Metro Awakening VR

De Metro-spellen van 4A Games hebben indruk gemaakt met hun persoonlijke verhaal en omgeving, maar vooral met hun technische verfijning. Het is dus geen wonder dat de verwachtingen stegen toen werd onthuld dat het volgende deel in de serie een virtual reality-ervaring zou zijn. In tegenstelling tot andere Metro-games, is Metro Awakening het geesteskind van de al lang bestaande virtuele game-ontwikkelaar Vertigo Games, dus de ondergrondse wereld van Moskou na de nucleaire oorlog is in goede handen. Of toch niet?

Vóór de gebeurtenissen van Metro 2033 verneemt Sedar, een veldarts die terugkeert van een dienstreis, dat zijn vrouw haar anti-angstmedicatie op is. Dit heeft al voor problemen gezorgd in de gemeenschap, dus voor het algemeen welzijn en voor zijn vrouw gaat Sedar op zoek naar meer drugs buiten het beveiligde netwerk, waar dodelijke gevaren in vele vormen op de loer liggen.

Metro Awakening houdt niet veel achter met het verhaal. Het leven onder de grond, vechtend tegen mutanten en wachtend op de dood, is een grimmige zaak, en het wordt bij elke beurt zichtbaar en voelbaar gemaakt voor de speler. De personages proberen hoop te vinden waar ze maar kunnen, maar het harde lot van de personages zorgt ervoor dat het spel je niet met een goed gevoel achterlaat. Mede om deze reden voelt Awakening zwaar om te ervaren. Het is de hele tijd donker onder de grond, en zelfs de weinige lichtbronnen moeten om de paar momenten worden onderhouden of opgeladen om vooruit te kunnen kijken. Tegelijkertijd betekent de felle buitenlucht een knetterende geigerteller, en daarmee een zich snel ontwikkelende wazigheid van de ogen en misselijkheid. De evenwichtsoefening om levend gekookt te worden bij daglicht of verscheurd te worden door monsters in de schaduw eist zijn tol.

De spannende strijd om te overleven wordt ervaren door de ogen van de held. In krappe omgevingen ga je op een eenvoudige manier vooruit, door te teleporteren of vrij te zwerven met virtuele handen, door een verscheidenheid aan uitdagingen. De voortgang is evenwichtig tussen monsterontmoetingen en het oplossen van kleine puzzels, maar een groot deel van de tijd wordt besteed aan het dwalen door lege gangen en het bouwen van ruïnes, wat weliswaar een beetje vervelend wordt.

Technisch gezien is Metro Awakening goed onderhouden. De handen van het personage volgen precies de bewegingen van de controller, wat goed is, want ze worden gebruikt om dingen rond te draaien in het spel. De speler moet onder andere aan kleppen draaien om ze te sluiten, door de oplader scrollen, deuren slingeren en wapens laden, inclusief het hanteren van de magazijnen. De acties verlopen soepel en er is genoeg te doen, maar de herhaling van dezelfde dingen kan soms frustrerend zijn. Met name het opladen van de hoofdlamp door met de oplader te rommelen is logisch, maar het om de paar minuten opnieuw doen wordt echt vervelend na een paar uur spelen. Naast de hantering van het wapen is ook het schieten zo authentiek mogelijk gemaakt. Dit betekent vooral dat schieten vanuit de heup niet mogelijk is. Als je niet nauwkeurig door de korrel of het zicht richt, is het raken van doelen, vooral iets kleinere, bijna hopeloos. Zelfs op de gemakkelijkste moeilijkheidsgraad vormt dit een uitdaging in het licht van een veelkoppige zwerm vijanden. Hoewel ik realisme in games net zo waardeer als in films, speel ik games deels voor escapisme en entertainment. Het echte leven, althans als het wordt gespeeld, is traag en uiteindelijk saai.

De visuele look van het spel is perfect. Er zijn genoeg details om de omgeving te verlevendigen, waardoor ondergronds Moskou sfeervol aanvoelt. Hoewel er slim gebruik wordt gemaakt van lichten als onderdeel van het spel, is de wereld irritant donker. Het constante dwalen in het donker en het waden door de dood is verdovend, zelfs als de lijken en monsters die je tegenkomt er cool uitzien. De animatie is goed gedaan, dus alle handbewegingen zien er geloofwaardig uit. De game draait soepel op PlayStation 5 zonder merkbare laadgaten, maar de misselijkheid spreekt voor zich na minder dan een uur free-roaming. Met teleportatie daarentegen is het een strijd om bij te blijven in de strijd, dus het is een moeilijke keuze.

De soundscape van de game is gepolijst. De effecten zijn geloofwaardig en gevarieerd om de stemming levend te houden. Spanning en angst worden met succes gecreëerd door de verschillende rammelaars en sissen die worden uitgestoten door de ruïnes van de onderwereld en het walgelijk geloofwaardige gekrijs van de monsters. De soundtrack heeft een echte vermoeidheid en melancholie veroorzaakt door de hardheid van het leven en de personages hebben een geloofwaardige Russische norsheid, die past bij de gepresenteerde wereld. De donkere en zachte muziek is van hoge kwaliteit maar minimalistisch, waardoor de sfeer zwaar en melancholisch blijft, zodat de sfeer niet te licht wordt.

Metro Awakening is een ietwat vreemd geval. De verwachtingen en het enthousiasme voor het spel waren hooggespannen en technisch is alles zoals het zou moeten zijn. De graphics zijn spectaculair, de gameplay soepel en de wereld interessant, maar er is nog steeds iets mis mee. De donkere en sombere gameplay-ervaring eist al snel zijn tol, vooral wanneer fysieke misselijkheid overal aanwezig is. Hoewel je veel dingen kunt doen met virtuele handen, voelt de ervaring enigszins nep aan als je virtueel bent: alsof je een normale FPS-game speelt met virtuele sticks. Ook wordt het te lang lopen in lege gangen en spelen in dode omgevingen vervelend. Vreemd genoeg kwamen de stemmingen niet overeen met het spel dat ik ervoer, en de algehele ervaring liet me hol achter.