Glass Onion

Voor een relatief korte tijd was Rian Johnson een van de meest controversiële figuren van Hollywood. Dankzij Star Wars: The Last Jedi werden zijn werk en zijn methoden een van de meest controversiële in de recente herinnering, maar veel daarvan leek uit de boot te vallen zodra hij "een sterrenstelsel ver, ver weg" dumpte en zijn talent op een heel, heel andere manier liet zien.

Die andere manier werd Knives Out, en meteen leek Johnson het klassieke 'whodunnit'-genre uit zijn sluimer te tillen. De film was een daverend succes en vestigde Daniel Craig's personage Benoit Blanc als een moderne Hercule Poirot. Netflix sprong meteen aan boord en kocht de rechten voor een gigantisch miljoen. We hebben dat verhaal al eerder gezien, dus de vraag is of de bliksem twee keer kan inslaan voor Johnson, die nu klaar is met het vervolg, Glass Onion.

En het korte antwoord is gewoon; ja. Ja, de bliksem kan twee keer inslaan, en de harde samenvatting hier is dat Glass Onion een gedenkwaardig, feestelijk, vermakelijk en diep zelfbewust spel is van whodunnit van de beste soort. Niet alleen dat, het is een van de beste films van het jaar.

De toon is hetzelfde, en ook al staat het weelderige miljardairshuis met zijn scherpe verwijzingen naar excentrieke geldmannen als Elon Musk en Jeff Bezos in schril contrast met het raadselachtige huis uit de eerste film, dezelfde thema's, dezelfde tonen worden getroffen. Mysterie, levendige komedie en mensen op hun meest bizarre en eigenzinnige - en te midden van dit alles vinden we Craig in bijna zijn beste rol.

Dave Bautista, die tegenover Craig speelde in zowel Spectre als nu, heeft gezegd dat het was alsof hij twee verschillende mensen ontmoette, en dat Craig zoveel meer plezier had in het spelen van Benoit Blanc hier dan in het filmen van Spectre. Dat merk je, want Craig heeft plezier met het personage. Hij heeft plezier met het dikke zuidelijke accent, met de rol van observerende detective, als de gewone persoon die in dit vreemde jetsetleven kijkt, en hij fungeert overal als het anker. Hij is, met andere woorden, vlijmscherp.

Hij wordt vergezeld door een cast die op zijn zachtst gezegd overdadig is, waaronder Ed Norton, Bautista, Kate Hudson, Kathryn Hahn, Leslie Odom Jr, Janelle Monáe en Jessica Henwick, die allemaal hun beste kant laten zien. Vooral Kate Hudson en Dave Bautista krijgen veel spreektijd, pronken in volle bloei met de excentriciteiten van hun personages, en hoewel het komisch over-the-top is tot het punt waarop de illusie bijna breekt, is het grappig en vermakelijk.

Het zou bijna zonde zijn om de actie te bederven, maar laten we zeggen dat een eclectische groep mensen gemeen heeft dat ze allemaal worden gefinancierd door de miljardair Myles Bron, en hij nodigt ze uit op zijn spectaculaire en luxueuze vakantie-eiland, waar ze zullen wonen in zijn herenhuis genaamd "Glass Onion" naar het Beatles-nummer, waar ze het mysterie van zijn moord moeten oplossen. Blanc heeft ook op mysterieuze wijze een uitnodiging ontvangen, hoewel Bron beweert deze niet te hebben verzonden. Boem, dan begint de wilde speurtocht, en de ene twist vervangt de andere, en velen merken de licht opgeblazen speelduur van iets meer dan twee uur eigenlijk niet op.

Het is in alle opzichten een spectaculaire film, en dus is het enige echte punt van kritiek misschien... nou ja, precies dat. De film is druk, echt druk. Het is druk om stijlvol te zijn met overgeproduceerd te worden tot het punt waarop sommige individuele sequenties bijna gekunsteld zijn, te gekunsteld. Maar al met al is dit een waardige Knives Out-film die zo vermakelijk is dat je bijna hoopt dat ze plannen onthullen om er binnenkort nog drie te maken. Meer Benoit Blanc voor de mensen.