World of Goo 2

Ik geef de schuld aan de zomerse hitte. Ik weet niet zeker waarom ik ben overgestapt van de enge traditie van 'typische' actie-/racegamerecensies die ik de afgelopen 10 jaar heb gedaan, naar gewoon tijd doorbrengen met andere soorten games, uit andere genres. Maar zo is het geweest, en hoewel ik eerder dit jaar met tegenzin adventure-, puzzle game- en point-and-click-recensies heb uitgedeeld, heb ik nu het gevoel dat het me alleen maar goed heeft gedaan om uit te breiden.

Het voelt bijna bizar dat het bijna 16 jaar geleden is dat ik World of Goo voor het laatst speelde, en dat was op de Nintendo Wii. Nu is het weer tijd, en het zijn nog steeds dezelfde ontwikkelaars achter het vervolg, dat bijna hetzelfde is, op bijna precies dezelfde manier. Je moet verschillende soorten puzzels oplossen door je eigen smurrie te gebruiken om verschillende soorten structuren en gebouwen op te richten. Je zwarte smurrie kan allerlei bouwstenen vormen om je te helpen zelfs de meest uitdagende, op fysica gebaseerde puzzels op te lossen, en het wordt allemaal overgebracht door een met de hand getekende, humoristische, charmante esthetiek die helemaal niet veel is veranderd ten opzichte van het eerste spel.

De uitdaging is hier eigenlijk net zo eenvoudig als in zijn voorganger, het is gewoon de manier om daar te komen waarbij ik als speler een of twee keer over de taak moet nadenken. Aan het begin van elk level zijn er een aantal "Goo Balls" die van de ene plaats naar de andere moeten worden verplaatst en om dit te bereiken moet je DNA-achtige ladders van smurrie bouwen via een soort Goo waarop de andere typen kunnen reizen. Het is nog steeds een mix tussen Worms, Lemmings en Rolando, en het is nog steeds leuk.

Voor een op fysica gebaseerd puzzelspel heeft World of Goo 2 meer verhaal en verhaal dan de meeste, en terwijl het eerste spel een soort sluwe satire was op onze consumptiemaatschappij (verpakt als een slordig tekenfilmkinderprogramma), maken de ontwikkelaars hier in de tweede er een punt van om de draak te steken met de huidige woke-trend. Het zou prima zijn om dit spel te bekritiseren omdat het homofoob of misschien zelfs racistisch is, maar het is net zo gemakkelijk om het te zien als relatief milde satire op onze tijd, en hoewel ik had kunnen leven zonder het verhaal zelf (en de apenhandel daartussenin), zou ik liegen als ik zou zeggen dat ik van streek was door de vaak politieke grappen die worden aangeboden.

De grootste innovatie hier wordt uiteengezet door de "vloeibare Goo" die grote delen uitmaakt van een flink aantal van de op fysica gebaseerde puzzels, iets dat niet het geval was in het meer technisch primitieve origineel. Ik hou van deze verbetering, maar ik betwijfel of het genoeg is om dit te laten aanvoelen als een echt vervolg waar we bijna 16 jaar op hebben gewacht. Er is hier onbenut potentieel, er is wat herhaling en hoewel delen charmant zijn, kan ik niet echt zeggen dat ik me bijzonder vermaakt voel na een paar uur World of Goo 2, alsof het een beetje oud aanvoelt. Ik ben zeker geen grote puzzelspeler, maar dat betekent niet dat ik me bijzonder ongemakkelijk voel bij het uitdelen van beoordelingen aan dit soort spellen, en over het algemeen voelt World of Goo 2 "oké" in mijn wereld. Niet meer, niet minder.