The Swords of Ditto

Het afstruinen van kerkers, afslachten van monsters en obsessief verzamelen van stickers staan allemaal centraal in Onebitbeyond's charmante actie-rpg The Swords of Ditto. Mooi van buiten en soms ongelofelijk uitdagend. De titel combineert 'roguelike'- en klassieke adventure-elementen en voegt daar het gevoel van het beleven van een avontuur als kind aan toe.

Uitgespuwd door de oceaan en aangespoeld op een strand wordt je wakker gemaakt door Puku, een mystieke mestkever die je naar het Zwaard van Ditto leidt. Nadat je het zwaard uit zijn rustplek hebt getrokken erf je onbewust diens kracht en moet je de kwaadaardige heks Mormo, die het land van Ditto iedere eeuw vervloekt, uitschakelen. Met slechts vier dagen tot de profeteerde confrontatie moet je je voorbereiden van het gevecht: betere uitrusting verzamelen en je kracht verbeteren. Dit verhaal over boosaardige heksen en legendarische zwaarden dekt zo een beetje ieder klassieke adventuregame, maar gelukkig is het verhaal een van de weinig plekken waar The Swords of Ditto ongeïnspireerd voelt.

A Link to the Past in combinatie met Rogue Legacy is misschien de beste manier om de gameplay van The Swords of Ditto samen te vatten. Daarmee bedoelen we dat er Zelda-achtige kerkers zijn om te verkennen en hetzelfde soort zwaardgevechten, terwijl de 'permadeath' net is als die in Rogue Legacy, al wordt je progressie meegenomen. Het onder de knie krijgen van de ingewikkelde timing van de zwaardslagen en ontwijkende rollen is essentieel om de gevechten te overleven, vooral in de vele afgesloten kerkers. De variatie van vijanden is hier ook geweldig en verandert constant afhankelijk van je huidige 'level'. In een gebied neem je het wellicht op tegen zwevende hersenen, stenen met bibberogen en braakselspuwende zombies, en elk heeft zijn eigen aanvalspatroon en ze werken vaak samen.

Wapens in The Swords of Ditto worden speelgoed genoemd en passen goed bij het thema van het beleven van avonturen als kind. Er is een gigantische gorillapoot die vijanden kan platstampen, een drone die je kan laten ontploffen en natuurlijke een magische golfclub, om er een paar te noemen. Deze kunnen allemaal beplakt worden met stickers die ze 'buffs' geven en je weerstand voor bepaalde soorten elementen. Deze kunnen ook op jezelf geplakt worden. Deze passen ook bij het thema van de wapens en twee van onze favoriete stickers in het begin waar eentje in de vorm van een adelaarsklauw en een worstelgordel. Door drie van deze stickers te combineren bij Ock de Octopus zijn deze effecten nog verder uit te breiden.

Zoals we eerder al zeiden zit er permadeath in de game en als je doodgaat begin je 100 jaar later, waar je het zwaard uit het graf haalt van het personage dat je daarvoor speelde. Gelukkig behoud je je huidige level en ervaringspunten. Je volledige 'inventory', inclusief je speelgoed en sticker, verlies je echter. Als je weer begint wordt de wereld willekeurig samengesteld qua layout en zijn de tonen de gebouwen en herkenningspunten tekens van ouderdom met scheuren en breuken om te laten zien dat er een eeuw voorbij is gegaan. Het voelt enigszins vermoeiend om iedere keer opnieuw je uitrusting te verzamelen, maar we hebben enorm genoten van de wijze waarop de wereld om ons heen bleef veranderen.

Buiten je 'quest' om Mormo te verslaan zijn er gelukkig genoeg andere afleidingen om je bezig te houden. Er zijn aangespoelde kratten die je kunt opnemen in een nabijgelegen vuurtoren, willekeurig gegenereerde kerkers om te verkennen en gekke zijquests zoals het vinden van het vermiste kroost van een pinguïn, alhoewel de kerkers makkelijk te meest vermakelijk hiervan zijn. We hebben iedere kans aangegrepen om deze binnen te gaan voor verborgen 'goodies' en iedere kerker heeft een eigen specifieke regel, zoals bijvoorbeeld het versterken van de kracht van vuur, eigen plekken voor de vallen en puzzels die iedere keer willekeurig worden gecreëerd.

Er is lokale co-op voor twee spelers en deze bevelen we zeker aan voor iedereen die de game speelt boven de Relaxed-moeilijkheidsgraad. Toen we alleen speelden werden we keer op keer afgeslacht door de baas in de eerste speelgoedkerker en een vriend aan je zijde verlicht deze taak. Het helpt ook permadeath voorkomen aangezien je door je vriend met een knuffel, ten koste van hun halve leven, weer op de been kan worden geholpen. Online multiplayer is hierbij, net als in de recente Secret of Mana: Remake, niet beschikbaar. Je moet dus over een tweede controller en een vriend in levende lijve beschikken om het samen op avontuur te gaan.

The Swords of Ditto ziet er werkelijk verbluffend uit met een tekenfilmachtige stijl die doet denken aan Adventure Time. Het wedijvert met Cuphead voor de mooist handgetekende graphics die we in een game hebben gezien en het kleurrijke palet zorgt er voor dat alles in het oog springt en levendig aanvoelt. We hebben enorm genoten van de wijze hoe de stijl echt het gevoel opwekt van een avontuur als kind en dit wordt verder uitgewerkt middels de gekke dingen zoals de speelgoedwapens en hoe donuts en melk je van leven voorzien. Het enige probleem waar we tegen aan liepen is de technische prestatie van game. Er waren namelijk enkele haperingen tijdens het schakelen van dialoog naar gameplay.

The Swords of Ditto is een goede actie-rpg verpakt in prachtige handgetekende graphics. We hebben enorm genoten van het gekke karakter van de game met het verzamelen van de stickers plus de speelgoed wapens en hoe permadeath als een fris element aanvoelt. De game kan soms onvergefelijk aanvoelen als je alleen speelt en het verhaal omarmt vele clichés uit het genre, maar dat weerhoudt The Swords of Ditto er niet van om een van de beste co-op games te zijn die we tot nu toe in 2018 hebben gespeeld.