Death of a Unicorn

Niets is meer heilig. Net als veel iconen uit de kindertijd, of het nu Mickey Mouse, Bambi en Winnie the Pooh is, krijgen de schattige gehoornde regenboogpony's die eenhoorns zijn ook een gruwelijke update. Het is gewoon weer een bloedige make-over met Death of a Unicorn, die de vraag stelt: wat als een vader en dochter per ongeluk een eenhoorn overrijden, en zijn lichaam blijkt letterlijk te glinsteren van kapitalistisch potentieel en wonderbaarlijke helende eigenschappen? Iets wat regisseur Alex Scharfman zijn best doet om te beantwoorden in zijn regiedebuut, dat ons meeneemt op een wilde en bloederige reis, gevuld met hebzucht, wetenschappelijke uitbuiting en wraakzuchtige sprookjesbeestjes.

Het uitgangspunt is puur A24-goud, ook al begint het allemaal een beetje traag. Paul Rudd met zijn gebruikelijke en, in alle eerlijkheid, nu nogal versleten "coole vader" schtick, die samen met zijn sarcastische tienerdochter gespeeld door Jenna Ortega met een huurauto recht op een eenhoorn inbotst, wat even hilarisch dom als vermakelijk is, iets waar de film zich zeer bewust van is. Er is zelfafstand, humor en een duidelijk verlangen om het bizarre B-filmconcept te nemen en het absurde in te gaan.

Maar het is een beetje traag. Het tempo is afwezig en Scharfman stuntelt. Na deze explosieve start maken we kennis met de familie Leopold - een stel echt onsympathieke miljardair-eikels bestaande uit de stervende farmaceutische tycoon Odell, zijn nepvrouw en hun ellendige mislukking van een zoon met de persoonlijkheid van een stronk. Het is in deze ongewone band dat de eerder genoemde vader en dochter, Elliot en Ridley, zullen proberen in de gunst te komen, wat niet per se het gemakkelijkste is om te doen als de kofferbak van de auto een vermoord mythisch wezen verbergt.

Het eenhoornkarkas, dat overigens weigert stil te liggen, wordt daardoor ook het centrale punt van de film wanneer de magische eigenschappen ervoor zorgen dat het farmaceutische bedrijf dollartekens ziet. Niet in het minst op instigatie van de familie Leopold, die een vroege opportuniteit ziet om dit uit te buiten voor financieel gewin. Wat volgt is een niet zo subtiele knipoog naar de farmaceutische industrie, hebzucht en het vermogen van de mensheid om van alles te (proberen) profiteren. En ik kan niet ontkennen dat er hier een zekere genialiteit is die in meer capabele, ervaren handen iets buitengewoon bijzonders had kunnen zijn. Maar ergens voelt het alsof Scharfman niet helemaal het lef heeft, of weet wat hij moet doen met zijn geniale bijdrage aan het script.

De satire landt gewoon niet, en Death of a Unicorn danst tussen het willen overbrengen van een soort onhandige, zeer voor de hand liggende maatschappijkritiek, en het choqueren. Niet in de laatste plaats wanneer de familie van de eenhoorn besluit wraak te nemen op de betrokkenen. Het is leuk en vermakelijk, maar ook een beetje frustrerend en voelt uiteindelijk als verspild potentieel.

Het moet echter gezegd worden dat Ortega het hier goed doet en haar rol in evenwicht brengt met gelijke delen sarcasme en kwetsbaarheid. Samen met Rudd wordt ze niet alleen het emotionele anker van de film, maar draagt ze ook bij aan een onverwacht goed geoliede dynamiek, hoewel Rudd helaas nogal onderbenut wordt in Death of a Unicorn. Ook Will Poulter als Shepard Leopold valt op door zijn charismatische en excentrieke vertolking van een (zeer) verwende erfgenaam. De scènes met hem behoren vaak tot de meest chaotische en vermakelijke.

Minder overtuigend zijn veel van de speciale effecten van de film, waar een mix van gimmickachtige CGI en onbetrouwbare belichting, vooral die waarbij de eenhoorns betrokken zijn, alle geloofwaardigheid uit het raam doet vliegen en daarbij helaas veel van de emotie verpest. Natuurlijk kan dit gedeeltelijk worden verklaard door het relatief krappe budget van de film, maar op de een of andere manier heb ik nog steeds het gevoel dat dit voorkomen had kunnen worden. Maar zelfs het decorontwerp is een beetje vreemd, niet per se lelijk, gewoon tonaal afwijkend, met veel scènes die eruitzien alsof ze zijn gecomponeerd door de gothic-neef van Wes Anderson, met ze boordevol symmetrie, vreemde pastelkleuren en een vleugje horrorromantiek.

Het algemene probleem met Death of a Unicorn is niet zozeer de verschillende componenten, maar dat het meer aanvoelt als een pitch dan als een voltooide film. Scharfman wil zo duidelijk veel doen, en de film schreeuwt letterlijk "kijk naar me, hoor me", alsof het een personificatie is van Lisa Simpson zelf. En ik waardeer de ambitie, want Death of a Unicorn geeft ons een glimp van iets briljants, maar verdrinkt uiteindelijk zijn eigen overbelaste symboliek.

Dat gezegd hebbende, Death of a Unicorn is nog steeds de moeite waard. Het eigenzinnige uitgangspunt en de humor zijn genoeg om te entertainen, en de film draagt de gebruikelijke kenmerkende absurditeit van A24 met trots. Er is hier iets - een vonk, een idee, een hart - maar het is moeilijk om het volledig te vatten. Ortega is briljant, evenals Poulter, en de film is nooit saai. Verwacht alleen niet gebiologeerd te zijn.