Croc: Legend of the Gobbos

De release van Super Mario 64 in 1996 zorgde voor een revolutie in de platformwereld. Plots behoorde traditionele tweedimensionale platformactie tot het verleden, toen ontwikkelaar na ontwikkelaar hun eigen kijk op kleurrijk 3D-springen uitbracht. Er was dus genoeg om uit te kiezen, maar alleen voor consolespelers.

PC-spelers tastten in het begin echter grotendeels in het duister. Ik was zelf helemaal gek van Mario's nieuwe dimensie, maar als consoleloze speler kon ik alleen maar hopen dat er iets soortgelijks voor computers zou komen. Croc: Legend of the Gobbos, uitgebracht in 1997, was praktisch de eerste, en lange tijd zelfs de enige optie. Natuurlijk was er tegelijkertijd Crystal Dynamics ' Pandemonium! beschikbaar voor computers, maar het was gewoon een tweedimensionale platformgame vermomd als een 3D-spel.

Mijn eigen nostalgiepunten voor Croc zijn erg hoog, omdat ik ooit hoopte dat het eindresultaat op zijn minst iets zou zijn in de trant van wat Mario bood. Dat was het niet, maar de poging van Argonaut was ook niet verschrikkelijk. Zelfs na al die jaren heeft Croc nog steeds zijn eigen, unieke charme. Trouwens, als het personage van Croc je doet denken aan Yoshi uit het Mario-universum, is de gelijkenis geen toeval. Croc is oorspronkelijk gemaakt als een Yoshi-spel, maar Nintendo heeft niet geluisterd naar de visie van Argonaut. Daarom moest het personage worden veranderd in zijn huidige vorm.

Croc: Legend of the Gobbos is een unieke combinatie van platformtrends uit die tijd. In de praktijk waren er twee soorten platformactie: het verzamelen van items in een open wereld en lineaire levels in Crash Bandicoot -stijl. Croc vertegenwoordigt geen van beide stijlen. De vijf werelden van het spel zijn een lineaire opzet, die het ene niveau na het andere worden gespeeld, maar de niveaus zelf zijn fantasierijk, vooral na de beginfase.

Er zijn zes pluizige Gobbo wezens verborgen in de levels, die je verzamelt om geheime levels te ontgrendelen, en uiteindelijk het echte einde. De Gobbos zijn hier en daar verborgen, en soms moet je terug in de levels om ze allemaal te vinden. De laatste Gobbo bevindt zich achter een diamanten deur in elk level, die alleen kan worden geopend door vijf kleurrijke edelstenen in het level te verzamelen. Ook moet je soms zijpaden verkennen, sleutels verzamelen en deuren openen. Een lineair pad dat er dwars doorheen loopt, wordt in de levels niet aangeboden, behalve helemaal aan het begin.

De grootste klacht van het originele spel was de stijve tankbesturing, die nauwkeurig platformen op sommige plaatsen pijnlijk moeilijk maakte. De remaster verandert de besturing in een meer traditionele freewheeling-stijl, en oh my, hoeveel verbetert het de ervaring! Nu kan Croc eindelijk met hoge snelheid van platform naar platform stuiteren. De nieuwe bedieningselementen zijn ook zeer nauwkeurig en aan de andere kant, als de oude bedieningselementen nog steeds jouw ding waren, zijn de tankbedieningen nog steeds beschikbaar via de D-pad. Zo kun je letterlijk on-the-fly schakelen tussen de oude en nieuwe bedieningselementen.

Aan de andere kant van de medaille is het voorheen relatief eenvoudige springen nu nog gemakkelijker en omdat de progressie sneller is, wordt de krappe duur van het spel nog meer benadrukt. Als bepaalde functies uit de jaren 1990 niet waren gecorrigeerd om overeen te komen met vandaag, zouden de aftiteling heel snel rollen. Maar dat doen ze niet. Dit is deels te danken aan het feit dat de game op sommige plaatsen echt brutaal is. Croc heeft aan het begin drie levens en als deze levens tijdens het level opraken, brengt het spel de arme krokodil niet terug naar een checkpoint, maar terug naar het begin van het level, waar alle verzamelbare items opnieuw moeten worden verzameld. Op deze manier is er een poging gedaan om het eens zo korte spel een beetje uit te rekken. De drie genoemde levens zijn letterlijk binnen enkele seconden verspild als je platformactie niet op de juiste plek raakt of als je ongemerkt de leegte in rent nadat je een valluik hebt geopend.

Hoewel de ouderwetse aspecten niet zijn opgelost, is de remastering verder een goede poging. Het uiterlijk is nauwkeuriger en duidelijker, maar nog steeds duidelijk zijn eigen kleurrijke zelf. De graphics kunnen ook op een paar verschillende manieren worden gevarieerd tussen de oude en nieuwe stijlen om het eindresultaat te vinden dat bij u past. De soundtrack van de game is ook ongewijzigd en blijft dagenlang in je hoofd, zelfs nadat je hem hebt gespeeld.

Voor mij was Croc: Legend of the Gobbos echt een vreugdevolle ervaring om na bijna 30 jaar weer te spelen. Ondanks de tekortkomingen gaf het spel een heel heerlijk gevoel, en hoewel het onmiskenbaar ouderwets is in zijn structuur en op sommige plaatsen veel geduld vereist, biedt het voor degenen die het spel eerder hebben gespeeld een aangename nostalgische reis. En natuurlijk is dit iets dat andere platformfans misschien eindelijk zelf willen proberen.