Clarkson's Farm - Seizoen 2

Ik voel hoe dan ook niet sterk voor Jeremy Clarkson als persoon. Ja, ik heb Top Gear door de jaren heen gevolgd en mijn tenen gedompeld in The Grand Tour, maar ik ben niet bijzonder geïnvesteerd in zijn succes, noch precies het tegenovergestelde. Ik maak categorisch bezwaar tegen de volkomen domme dingen die hij in de loop der jaren heeft geschreven, en hier neem ik zeker de column over Meghan Markle op, en denk dat zijn standpunt over dreigende klimaatverandering en groene transitie al jaren schadelijk is voor de vooruitgang en de publieke geest.

Dus waarom zit ik nu aan het scherm gekluisterd door twee seizoenen van Clarkson's Farm, die in zekere zin juist de man met wie ik een mild Grieks-katholieke relatie heb 95% van de tijd in het midden van het shot plaatst? Nou, dat is moeilijk te beantwoorden. Misschien komt het omdat entertainmentwaarde niet altijd geladen hoeft te worden, misschien zijn er gewoon bepaalde concepten, bepaalde structuren, bepaalde composities die een snaar raken?

Clarkson's Farm zou niet moeten werken. Jeremy Clarkson is naast zijn twee vaste Top Gear/Grand Tour co-hosts. Er zijn geen Lamborghini's of explosies. Hij is, met andere woorden, alleen, ontmaskerd en hij moet zelfs proberen een commerciële boerderij te runnen, met alle gevolgen van dien. Opnieuw; het zou niet moeten werken. Maar dat doet het wel. Misschien is het toeval, misschien komt het omdat het team dat Amazon heeft samengesteld om te organiseren en film ronduit briljant is, of misschien is het omdat dit precies het werk is waarvoor Clarkson in feite is geboren - hoe dan ook, Clarkson's Farm is briljant, investerend, rijk en vermakelijk televisie, die het leuke, waarschijnlijk onbedoelde neveneffect heeft van het bijbrengen van een hernieuwd respect voor gewassen, boerderijdieren en het werk dat komt kijken bij het produceren van... nou ja, alles wat we als vanzelfsprekend beschouwen.

Clarkson runt al vele jaren een groot landgoed in Chipping Norton, ten noordwesten van Londen, en in het tweede seizoen, dat net op Prime Video is beland, lopen de uitdagingen, de hartverscheurende momenten en de kleine overwinningen door voor zowel Clarkson zelf als zijn trouwe entourage van stoere locals, van Caleb de boer tot Charlie de econoom. Deze keer teisteren vogelgriep, rundertuberculose en stijgende kosten van een rommelige Brexit het land, en Clarkson navigeert het allemaal met een gebrek aan gratie op zijn zachtst gezegd, maar een schijnbaar oprecht verlangen om ... nou ja, iets creëren.

Natuurlijk ben je als kijker altijd op zoek naar de naad in documentaires als deze, om te zien hoeveel het allemaal georganiseerd is, maar om eerlijk te zijn hangt er een sfeer van authenticiteit aan Clarkson's Farm, een realisme dat je niet eerder zag in Top Gear, en zeker niet in de veel geënsceneerde Grand Tour. Hier kruip je recht onder de huid van een project, en volg je daardoor de ups en downs op een veel meer geïnvesteerde manier. Mijn vriendin Klara en ik zitten sinds vrijdag aan het scherm gekluisterd, zeggen "f*ck" als Pepper de vaars niet zwanger blijkt te kunnen worden, of juichen als de koolzaadolieoogst een stevig rendement heeft opgeleverd.

We worden normaal gesproken niet zo zwaar geïnvesteerd in boerderij-tv, om bot te zijn, maar beide keren, anderhalf jaar na elkaar, voelde ik een oprechte verbinding met de strijd van deze relatief gewone mensen om te blijven doen waar ze van houden, en tegelijkertijd moet ik zeggen dat Clarkson's enthousiasme voor het ambacht als goud schuurt. Het maakt hem noch een goed, noch een slecht persoon, maar het helpt hem wel een dimensie te geven die hij nog niet eerder had te midden van de bandenrook en de flagrante resonantie van het woord "kracht".

Clarkson's Farm is gewoon, mysterieus, verdomd goede televisie, en het wordt aanbevolen voor iedereen die een beetje niet weet waar hij zijn liefde op moet gooien. Het zijn in zekere zin lege calorieën, dat is zeker. Maar soms zijn alleen lege calorieën voldoende.