, begint hij al snel te beseffen dat het eerder zijn familie is die tegen zichzelf beschermd moet worden, want al snel blijkt dat hij besmet is met het weerwolfvirus... of hoe je het ook wilt noemen, volgens de nieuwe overlevering van de film.
Leigh Whannell is duidelijk een zeer creatieve filmmaker, zoals hij demonstreerde in zijn recente The Invisble Man-interpretatie en de Gamereactor-favoriet Upgrade. Maar in Wolf Man lijkt hij iets van die fantasie thuis te hebben gelaten, want dit is een tamme weerwolffilm. Een goed gemaakte en stijlvolle, zou ik kunnen toevoegen. Maar de klauwen zijn iets te goed verzorgd in deze filmversie. De langzame transformatie van de hoofdpersoon tot het titelpersonage is natuurlijk het hoogtepunt, waarbij Whannell speelser wordt met het gebruik van geluid en camerabewegingen vanuit het perspectief van de wolf. Ik hou echt van hoe gekweld het personage van Christopher Abbott zich voelt naarmate hij steeds verder weg raakt van zijn familie en dichter bij zijn innerlijke beest. Het is meer een psychologische kijk op de weerwolflegende, wat verfrissend aanvoelt.
Helaas is Wolf Man niet zo edgy als ik had gehoopt. Het voelt vooral vaag, onzeker. Het is meer een tragisch mysterie dan een rechttoe rechtaan thriller, maar het is ook niet echt een mysterie. Voor zo'n korte film is het een onverwacht zoete film die gebukt gaat onder hoogdravende dialogen en twijfelachtig acteerwerk. Soms voelt Wolf Man echt geïnspireerd en sfeervol. Soms voelt het vreemd vlak en niet opwindend, waarbij met name de aanloop naar het geheel onnodig traag en slap aanvoelt. Aan de ene kant kan ik de eenvoud van het verhaal waarderen, dat zich hier richt op een verhaal over generatietrauma en hoe angst je leven kan beheersen, maar het klikt emotioneel niet en er is niet veel polsslag op de lange termijn omdat je snel kunt achterhalen hoe de film zal eindigen.
Wolf Man is een eenvoudig monsterverhaal dat zich meer richt op ontmenselijking en de angst om hulpeloos toe te kijken hoe een familielid wegkwijnt, wat in ieder geval origineler is dan alleen maar kijken naar mensen die worden afgeslacht in een hut. Tegelijkertijd mist Wolf Man een echte polsslag en is de intieme menselijkheid die de regisseur hier probeert te bewaren meer gekunsteld dan wat dan ook. Het psychologische concept werkt, zoals ik al zei, als je de ruimte krijgt, maar verder is dit een generieke thriller die strak in een cabine zit met heel weinig bite.