Mario Kart World

Het is eigenlijk elf jaar geleden dat er voor het laatst een Mario Kart-game werd uitgebracht voor een Nintendo-console. Gezien het feit dat Mario Kart 8 een van 's werelds best verkochte games is en ook Nintendo's op één na best verkochte game (alleen Wii Sports loopt voorop, die, zoals je weet, bij elke Wii-console werd meegeleverd) en verreweg de beste partyracer ooit, is het natuurlijk niet overdreven om te zeggen dat niets heter is geweest voor de Switch 2-release dan Mario Kart World.

Mario Kart 8 is zelfs zo waanzinnig goed dat ik me vaak heb afgevraagd hoe het zelfs maar zou kunnen worden overtroffen. Soms heeft Nintendo kortstondige gimmicks geprobeerd, zoals toen ze voor twee coureurs per kart gingen in Double Dash of dat plastic stuur waar je je Wii-mote op zette in Mario Kart Wii, en ik vreesde dat ze zoiets nog een keer zouden proberen om het gevoel van frisheid te creëren.

Gelukkig heeft Nintendo in interviews gezegd dat ze denken dat de 8e een soort eindbestemming was voor de klassieke Mario Kart, en dus leveren ze nu iets compleet nieuws af. Het is dus geen gimmick, maar een fundamentele verandering in de vorm van een open wereld. Ik weet dat open werelden iets zijn dat in de loop der jaren veel is gebruikt, en er is nauwelijks een concept waarbij ontwikkelaars niet hebben gedacht dat alles beter zou zijn als je kon gaan waar je maar wilde. Dus... Nintendo heeft dezelfde fout gemaakt.

Daarom heb ik het vorige week met plezier gespeeld bij Nintendo Duitsland, wat me aanzienlijk kalmeerde. En nu speel ik als een maniak in het comfort van mijn eigen huis en heb ik goed nieuws. Want ja, Nintendo heeft gecreëerd wat waarschijnlijk een nieuwe tijdloze bliksemschicht zal worden. Ze hebben het beste van Mario Kart gecombineerd met het beste van moderne gametrends zoals de Forza Horizon 5-werelden en Battle Royale, hun eigen gebruikelijke eigenaardigheden toegevoegd en het gekruid met meer Nintendo-liefde dan ik ooit zou kunnen wensen. Daarop hebben ze vervolgens de weinige gebreken verbeterd of geëlimineerd die toch al in Mario Kart 8 zaten.

Het grote nieuws is, zoals je weet, dat Mario Kart World een open wereld heeft, en dat alles dus met elkaar verbonden is.
Wat je aan de horizon ziet, is waar je naartoe kunt gaan. Nintendo herinnert je hier mooi aan op het startscherm van het spel, waar een eenzame rijder komt aanrollen. Met een simpele druk op de knop neem je zelf plaats achter het stuur en kun je de wereld rond rollen.

Maar... Dat stukje bewaar ik voor later in de review. Als ik Nintendo's nieuwe Pro-controller pak, denk ik dat ze hem bijna hebben ontworpen om optimaal te zijn voor Mario Kart World. Want ook al kun je chillen in de heerlijk kleurrijke wereld, het zijn de klassieke opties die de grote aantrekkingskracht hebben, althans voor mij. Dit betekent dat je verschillende singleplayer- en multiplayer-modi zult vinden, waarvan de meeste dingen zijn die we al kennen. Van het spelen van losse nummers tot Time Trial en natuurlijk cups.

Die laatste bestaat, net als voorheen, uit in totaal vier races, maar daar houden de overeenkomsten in feite op. Afhankelijk van welke beker ik kies, start ik op de ene plek en aan het einde van de race zit ik op een andere, een duidelijk concept dat het klassieke systeem vernieuwt op een manier die logisch aanvoelt en zo het gevoel van veranderen omwille van verandering vermijdt. Maar dat betekent niet dat het allemaal gaat om het komen van plaats A naar B. Er zijn veel locaties op de kaart, vaak gebaseerd op dingen die we eerder in de serie hebben gezien. Je kunt er dan drie ronden in rijden voordat het tijd is om verder te gaan, en je kunt het ook opsplitsen zodat je een ronde op één baan doet voordat je midden in de race verder gaat. Hier valt eigenlijk niets negatiefs over te zeggen, integendeel, het garandeert de grootst mogelijke afwisseling met zowel bochtige banen als de langste rechte stukken in de serie tot nu toe. Bovendien kan de omgeving tijdens één race meerdere keren worden veranderd. Briljant!

Bij het kiezen van coureurs (voor mij zijn dat meestal Luigi en Waluigi), merk ik op dat we niet meer hoeven te kiezen voor wielen of deltavliegers. Het is niet iets waar ik verdrietig over ben om eerlijk te zijn, het kostte gewoon veel onnodige tijd toen mensen elke keer prompt door alle wielen gingen en toch de mooiste kozen. De voertuigen hebben natuurlijk unieke kenmerken en je personage verandert ook dingen en over het algemeen voelt dit als de juiste manier om te gaan. Voor degenen die nog steeds dingen willen aanpassen, zijn er ontzettend veel stickers om te ontgrendelen om je kart te personaliseren, en de personages hebben ook verschillende zeer gedetailleerde kostuums om uit te kiezen - met een speciale vermelding voor Waluigi's Wampire-kostuum (waarvan ik stellig geloof dat Nintendo er een heel spel van zou moeten maken).

Ik begon mijn wereldcarrière met 100 kubieke meter tijdens de klassieke Mushroom Cup, waar het racen begint op het Mario Bros Circuit, om te worden afgerond via Crown City en Whistlestop Summit in DK Spaceport. Het is verrassend indrukwekkend om 24 coureurs over de finish te zien komen in een soort mascotte-stoet van beroemde en veel minder bekende wezens uit het Mushroom Kingdom. Als het groene licht gaat branden, vertrek ik en is het duidelijk dat de supersterren nog steeds op dezelfde manier werken als altijd.

Het grootste verschil in gameplay deze keer is dat de sprongen terug zijn. Deze waren aanwezig in de allereerste Mario Kart voor de Super Nintendo, maar verdwenen onderweg. Hier hebben ze echter een iets andere functie en worden ze onder andere gebruikt om je op muren te laten rijden. Om dit met succes te doen, moet je echter je sprong opladen, en dit betekent dat je je speelstijl behoorlijk moet veranderen als je een topcoureur wilt worden. In elke bocht maximaal proberen te slippen is niet langer automatisch het beste om te doen, en kan ertoe leiden dat je belangrijke sluiproutes en dergelijke misloopt - en daar is veel van, dus het is ongetwijfeld belangrijk om de sprongen onder de knie te krijgen.

Andere dingen die ik snel opmerk zijn details zoals dat je geen knop meer ingedrukt hoeft te houden om bijvoorbeeld een groene schelp als bescherming achter je te plaatsen, maar het is iets dat automatisch gebeurt als je het object oppakt. Je hoeft dus alleen op de knop te drukken als het tijd is om te fotograferen, wat een leuke en echt gebruiksvriendelijke functie is die ik op prijs stel. Andere kleine dingen zijn dat je nu duidelijker ziet hoeveel boost je nog hebt op gouden paddo's en dergelijke, waardoor ze gemakkelijker te timen en te gebruiken zijn. Ik zou ook zeggen dat de computertegenstanders deze keer een beetje gemakkelijker lijken te zijn, en hoewel ik natuurlijk 100 cc zou moeten winnen, was het nog steeds met een verpletterende marge dat ik de eerste keer dat ik speelde won, zonder snelkoppelingen of nieuwe spelmechanica te kennen.

De Mushroom Cup wordt afgerond met een absoluut fenomenale afdaling bergopwaarts op DK Spaceport, waarvan het ontwerp doet denken aan de bouwplaats in de originele Donkey Kong uit 1981, waar een gigantische robotaap staat en vaten naar de rijders gooit in een absoluut heerlijke sequentie. Vanaf hier heb ik verder gespeeld en gekozen voor de waterige herinterpretatie van Wario's Galleon en Moo Moo Meadows, die beide grondig zijn vernieuwd. Het waterracen voelt duidelijk anders aan en biedt van nature een ander gevoel dan de vaste grond onder de wielen, en ik denk bijna dat ik lichte invloeden van de Wave Race-spellen kan voelen, wat natuurlijk allemaal positief is.

Als je geen Grand Prix wilt spelen, is er ook de Versus-modus waarmee je in plaats daarvan individuele nummers kunt afspelen. Waarom speel je Mario Circuit niet en begin je na het spelen een race tegen de naburige Acorns Heists? Je zult ook ervaren hoe de wereld verandert van klassieke race-omgevingen naar een weelderige en prachtige omgeving. Eenmaal daar kun je een andere aansluitende race kiezen, zoals naar mijn favoriete Boo Cinema, waar de lommerrijke omgeving snel verandert in iets meer herfstachtigs en al snel in regelrechte (nou ja, Nintendo-normen) horrorraces in een spookachtige bioscoop met veel coole effecten. Je hoeft echter geen verbindingscircuit te kiezen voor je laatste race, je kunt natuurlijk elk circuit kiezen dat je wilt.

Op deze manier racen is echt heerlijk en ik word echt aangemoedigd om het allemaal te spelen, want langs de circuits is er de mogelijkheid om nieuwe kostuums te ontgrendelen via voedselpakketten die zich in de periferie verstoppen. De kostuums zijn echt heel verschillend en kunnen bijvoorbeeld de pompeuze Peach in een boer veranderen, Yoshi in een softijsverkoper of waarom niet King Boo in een aristocraat? Ze voelen zich daarom gemotiveerd om te vinden, en ik merk op dat mijn vrienden altijd wat tijd besteden aan het kiezen van een personage voor elk ras, maar ook om ervoor te zorgen dat het het coolste wordt. Ik ben al verslaafd en weet dat ik me pas af zal voelen als ik elk kostuum heb gevonden.

Dat gezegd hebbende, is het tijd om terug te keren naar de Free Roam-spelmodus, die met de open wereld, die je de mogelijkheid geeft om de enorme race-sandbox goed te onderzoeken - waar je vrijwel overal kunt rijden. Net als in Forza Horizon 5 is het een must om de wegen achter je te laten om wat te verkennen, aangezien Nintendo zowat overal verborgen geheimen heeft, meestal in de vorm van P-blokken. Als je ze tegenkomt, krijg je een getimede uitdaging van verschillende moeilijkheidsgraden, en als je ze voltooit, ontgrendel je nieuwe inhoud (niet in de laatste plaats stickers om je winkelwagentjes te pimpen). Sommige van deze uitdagingen voelen een beetje puzzelachtig aan, andere zijn racegericht en weer andere draaien om vliegen.

Er komt echter nog veel meer bij kijken, zoals het feit dat je een stel motorrijders kunt tegenkomen die je plotseling moet neerschieten in een hectische race, en er is genoeg geld om items en andere geheimen te ontgrendelen. Bovendien heeft Mario Kart World zijn eigen prestatiesysteem dat je aanmoedigt om alles te doen en nog wat. Zoals je zou verwachten, zijn sommige uitdagingen vrij eenvoudig, terwijl andere ronduit moeilijk zijn... en sommige heb ik gezien en waar ik uren mee heb geworsteld om er te komen. Zoals ik al zei, er is genoeg te doen, maar ik vind Free Roam nog steeds iets te schaars. De variëteit is er gewoon niet. De spelwereld is een beetje te dood en de uitdagingen zijn niet gevarieerd genoeg om hier voor langere tijd mee te willen zitten. Ik ga ervan uit dat er nieuwe content komt bij, maar we zijn er nog niet. Ik wil ook vermelden dat er een fotomodus is waarvan ik denk dat velen het zullen waarderen, met veel functies, en dankzij Free Roam is het gemakkelijk om de locaties en hoeken te krijgen waarvan je de foto's wilt hebben.

De echte Mario Kart World ster voor mij is de nieuwe Battle Royale-smaak Knockout Tour. Een spelmodus voor maximaal 24 personen in zes races, waarbij het belangrijk is om niet als een van de laatste vier te eindigen omdat dit onmiddellijke eliminatie betekent. De laatste race is dus nog maar vier personen over, en de set-up maakt het vanzelf een stuk spannender. In de bekers krijg ik iets minder punten als ik niet als eerste over de finish kom, maar ik kan nog steeds winnen door het goed te doen in de andere races. Hier, in plaats daarvan, ga ik naar buiten. Afgelopen uit.

Voor elke race kan iedereen stemmen op welke baan ze willen spelen uit drie vooraf geselecteerde opties, maar je kunt ook op de kaart gaan en een baan kiezen. Aangezien de keuze van iedereen door het lot wordt getrokken, zou het je favoriete nummer kunnen zijn, zelfs als je de enige was die het koos. Het prestige is meteen voelbaar als 24 spelers strijden in deze uiterst heerlijke spelmodus (waar ik niet anders kan dan vermelden dat ik mijn eerste race regelrecht heb weten te winnen tijdens de testsessie in Duitsland, in competitie met andere Europese media). Op de rand van uitschakeling staan tijdens de race is een stressfactor die verder gaat dan de meeste dingen en het 'nog maar één race'-gevoel is voelbaar bij een verlies, terwijl een overwinning je in plaats daarvan absoluut gehavend laat voelen door stress. Absoluut fenomenaal, en verder opgetild door fijne online code die ondanks de extreme piek van de openingsdag geen problemen had.

Andere opties zijn de terugkerende Coin Runners en Balloon Battle. Ze bieden geen grote verrassingen, maar het grotere aantal spelers in combinatie met betere banen en leuke bonusitems maakte beide een genot om te spelen. Duidelijk twee spelmodi die zowel online als offline een toekomst hebben.

Overigens denk ik dat ik heb gemerkt dat de krachtige bonusitems deze keer wat genereuzer zijn, mogelijk een gevolg van het feit dat er nu 24 spelers op de baan zijn, dus er zijn veel mensen die de kans krijgen om blauwe schelpen af te vuren. Maar zelfs sterren en Bullet Bills werden iets vaker gebruikt dan ik denk dat ik gewend ben. Er is echter een instelling om de bonusitems aan te passen voor degenen die dat willen. Natuurlijk zijn er een paar nieuwe items inbegrepen, niet in de laatste plaats de mogelijkheid om groot te worden, wat al snel een favoriet voor mij werd. Een kart met een granaat schieten is één ding, maar ze overrijden zodat ze de vernedering echt zien is iets anders. Zelfs het vermogen om hamers te gooien, in wezen een vorm van verbeterde bananenschil, werkt heel goed.

Tot slot wil ik nog iets zeggen over de vormgeving en het geluid. Het is tenslotte een nieuwe console die Nintendo hier levert. Toen ik de eerste beelden van het spel zag, was ik niet helemaal overtuigd van de graphics en vond ik dat het een beetje te veel deed denken aan zijn voorganger. Maar in beweging is het iets heel anders. Aan de ene kant is alles zoveel beter geanimeerd en levendiger, en aan de andere kant kunnen de enorme werelden en de 24 coureurs niet worden genegeerd. Mario Kart World is gewoonweg prachtig, en Nintendo giet gewoon de liefde uit zijn lange geschiedenis. Als je je Mushroom Kingdom kent, kun je jezelf er niet van weerhouden om naar het scherm te wijzen en plechtig te roepen: "KIJK, HEB JE DAT GEZIEN?! " wanneer een obscure vijand aan de periferie voorbij flikkert. Daarbij komt nog een absoluut prachtige soundtrack met veel nieuwe nummers en zelfs oude die zijn herwerkt om in het spel te passen.

Het is met veel genoegen dat ik durf te zeggen dat Nintendo het weer heeft gedaan. Mario Kart 8 Deluxe is vandaag de dag een volledige pottenbakker voor mij, met twee DLC-pakketten van de Wii U-versie en vier DLC-pakketten van Switch. Mario Kart World past er inhoudelijk al bij en voelt als een perfect platform om op voort te bouwen, en is zelf een prachtig racespel voor zowel gelukkige amateurs die gewoon willen karten met de bewoners van het Mushroom Kingdom als professionals die graag hun circuits optimaliseren en snel leren om evenveel tijd te besteden aan het rijden op muren als op de grond. Een betere killer-app voor Switch 2 is gewoon moeilijk voor te stellen, en alleen al de gedachte dat dit een game is die in de toekomst nog beter zal worden met meer inhoud, maakt het een game die je niet mag missen.