The Hundred Line: Last Defense Academy

Zoals velen van jullie weten, verliet de bekende Danganronpa-regisseur en scenarioschrijver Kazutaka Kodaka Spike Chunsoft in 2017 om zijn eigen ontwikkelingsstudio op te richten, Too Kyo Games. En hoewel alle ontwikkelingen waar ze tot nu toe deel van hebben uitgemaakt altijd in samenwerking met andere teams zijn geweest, lijdt het geen twijfel dat de stijl en geest waarmee ze hun games altijd doordrenken, evenals hun personageontwerpen, trouw blijven aan de oorspronkelijke visie. Zelfs in Master Detective Archives: Rain Code, waar ze samen met hun voormalige Spike-collega's aan werkten, kun je zien hoeveel van de Japanse creatieveling aanwezig is.

De Danganronpa IP is echter nog steeds in handen van Spike Chunsoft, maar dat weerhoudt Too Kyo Games er niet van om de formule opnieuw te benaderen met een nieuw verhaal vol gevoelens, ingewikkelde beslissingen, donkere humor en polariserende thema's, allemaal onder een handige sluier van shonen-anime op de middelbare school. The Hundred Line: Last Defence Academy is deels visual novel, deels tactische JPRG, deels managementspel en deels tower defense. Een onmogelijke mix voor bijna iedereen behalve zij.

Het verhaal begint op een doodnormale dag waarop onze hoofdpersoon Takumi Surimo een ontspannen ontbijt heeft voordat hij met zijn vriendin Karua naar de middelbare school gaat. Ze wonen allebei in het Tokyo Residential Complex, een exacte kopie van de werkelijke Japanse hoofdstad, behalve dat deze zich in een bovenbouw bevindt die het van buitenaf isoleert. In deze stad gaan van tijd tot tijd alarmen af en moet de hele bevolking zich verstoppen in schuilplaatsen. Wat is de bedreiging? Nou, niemand weet het (althans in dit vroege stadium van het spel), maar wanneer Takumi en Karua uit de schuilplaats komen waarin ze zich verstopten, vinden ze de hele stad in vlammen en wemelend van moorddadige monsters die de bevolking afslachten. Ze proberen te vluchten, maar uiteindelijk omsingelen de monsters hen, en Karua staat op het punt aan hen te bezwijken... En dat zou ze hebben gedaan, ware het niet dat een vreemd, semi-transparant, gummybeerachtig wezen met een vlinderdas, wandelstok en hoed met rand haar vertelt dat ze of een sinister uitziende katana in haar handen steekt, of dat die monsters haar vriend zullen vermoorden en verkrachten (zoals het is), en niet precies in de juiste volgorde van actie. Takumi besluit (en dit is belangrijk) mee te spelen, en door het wapen in haar borst te steken, wekt ze een vreemde kracht genaamd "Hemoanima", waarmee ze met de wezens kan omgaan. Na een flits word je verdwaasd wakker in wat een klaslokaal op een middelbare school lijkt te zijn, omringd door andere vreemde en onbekende jonge mensen die net een soortgelijke situatie hebben meegemaakt: de Laatste Defensieacademie.

Samen met de rest van je "klasgenoten" leer je dat Sirei, het wezen dat je de wapens heeft gegeven, je heeft opgesloten in de academie zonder ontsnappingsmogelijkheid en in ieder van jullie een bom heeft geïmplanteerd, die zal ontploffen als je probeert weg te rennen, hem kwaad te doen of zijn bevelen niet op te volgen: Het doel is om de school honderd dagen lang te verdedigen, niet één meer, niet één minder.

Vanaf hier ontstaat een nogal verrassend verhaal, zij het met veel overeenkomsten in structuur met Kodaka's andere koorverhalen. Elk van de 14 mede-academieleden (opnieuw een gebruikelijk aantal voor de ondersteunende personages van de scenarioschrijver) heeft unieke vechtstijlen en persoonlijkheden, die we zien ontwikkelen in de intermezzo's tussen de gevechten. Ze kunnen allemaal snel worden geïdentificeerd als "anime" personage-archetypen, zoals het koude en berekenende meisje, de goedhartige bangerik, de verlegen "ruwe diamant" of de gekke liefhebbers van chaos. Hun gewicht in het verhaal is van het grootste belang, want alleen door hun sterke en zwakke punten te leren, kunnen we ze combineren in de squadrons van vier personages waarmee we communiceren in gevechten, op zoek naar een balans tussen snelheid, kracht en uithoudingsvermogen.

In gevechten wordt er een beurt gecreëerd tussen ons team van verdedigers en de monsters met behulp van AP-punten. Deze punten kunnen elke beurt worden opgebruikt of worden gereserveerd voor de volgende beurt, wat interessant is als je wacht tot groepen vijanden naderen om aan te vallen met een effectievere gebiedsveeg. Het belangrijkste is om ervoor te zorgen dat geen enkele groep monsters uit de hand loopt en om voldoende spanning op te laden om de speciale vaardigheid op het beste moment te gebruiken, die vaak doorslaggevend is.

Om de personages en hun uitrusting te upgraden, zullen we materialen moeten verkrijgen, wat op zijn beurt vereist dat we het veilige gebied van de academie verlaten om ze te bewerken. Nogmaals, dit zijn alleen al vrij eenvoudige systemen in hun premisse, maar wanneer ze worden gearticuleerd en gecombineerd, creëren ze een geheel dat werkt. Vooral omdat het stemacteerwerk dat het hele verhaal van The Hundred Line: Last Defence Academy begeleidt, fantastisch is voor bijna al zijn personages. Ik denk echter dat het tijd is om de verwachtingen te wekken met Too Kyo Games. The Hundred Line: Last Defense Academy is een opmerkelijk spel, maar er zijn bepaalde secties, vooral die tussen de gevechten door, waar we ons over de academie bewegen en socializen, waar het saaier aanvoelde. Toch zijn schermen niet meer zo effectief in het vertellen van een verhaal, en series als Persona hebben ons laten zien dat je visuele roman-mechanica kunt integreren in dynamische sequenties. Ik denk dat het veel zou hebben opgeleverd als ze voor deze verandering waren gegaan, hoewel ik begrijp dat het deel kan uitmaken van de visuele identiteit van het creatieve team. En hoewel het verhaal goed is, kon ik het niet helpen dat ik bijna vanaf het eerste moment dacht dat dit een soort terugkeer was naar het schooluniversum van Danganronpa en dat het er beter van had kunnen worden verwijderd.

Als je de eerdere werken en tactische games van dit team, zoals Fire Emblem, leuk vond, is The Hundred Line: Last Defence Academy een aanbevolen keuze. Ik blijf echter achter met het gevoel dat het een goed idee is dat een kans heeft gemist om iets nog uniekers te zijn.