Layers of Fear 2

We vonden Layers of Fear ietwat ironisch toen we deze in 2016 speelden. Het volgt een innerlijke strijd van een kunstenaar die perfectie probeert te bereiken, terwijl de studio die plank zelf missloeg dankzij beperkte interactiviteit en een overmatig vertrouwen op 'jumpscares'. Potentie was er zeker, maar deze tekortkomingen en meer weerhielden het er van om in hetzelfde rijtje gezien te worden van tijdgenoten als Outlast en Amnesia: The Dark Descent. Nu drie jaar later, probeert Bloober Team het een tweede keer en heeft daarbij een handjevol aanpassingen gemaakt die zorgen voor gemengde resultaten.

Layers of Fear 2 zet het thema van worstelende creatievelingen voort en plaatst je in de schoenen van een aspirerend Hollywood-acteur die zojuist de rol van zijn leven heeft gekregen. Het volledige verhaal ontvouwt zich op een luxueus jaren '30 cruiseschip, genaamd de Royal Atlantic Line, waar de film zich afspeelt waarin je speelt. Het verkiest dezelfde methode als zijn voorganger om het verhaal te vertellen en het is aan jou om te ontdekken wat er aan de hand is door het verzamelen van brieven, kindertekeningen en andere correspondentieflarden. Allemaal om de waarheid achter de gruwelijke beelden die je om iedere hoek staan op te wachten bloot te leggen.

Layers of Fear 2 schuift het standaard spookhuis, die het origineel gebruikte, aan de kant voor het midden van de oceaan. In titels als Cold Fear en Resident Evil: Revelations hebben wel al gezien dat deze setting goed kan werken en hier pakt dat ook uitstekend uit. Het gekraak van de scheepsromp, onze onstabiele voetstappen op het schip dat over de golven deint en de daverende bliksem en regen buiten draagt allemaal bij aan de alreeds spannende sfeer. De nieuwe setting zorgt ook voor meer variatie in de omgeving; in een hoofdstuk loop je over het scheepsdek, starend naar de gloed van de ondergaande zon op de golven en in het volgende worden we in een donker doolhof achtervolgt door een mysterieus figuur.

Alles is dit keer veel interactiever, maar het voelt grotendeels bekend als je het origineel hebt gespeeld. Je volgt een lineair pad door het schip, waarbij je van de ene huiveringwekkende plek naar de andere beweegt. Er komen armen uit de muren, deuren slaan in je gezicht dicht en paspoppen beginnen plots te bewegen. De game speelt ook 'mind tricks' met je, door bijvoorbeeld krijtstrepen op de grond vanzelf van plek te laten veranderen, door gangen die blijven doorlopen en open deuren achter je op slot te doen. De 'jumpscares' hier zijn, gelukkig, zijn behoorlijk verminderd en vervangen door meer betrokken puzzels en achtervolgingsscènes waarin je dood kunt gaan en die minder goedkoop aanvoelen.

De term 'walking simulator' is hier dit keer niet op zijn plaats, aangezien je niet alleen maar de analoge stick de juiste richting op duwt om verder te komen in het verhaal. Een reeks van puzzels staat dit in de weg en hoewel veel van deze eenvoudig zijn op te lossen, zorgen sommige voor de meest spannende momenten in het verhaal. In een hoofdstuk moesten we een stoofpot maken door menselijke lichaamsdelen te verzamelen en dit zorgde voor de nodige aarzelingen, omdat we deze van paspoppen moest afpakken en we angstvallig afwachtten tot ze deze ons zouden pakken. Ook het doorzoeken van korrelige oude filmrollen om verborgen deuren en voorwerpen op onheilspellend op het projectiescherm te laten verschijnen staat ons nog enorm goed bij.

Een klacht die we bij het origineel hadden is dat het gevoel van gevaar minimaal was. Natuurlijk waren er genoeg 'jumpscares', maar kon je in geen geval doodgaan of slachtoffer worden aan de verschrikkingen om je heen. Er zijn nu omgevingsobstakels, zoals gloeiende schijnwerpers en verschroeiende vlammen die fataal kunnen zijn, evenals veel voorkomende achtervolgingsscènes. We zijn regelmatig op de hielen gezeten door een onbekend nachtmerriewezen en moesten een weg vinden door de nauwe gangen van het schip zonder gegrepen te worden. Deze scènes laten je hart beslist sneller kloppen, maar vereisen een oneerlijk aantal 'trial-and-error' pogingen. Zo gingen we bijvoorbeeld dood, omdat we niet wisten dat we de deur achter ons dicht moesten doen.

Op visueel vlak is er een sprong voorwaarts gemaakt en de titel ziet er uit als een AAA-game, ondanks dat het een indietitel is. Alles ziet er hier enorm gedetailleerd en scherp uit, wat tijdens belangrijke momenten bijdraagt aan het realisme, zoals wanneer je over een drijfnat scheepsdek beweegt tijdens een storm en onder een rood getint vuurtorenlicht naar 'collectibles' speurt. Audiovisueel zit het dus snor, maar iets waar we weg van waren is de voice-acting. Tony Todd levert een bewonderenswaardige 'perfomance' als verteller, maar het zijn de twee kindacteurs die we moeilijk vonden te geloven. Gezien hun prominente plek in het verhaal (je hoort ze vrijwel overal) doet het echt af aan de verfijnde afwerking die elders in Layers of Fear 2 is te vinden.

Dit vervolg weet merendeels een stap vooruit te nemen vergeleken met het origineel en het staat op zichzelf als een solide psychologische horrorgame. De Royal Atlantic Line is gastheer van veel ijzingwekkende momenten en enkele verassingen diverse omgevingen en, in het algemeen, zijn we blij dat de studio dit keer meer gevoel voor gevaar heeft geïntroduceerd. De voice-acting is echter af en toe wat haveloos en de achtervolgingsscènes vereisen de nodige frustrerende 'trial-and-error'. Dat gezegd hebbende, het is voor horrorfans beslist het bekijken waard, zelfs voor diegene die ietwat teleurgesteld waren door het origineel.