Final Fantasy XVI: Echo's van de gevallenen

Zes maanden zijn verstreken sinds Clive, samen met Jill, Torgal, Cid en verschillende andere gedenkwaardige personages, vochten om het einde van de wereld te voorkomen en zijn familie te wreken. Kazutoyo Maehiro heeft al meerdere keren gezegd dat we de laatste nog niet hebben gezien en tijdens The Game Awards werden eindelijk de twee uitbreidingen van de game getoond waar de eerste, Echoes of the Fallen, dezelfde dag werd uitgebracht. Een dierbare reünie die geweldige inhoud biedt, ook al hadden we op iets meer gehoopt.

Echoes of the Fallen speelt zich af tijdens het verhaal van de game en niet daarna. Spelers die het spel al hebben uitgespeeld, kunnen het echter nog steeds ervaren door een opslagbestand te laden dat je terugbrengt naar dat punt net voordat de laatste hoofdmissie wordt gestart. In de uitbreiding komt Clive erachter dat er een nieuw zwart kristal op de zwarte markt is verschenen nadat hij alle moederkristallen heeft vernietigd. Al snel vangen hij en de bende de verkopers die hem naar een anders verzegelde doorgang leiden die hem naar iets brengt dat de Sagespire wordt genoemd. Een toren die tot het hoogste niveau is uitgerust met monsters die wachten op een indringer om hen te bereiken.

De eerste uitbreiding van het spel is een zeer lineaire uitbreiding waarbij je als speler het doel hebt om de top van de toren te bereiken en waarbij elke verdieping je echte uitdagingen biedt die bestaan uit zowel oude als nieuwe soorten vijanden. Als ik uitdagingen zeg, bedoel ik echte tests, aangezien de uitbreiding de speler dwingt een hoog niveau te hebben bereikt om niet in een mum van tijd te worden geëlimineerd. Deze recensie is gebaseerd op de 'Final Fantasy'-modus die wordt ontgrendeld na het voltooien van het spel één keer en in deze modus zijn alle vijanden die je tegenkomt minimaal level 80.

De opzet lijkt erg op een lange inval, omdat je daar niet weg kunt komen en gedwongen wordt om spaarzaam met medicijnen om te gaan, terwijl je onderweg wat voorraden oppikt. Op weg naar boven zijn er ook een paar nieuwe uitrustingsstukken die je kunt verzamelen en die van pas komen in deze verrassend moeilijke uitbreiding. Je kunt onder andere uitrusting vinden die de tijd nog verder kan vertragen dan normaal in gevechten of je een tweede kans kan geven om een anders fatale klap te overleven. Zonder deze zou dit eruit hebben gezien als iets uit From Software's Dark Souls of Bloodborne. De eindbaas, Omega, is onmiskenbaar de moeilijkste baas en zo vaak als ik stierf tijdens het spelen van de uitbreiding, ben ik nog nooit gestorven in mijn 70 uur met het spel.

Echoes of the Fallen duurt ongeveer drie uur, wat precies goed aanvoelt voor de kosten. Het was erg verfrissend om tegen nog sterkere vijanden te spelen en dus Final Fantasy XVI op een moeilijkere moeilijkheidsgraad te ervaren dan voorheen, en iets waar ik graag meer van had gezien in het originele spel. Wat betreft de toevoeging aan het hoofdverhaal laat het echter veel te wensen over omdat het nooit erg interessant wordt, maar ik zou eerder beweren dat er interessantere zijmissies zijn dan dit iets langere zijverhaal. Als je Omega eenmaal hebt verslagen, is er niet veel meer te doen en de omgeving waarin de uitbreiding plaatsvindt is opnieuw ontoegankelijk om te bezoeken, dus de kans dat je hierna nog veel meer uren met Final Fantasy XVI doorbrengt, is erg klein.

Samengevat is Echoes of the Fallen een leuke uitbreiding die spannende en intense eindbaasgevechten biedt. Veel meer dan dat doet het echter niet. Het verhaal is niet iets dat ik me na een paar weken zal herinneren en het is een feit dat het nooit erg interessant is om mee te beginnen. Hopelijk biedt de tweede uitbreiding, The Rising Tide, iets anders en is het meer gericht op degenen die een interessant verhaal willen. Degenen die echter gewoon meer van de solide gevechten en raid-achtige structuur van het spel willen, zullen veel plezier beleven aan Echoes of the Fallen.