Gotham Ridders

Na het oplossen van een lastig moordmysterie in de rol van Red Hood, kwam ik erachter waar een aantal echt vervelende vijanden zich schuilhouden. Ik wals het gebouw uit, haal elegant de grappling hook tevoorschijn en schiet hem over een dak om weg te glijden, spring naar mijn motorfiets en maak de drukke straten van Gotham City onveilig voor kattenkwaadmakers door de gangsters aan te vallen die ik onderweg in één machtige volgorde zie. Dan stort ik me elegant in een gevecht samen met Nightwing, dans ik als een goed gechoreografeerd ballet om de vijanden heen en deel ik verwoestende klappen uit.

In theorie dan toch. Want dat is precies hoe ik had gehoopt dat het spelen van Gotham Knights zou voelen. Ik ben een grote fan van het DC-universum en de flagrante leegte van DC-games die is begonnen na de Arkham-serie heeft ervoor gezorgd dat ik deze titel met grote interesse heb gevolgd. Omdat het uitgangspunt zo goed is. Batman is dood en zijn discipelen hebben het overgenomen, die zijn; Batgirl, Nightwing, Red Hood en Robin.

Omdat ze niet zo capabel zijn als de oude Bruce Wayne, kun je met vrienden in games springen om het samen op te nemen tegen Gotham City en co-op te spelen. Met geweldige gameplay en mooie graphics zou dit een droomspel van mij zijn geweest. Maar er zijn waarschuwingssignalen geweest. Onder andere de ontwikkeling sleept zo lang aan dat de PlayStation 4- en Xbox One-versies volledig zijn geschrapt ten gunste van PlayStation 5 en Xbox Series S/X. Dat het ooit bedoeld was voor oude hardware is helaas duidelijk.

Dit is precies de reden waarom de ervaring die ik in de bovenstaande paragraaf beschreef, eerlijker als volgt zou moeten klinken:

Na een beetje willekeurig klikken heb ik een ander repetitief moordmysterie opgelost in de rol van Red Hood, en dankzij dit heb ik geleerd waar meer van dezelfde vijanden - ik ben gewend om neer te halen - zich verbergen. Ik probeer het gebouw uit te komen, maar loop vast in de geometrie en kan bij de eerste poging de deur niet uit, waarna ik per ongeluk wat health gebruik voordat ik de grappling hook eruit haal en per ongeluk het verkeerde gebouw in schiet. Ik roep om de fiets, maar ik ben duidelijk op de verkeerde plek omdat hij niet verschijnt waar ik hem wil hebben. Zodra ik eindelijk de fiets heb, is er een echt saaie transportsequentie op levenloze straten waar het zinloos is om me bezig te houden met vijanden omdat het geen verschil maakt, voordat ik betrokken raak bij wat gevechten samen met mijn partner die Nightwing speelt - die helaas halverwege het gevecht wordt uitgelogd - terwijl ik onhandig probeer soepel te spelen in schokkerige 30 frames per seconde.

Veel van deze problemen komen voort uit het feit dat Gotham City oud aanvoelt. De omgevingen zijn zeker mooi en veel van de cutscenes bieden indrukwekkende texturen en effecten, maar de wereld is bijna steendood. Staan op de hoofdstraat van Gotham City met veel verlichte ramen die leven en beweging aangeven, maar slechts een of twee voetgangers buiten zien, die zich ook heel vreemd gedragen, is helaas gebruikelijk. Verder is het animatiewerk eigenlijk helemaal niet zo goed en voelen de personages onhandig aan. Ik moest eigenlijk Batman: Arkham City opstarten voor de Xbox 360 om te zien of hij daar net zo stijf was, maar feit is dat de oude klassieker een betere flow heeft dan dit.

Om mijn gezeur voort te zetten, ik denk dat het een volledig onnodig hoge vaardigheidsdrempel heeft om in het spel te komen. Gotham Knights heeft een vrij complex menusysteem waar vrijwel alles submenu's heeft. Als het zo onhandig wordt, moet het worden ondersteund door logische en diepe systemen die echt bijdragen aan de ervaring, iets waarvan ik denk dat de ontwikkelaars het niet hebben gedaan. Het voelt gewoon als menunavigatie die heel weinig toevoegt en ook niet helemaal handig is met controllers, en zelfs hier voelt de klassieke Batman: Arkham City beter doordacht en gamervriendelijk aan.

Veel van deze kritiek komt echter voort uit het feit dat ik teleurgesteld ben als ik weet hoe goed dit had kunnen zijn. Want het is zeker geen slechte game. Het feit dat er vier personages zijn, elk onderscheidend verschillend, doet veel voor de afwisseling en het is leuk om ze allemaal te proberen om mijn favoriet te vinden. Persoonlijk hou ik erg van Batgirl en Red Hood, die in veel opzichten heel uniek aanvoelen. De gevechten bieden ook wat extra diepgang, want er zijn een aantal behoorlijk leuke stealth-mogelijkheden, en je wordt ook beloond omdat je extra bedreven bent in dingen als het vermijden van schade of tactisch spelen.

Gotham Knights is echt een op progressie gebaseerd spel waarin je steeds dezelfde dingen doet om meer vaardigheden en betere uitrusting te krijgen, wat op zijn beurt nodig is om het op te nemen tegen de steeds moeilijkere tegenstanders die je tegenkomt. Er zijn ook tal van geheimen te ontdekken. Het probleem is echter dat het nooit echt engageert. Hoewel ik geniet van DC-tropen zoals het vinden van Batman's oude Bat Signal-lamp weggestopt in een politiemagazijn of verwijzingen naar meer obscure personages, heb ik nooit het gevoel dat er die natuurlijke drive is die ervoor zorgt dat ik door wil gaan. Hoewel ik me (meestal) niet heb verveeld tijdens het spelen, heb ik ook zeker geen moeite gehad om de controller neer te zetten.

Ook het verhaal van de dode Batman wordt grotendeels verwaarloosd. Dit komt deels door het feit dat er vier verschillende personages zijn die het verhaal zouden moeten delen. Het verhaal is niet erg scherp en de dialogen voelen zelden natuurlijk aan. Bovendien is er vaak een discrepantie tussen wat het verhaal zegt en wat ik eigenlijk aan het doen ben in de game, zoals wanneer Red Hood roept dat hij zijn mond moet houden en het rustig aan moet doen terwijl vijanden zwermen op zoek naar mij in een stealth-sequentie, waarna de scène opent met hem die gewelddadig een deur opentrapt, precies het tegenovergestelde doen van wat het verhaal wil dat ik voel en doe.

Het is alsof voor elke verdienste die het nog steeds substantiële avontuur biedt, er ook iets negatiefs is dat het ervan weerhoudt zijn potentieel te bereiken. Gotham Knights is op zijn best in de gevechten die uitdagend aanvoelen en wanneer de online code werkt zoals beloofd, zodat ik met een vriend kan spelen. Dan is er automatisch wat meer drukte als we dingen vinden om samen naar te kijken, quests doen en matig moeilijke bazen uitschakelen (ik zal niet spoilen welke). Het is tijdens deze momenten dat ik me eigenlijk zo vermaakt voel dat een rating van zeven dichterbij zou zijn geweest.

Maar zodra ik daar door de vervelende menu's zit te rommelen, naar het lamlendige verhaal luister en me een weg baan door de desolate spelwereld met een of ander slecht geïntroduceerd personage, verdwijnt de drang om door te spelen snel. Vierpersoons co-op in een horde-geïnspireerde modus komt in november, wanneer ik van plan ben om terug te keren naar de game, maar in de tussentijd heb ik het gevoel dat de tijd die ik met Gotham City heb doorgebracht voor deze review meer dan genoeg is, en voor mij is dit een grote teleurstelling.