Octopath Traveler II

Er was iets speciaals aan de soorten pixels die de fantasiewerelden schilderden die we bezochten tijdens het 16-bits tijdperk. Om te denken dat we ons dertig jaar later zouden koesteren in zijn nostalgie en woorden als "retro" zouden gebruiken om dit soort grafische stijl te beschrijven. In deze tijd is het contrast tussen meer technisch geavanceerde graphics en het pad dat Octopath Traveler games bewandelt groot. Maar gelukkig is er ruimte voor beide. Zeker als het zo goed gemaakt is als hier, en het is grotendeels te danken aan de visuals dat dit vervolg helder schijnt. Waar veel nieuwe releases streven naar technische reuzensprongen en realisme, flirt Octopath Traveler II met nostalgie. Maar niet zonder effectief gebruik te maken van verschillende visuele nieuwigheden.

Ik hou van JRPG's en ik hou van de grafische stijl die de ontwikkelaars in zijn voorganger gebruikten en nu natuurlijk doorgaan in dit vervolg. Ik denk dat veel van mijn fascinatie te maken heeft met het feit dat het ook voelt alsof het allemaal een natuurlijke progressie heeft. Want waar zoiets simpels als personages erg pixelig zijn, zijn hun animaties nog steeds helder en levendig. Voeg daar details aan toe zoals technisch mooi water, sfeervolle verlichting, deeltjeseffecten en het feit dat alles scherp en high definition is. Het voelt gewoon alsof de pixelafbeeldingen van het verleden voldoen aan de technologische vooruitgang van vandaag. Ik zal zo meteen meer vertellen over hoe de visuals dit avontuur echt naar een hoger niveau tillen.

Kortom, dit spel is het verhaal van het leven van acht personages. Net als in de eerste game kies je waar je verhaal begint door het personage te kiezen dat je het meest interessant vindt, die dan ook een vast onderdeel wordt van je toekomstige groep. Vrees niet, je zult onderweg ook de verhalen van de andere personages te weten komen. Alle helden hebben heel verschillende persoonlijkheden en hun redenen om aan hun reis te beginnen zijn heel verschillend. We ontmoeten alles van een krijger tot een dokter tot een danser en dan nog vijf personages, allemaal met hun eigen redenen om de wijde wereld in te trekken. Zelfs hier kun je zien dat de ontwikkelaars niet te veel proberen te veranderen ten opzichte van hun voorganger, omdat deze beroepen hetzelfde zijn als die van de acht die het ensemble in deel één vormden. Als er grote kritiek is op dit vervolg, dan is het wel dat het misschien iets te veilig aanvoelt. Er zijn echter verschillende nieuwigheden, en zonder de fundamenten te schudden, zijn het welkome elementen. U kunt bijvoorbeeld op elk moment met een druk op de knop van dag naar nacht schakelen, waardoor de omgeving wordt gewijzigd en bepaalde vaardigheden alleen op een bepaald moment van de dag beschikbaar zijn.

Andere nieuwigheden zoals de paden van personages die elkaar kruisen in kleine verhalen genaamd "Crossed Path" waar twee personages gewoon een korter verhaal delen, zijn ook toegevoegd. Een van de grootste kritiekpunten uit de eerste game was juist dat de verhalen van de personages niet genoeg met elkaar verweven waren en helaas is het hier ook een zwaktebod. Het hebben van acht verschillende verhalen is in veel opzichten slim, vooral als ze zo verschillend zijn. Maar in plaats daarvan verlies je helaas een beetje dat gevoel dat het een bende is die samen op avontuur gaat, omdat de focus op elk personage komt te liggen in plaats van op de samenwerking. Het was mooi geweest als ze voor een eventueel derde deel de personages wat meer bij elkaar hadden weten te brengen. Ik begrijp het nut van het vertellen van de reis van elk individu, maar zodra je een hoofdstuk begint met één personage, wordt iedereen ondersteunende personages. Ze zijn er wel, maar worden in het verhaal zelf totaal genegeerd. Het zou effectiever zijn geweest als bijvoorbeeld een personage een of meer van de andere leads moest opzoeken en ze het allemaal een beetje samen weefden.

Een ander nadeel is dat wanneer je tussen de verhalen door springt, de wereld waarin alles zich afspeelt een beetje vreemd wordt in de presentatie. Je kunt deelnemen aan het verhaal van een personage dat hen naar een bepaalde plaats brengt, om vervolgens betrokken te zijn bij een ander personage als een personage aankomt in een dorp of stad waar je al bent geweest. Hoewel er hier veel locaties zijn, betekent het feit dat dezelfde plaats wordt gebruikt voor meerdere personages dat de verkenning een beetje verloren gaat. Een manier om dit op te lossen zou simpelweg zijn geweest om enkele dorpen en steden te bewaren voor later in het spel voor specifieke personages.

Het verhaal wordt over het algemeen ook een beetje springerig en onsamenhangend, maar er is ook iets goeds aan het kunnen verlaten van het verhaal van een personage als je bijvoorbeeld een baas tegenkomt die te moeilijk aanvoelt. Door van held te wisselen en ergens anders te verkennen, kun je nog steeds personages levelen die je in het andere verhaal hebt gebruikt, dus hopelijk zijn ze sterk genoeg voor de uitdaging wanneer je terugkeert naar een personage dat je tijdelijk hebt verlaten. Bezoek gewoon een van de vele herbergen van het spel om een nieuw verhaal te beginnen of een verhaal te hervatten dat je hebt onderbroken en hopelijk ga je verder.

Solistia, de naam van de wereld waarin de avonturen zich afspelen, is een gevarieerde wereld waar afstanden tussen belangrijke locaties nooit bijzonder lang aanvoelen. De afwisseling is echter verbluffend, met klassieke woestijnlandschappen en sneeuwlandschappen en vooral prachtige bossen. Maar het zijn de bruisende steden en kleine dorpjes die een genot zijn om te bezoeken. Het is een beetje jammer dat personages op hun plaats blijven hangen, zoals echo's van oude games, maar verder weet het het gevoel te creëren dat je echt in een bruisende metropool aankomt. Er zijn meer moderne elementen, maar het voelt nog steeds in alle opzichten als klassieke fantasie.

Octopath Traveler II is in alle opzichten een zeer klassieke JRPG. Er zijn willekeurige en turn-based gevechten en het grootste deel van de inhoud is herkenbaar, ten goede of ten kwade. Dat wil echter niet zeggen dat er een gebrek aan finesse is, want er is hier veel uitdaging, en het belang om te weten hoe je je feest het beste kunt aanpassen, ervoor zorgen dat je te allen tijde de juiste apparatuur hebt, is cruciaal. Alles, van klassieke wapens tot spreuken, is opgenomen in het spel, en het belang van het mixen en matchen van offensieve en ondersteunende items zou geen verrassing moeten zijn voor degenen die het genre frequenteren.

De formule is vrijwel hetzelfde gedurende het hele avontuur. Er is veel dialoog aan het begin van het nieuwe hoofdstuk van elke held, wat dan meestal leidt tot een baasgevecht. Elke vijand heeft meerdere wapens of magie als hun zwakke punt en zodra je genoeg klappen hebt uitgedeeld, breek je door hun verdediging en kun je echt schade aanrichten. Elke ronde krijgen je helden een nieuw boostpunt en deze kun je opslaan om je personage meer hits of krachtigere te laten delen. Het doorbreken van de verdediging van de vijand zorgt er ook voor dat ze hun volgende beurt missen, dus je krijgt de kans om wat extra schade uit te delen of wat gezondheid terug te krijgen. Het wordt tactisch op een manier die turn-based gevechten soms niet kunnen zijn, en hier gaat het erom constant vooruit te denken en te profiteren van de sterke punten van je personages. De eindbazen voelen ook dreigend aan in hun uiterlijk en je moet voorbereid zijn op verschillende gevechten die hun deel van de tijd kosten. Ik denk dat de gevechten briljant zijn, zelfs als ze van vrijwel hetzelfde type zijn dat we gewend zijn van JRPG's, maar hun functies houden ze overal boeiend en ik zucht nooit hardop zoals in andere games wanneer het tijd is voor een turn-based ronde tegen vijanden. De ontwikkelaars zijn er simpelweg in geslaagd om hier een goede balans tussen tactiek en finesse te vinden.

Naast deze talloze turn-based gevechten en baasgevechten ligt de focus natuurlijk op een avontuur, een epische reis, en hier moet je voorbereid zijn op veel dialogen. Alle acht verhalen zijn verre van even boeiend, maar er zijn hier genoeg hoogtepunten. Persoonlijk vond ik het avontuur van de handelaar genaamd Partitio leuk, en dat over een magiër genaamd Osvald die uit is op wraak. Deze twee verhalen in het bijzonder vond ik de beste scenario's, en ook de flashbacks worden heel effectief gebruikt om de verhalen diepgang te geven. Er zijn ook geweldige ontmoetingen met andere personages die je tegenkomt maar zoals ik al zei mis ik de connectie tussen de acht helden die niet veel interactie met elkaar hebben, wat jammer is.

Ik begon de tekst met het aanraken van de visuals en het feit dat het meteen de focus kreeg is niet verwonderlijk. Want de grafische stijl van de game is ook een van de grootste redenen voor mijn verliefdheid. Ik ben me ervan bewust dat het misschien oppervlakkig klinkt, graphics zijn niet het belangrijkste enzovoort. Maar het valt niet te ontkennen hoe betoverend dit eigenlijk is. Maar ook al ziet het er charmant uit op foto's, het is in beweging dat het schittert. Afgezien van de magische pixels, die alles tot in de perfectie schilderen, zijn er twee dingen die opvallen: de manier waarop elke omgeving vol zit met details en de manier waarop verleden en heden worden gemengd. Wat de details betreft, alles is briljant, van kleine vlinders die rondfladderen, tot de manier waarop een vogel op de voorgrond van het scherm zit tot hoe elke kamer ongelooflijk sierlijk is. Een herberg of wapenwinkel heeft zelden charmanter gevoeld in een game. Tel daarbij op dat lampen ook worden gebruikt om alles volledig onder te dompelen in een magische sfeer. Want als er één ding is waar Octopath Traveler II echt in slaagt, dan is het wel dat je het gevoel hebt dat je op een sprookjesachtig avontuur bent. Een paar andere dingen die ik ook zou willen aanbevelen met betrekking tot de graphics zijn hoe, ondanks het tweedimensionale oppervlak, perspectief en scherptediepte effectief worden gebruikt om de visuals echt te verheffen. De game is simpelweg ongeëvenaard in veel opzichten en weet met een beetje extra trucage iets unieks te maken.

Daar komt nog de prachtige muziek bij. Van epische arrangementen tot jazztonen die de sfeer nog verder naar een hoger niveau tillen. Zelf ben ik erg gesteld op de lage tonen van piano begeleid door sfeervolle strijkers. De stemacteurs doen het ook erg goed, dus zowel de graphics als het geluid zijn gewoonweg briljant.

Octopath Traveler II schommelde tijdens mijn speeltijd tussen verschillende ratings, die allemaal aan de bovenkant van de schaal stonden. Ik vind het spel misschien een beetje te veilig en er zijn hier zeker enkele nadelen waar ik geen oogje voor wil dichtknijpen. Mijn persoonlijke fascinatie voor dit soort games, dit soort avonturen, kon gemakkelijk alles overschaduwen, wat het de eerste paar uur deed toen alles nieuw en opwindend aanvoelde. Het meeste van wat ik had gehoopt met betrekking tot dit vervolg is vervuld en nogmaals, het ziet er zo mooi uit en is zo verdomd gezellig. Een perfect sprookjesachtig avontuur op zoveel manieren.

Elke keer als ik het spel opstart, krijg ik het gevoel dat ik op het punt sta om aan een schattig en episch avontuur te beginnen en Octopath Traveler II is echt perfect als het gaat om het aanbieden van een fantastisch avontuur in een van de mooiste werelden in gaming. Maar het is geen perfect spel. Hoewel ik er zoveel van hield, moet ik nog steeds eerlijk zijn en stellen dat de nadelen een beetje afbreuk doen aan de ervaring. Maar gelukkig kun je een hartstochtelijke verliefdheid op iets hebben zonder dat het helemaal foutloos hoeft te zijn.