Avatar: The Way of Water

Een vader beschermt zijn gezin. Dit is een mantra die de voormalige marinier Jake Sully voor zichzelf herhaalt tijdens verschillende fasen van zijn nieuwe leven op Pandora. In The Way of Water voedt hij maar liefst vijf boeven op, waarvan er twee opvallen: één is Grace's dochter Kiri, die uit mysterieuze omstandigheden is geboren, en de andere is meer een ijzeren kat, de menselijke puppy Spider die zichzelf als Na'Vi beschouwt.

Ook is het opvoeden van zijn familie behoorlijk moeilijk geworden wanneer het wraakzuchtige menselijke ras terugreist naar Pandora om terug te winnen wat zij geloven dat van hen is. Dit betekent dat Jake Sully meer een oorlogsgeneraal dan een vader wordt, wat Sully, Neytiri en de rest van de Sully-clan dwingt om naar een waterstam te vluchten. Hun wateren zijn echter allesbehalve kalm. Een vader beschermt zijn gezin. Tegen elke prijs. Maar hoe bescherm je je familie als je constant een doelwit bent?

Terugkeren naar Pandora voelde een beetje bizar, 13 jaar later, vooral omdat veel hetzelfde was. De 3D-hysterie verdween snel nadat Avatar de wereld stormenderhand veroverde, en Cameron heeft sindsdien veel moeite gedaan om zijn filmtechniek te verfijnen en het gebruik van 3D te rechtvaardigen. Dit betekent dat de 3D-bril terug is. Cameron is er ook in geslaagd om de High Frame Rate-technologie te gebruiken, zoals Peter Jackson deed in zijn Hobbit-films. Dit betekent dat verschillende scènes versneld aanvoelen, alsof ze uit een cutscene van een videogame zijn gehaald. Degenen die worden afgeschrikt door deze verhoogde framesnelheid, doen er misschien het beste aan om een meer traditioneel 2D-scherm te bekijken.

Ik geef toe dat het in het begin een beetje moeilijk was om te wennen aan de HFR-scènes, maar het maakt niet echt uit. Zodra onze personages een duik nemen in de turquoise Pandora-oceaan, wordt de kijker in een absoluut ongeëvenaarde, magische filmwereld gegooid die slechts een budget van 250 miljoen dollar kan creëren, en vergeet je de twijfels die je in het begin had. Ik overdrijf niet als ik zeg dat The Way of Water een van de best uitziende films is die ik ooit op het grote scherm heb gezien. Het is absoluut de meest indrukwekkende blockbuster die ik ooit heb gezien, want hier smolten mijn hersenen over het feit dat computergeanimeerde ruimtesmurfen er zo goed uit konden zien. Het is alsof je met de personages ronddobbert in de buitenaardse wateren en zwemt tussen de mysterieuze golven. Het is bijna documentair in zijn duizelingwekkende vertelmagie. Marvel kan alleen maar dromen van het bereiken van dit betoverende effect.

Dit is waar de film op zijn best is: wanneer de personages zich gewoon proberen aan te passen aan een nieuw leven buiten hun comfortzone. We verwonderen ons door de wijd open kattenogen van de Sully-clan terwijl ze ontdekken wat het betekent om hun levensstijl, hun gewoonten en hun manier van denken te veranderen. In feite kon ik zeven uur zitten om de integratie van de Sully-familie met de waterstam te bestuderen, meer te leren over hun relatie met de oceanen en in slaap te vallen met het geluid van snoeken die tijdens een zonsverduistering vlogen.

Avatar is altijd bekritiseerd om zijn eenvoudige uitgangspunt, maar als er iets is, is Cameron een meester in het creëren van natuurlijke spanning en drama uit de eenvoudigste verhalen. In het vervolg heeft Cameron beduidend meer ballen in de lucht dan de vorige: naast dat Quaritch een ongekozen ruimtegans heeft met het hoofdpersonage, nemen de ouders Sully en Neytiri wat meer plaats op de achtergrond om zich op hun kinderen te concentreren. Het is niet altijd zo dat alle personages de ruimte krijgen die ze verdienen, waar bijvoorbeeld het koppige matriarchaat van Kate Winslet iets te veel in een hoekje belandde. Ik denk dat ze het geld sparen voor het derde deel, maar ik leerde al snel om van de kattenkwaadzaden van de Sully-clan te houden. Cameron slaagt erin een evenwicht te vinden tussen tienerangst en zijn pro-ecologische boodschap, waarbij het verhaal later een grotere focus legt op imperialisme door enkele nederige walvisvaarders.

De lengte voelt bijna nooit af, maar richting de slotakte van de film gaat er iets te veel heen en weer over de conflictescalaties. Er zijn ook een paar te veel repetitieve beats. Het is een beetje rommelig richting de laatste twintig minuten voor Cameron, die meestal zo strak zit met zijn verhalen. Het is echter gemakkelijk om zulke kleine gebreken te vergeven wanneer Cameron er nog steeds in slaagt om een basis te vinden voor al zijn blauwe figuren. Het gaat niet om een grotere emotionele diepgang dan zijn voorganger, maar eenvoud maakt niet uit of het verhaal van het ouderschap natuurlijk aanvoelt, en hier slaagt de filmmaker erin om de interesse van de kijker helemaal vast te houden, zelfs wanneer het tempo vertraagt om nieuwe dynamieken tussen bloedbanden, culturen en samenlevingen te verkennen .

Of Way of Water een betere film is dan de hit uit 2009 is op het moment van schrijven moeilijk te beslissen. In veel opzichten is Way of Water een mooie echo van zijn succesvolle voorganger, maar in veel opzichten is het ook een verfijnde verbetering op verschillende fronten. The Way of Water is een film die je eigenlijk de hele tijd de adem beneemt met zijn diepe rijkdom aan details en elke zeescène is als uit een droom gehaald. Camerons passie voor de oceanen en voor filmtechnologie is dus voelbaarder dan ooit. Het volgende wat je wilt doen is je hand uitsteken in de bioscoop om het warme water, het gladde zand, de ruwe koraalriffen, de getekende reuzenvissen te voelen. The Way of Water is een audiovisuele droomwereld met een eenvoudig uitgangspunt, maar ook met grote beloften om het diep mooie ecosysteem van Pandora te blijven verkennen. Niet alle vragen worden in deze aflevering beantwoord, maar één ding is zeker: dit is een film waar ik in wil blijven zwemmen tot de derde aflevering arriveert.