AK-xolotl

Na het absoluut fenomenale Hades kreeg ik een hele nieuwe waardering voor een genre dat ik nog niet eerder kende. Verliefd worden op die game creëerde een klein probleem omdat het zo superieur aanvoelt aan al het andere, maar dat betekent niet dat je geen plezier kunt hebben met andere games in het genre. Cult of the Lamb van vorig jaar was daar een lichtend voorbeeld van, en AK-xolotl is in ieder geval het bewijs dat het genre leukere games kan bieden. Ook al zijn ze lang niet zo goed als Hades. Ondanks het feit dat AK-xolotl in veel opzichten heel eenvoudig is, is het ook vermakelijk op hetzelfde terrein. Een rechttoe rechtaan en snelle roguelike die genoeg charme heeft om je ervan te laten genieten - althans in kleine doses.

Voordat we ingaan op het spel zelf, laten we een natuurles doen: Axolotl is een amfibie. De les is dus voorbij. Na een korte intro is de enige overgebleven axolotl extreem wraakzuchtig en met een wapen in de aanslag gaat hij op pad om te doden. Zoals de meeste games in het genre, is een level willekeurig en moet je je adem inhouden, vijandelijke projectielen vermijden en elke kamer van hen vrijmaken voordat je een kist met een beloning krijgt en doorgaat naar de volgende. Soms krijg je verschillende paden om uit te kiezen met een pictogram hierboven dat laat zien wat voor soort beloning je kunt verwachten wanneer je de volgende kamer in de schatkist opruimt die naar beneden valt wanneer de kamer is voltooid.

Tot nu toe voelt alles traditioneel aan. Je sterft vaak en elke keer dat dit gebeurt, keer je terug naar The Pond, de hub-wereld van de game. Dit breidt zich uit naarmate het spel vordert (met nieuwe sterfgevallen) en al snel openen zich kleine winkeltjes en kun je ook baby-axolotls verzamelen om te fokken. Het is een leuke pauze tussen elke nieuwe poging, zelfs als er niet veel te genieten valt.

Eenmaal terug in de chaos ren je rond, schiet je met je wapen dat je in een cirkel kunt richten en pak je nieuwe wapens en vaardigheden op. Alles is heel eenvoudig, zowel qua visuals als spelmechanica. Wat het eerste betreft, is er niet veel aan de hand. De pixelafbeeldingen zijn gezellig, ook al voelen ze een beetje simplistisch aan. Sommige dingen, zoals het verzorgen van je vastgelegde axolotls, hebben een reeks die een beetje te "vijf minuten werk in Paint" aanvoelt. Op dezelfde manier lijken de kamers van de banen een beetje te veel op elkaar, ook al veranderen ze van omgeving wanneer je de baas doodt die aan het einde van elk level wacht. De muziek is ook iets te schel en irritant naar mijn smaak.

De spelmechanieken zijn ook heel eenvoudig. Je kunt twee wapens dragen en je krijgt soms vaardigheden die overblijven tijdens je zogenaamde "run" en je kunt ook enkele permanente wapens kopen, hoewel het iets te lang duurt om deze te verwerven. De game wordt op de lange termijn behoorlijk vervelend en kleine doses gamen hadden de voorkeur van ondergetekende, maar het voelt alsof de mogelijkheid om te upgraden een beetje te lang duurt. Als je ongelooflijk goed bent in dit soort spellen maakt dit natuurlijk niet zoveel uit, maar ik had graag mijn salamander wat sneller permanent kunnen upgraden. Bovendien voelt elke nieuwe poging vrij identiek aan de vorige, zelfs als de indeling van de kamers enigszins verandert, maar je valt al snel in een patroon waarin het de hele tijd erg op elkaar lijkt. Iets dat aan het einde van de tekst een beetje extra positief zou moeten zijn, zijn de vijanden, waarvan ik het ontwerp leuk vind. Allerlei eenden, krokodillen, wasberen, ratten en andere dingen proberen je te doden en ik vind het leuk hoe het scherm gevuld is met deze gekke slechteriken die je moet verslaan.

De simpele conclusie en deze tekstsamenvatting is dat ik plezier heb als ik speel, maar het is ook een beetje dun van inhoud en wordt vrij snel extreem repetitief. Ik heb geworsteld met een beetje aarzelen met betrekking tot de rating, maar heb het gevoel dat ik er nog steeds in ben beland dat het uiteindelijk een goed spel is. Niets meer en niet minder.