Inside Out 2

Op een dag draait de sarcasme-meter op volle toeren, worden de ouders extra irritant, lijken de sociale vaardigheden volledig uit het raam te zijn gevlogen en gieren de hormonen door... De puberteit is allesbehalve een soepele overgang naar volwassenheid en voor Riley's primaire emoties Vreugde, Woede, Walging, Angst en Verdriet is het meer dan alleen een verandering; in het vervolg Inside Out 2 krijgt Joy een koekje van eigen deeg wanneer zij en de rest van de emoties worden vervangen door nieuwe tienerindringers Angst, Afgunst, Verlegenheid en Verveling. Het is nu aan Joy en co. om de controle over Riley terug te krijgen voordat ze in een echt tienermonster verandert.

Het is geen gemakkelijke taak om de emotionele hoogtepunten van Inside Out te evenaren, die ik beschouw als een van de beste films van Pixar. Het was een briljante therapiesessie voor alle leeftijden over het niet buitensluiten van je emoties en het omgaan met moeilijke veranderingen in je leven, wat moeilijk te overtreffen was, gezien wat een verschroeiende tranentrekker die film bleek te zijn. Inside Out 2 bleek echter een liefdevolle terugkeer te zijn naar de vervlogen magie van Pixar, waarbij vol vertrouwen een verhaal werd verteld over de meest onzekere tijd in ons leven. Riley's gevoelswereld is heerlijk verwarrend, zonder dat de film zelf ooit verwarrend is.

Waar de eerste film ging over opgroeien, gaat de nieuwe film niet alleen over het vinden van je identiteit, maar ook over het vormgeven ervan. Met andere woorden, Riley's emotionele palet wordt complexer met de vele wendingen van de adolescentie, maar daardoor niet minder toegankelijk of herkenbaar. Het script is opnieuw zo gepolijst en slim dat het erin slaagt de kijker door de fijne kneepjes van de menselijke psychologie te navigeren zonder ooit de emotionele draad uit het oog te verliezen.

Qua structuur lijkt de tweede film erg op zijn voorganger, waar we opnieuw uit Riley's pas gerenoveerde hersenkantoor worden gehaald om door de verwarde emotionele zaken van tienermeisjes te dwalen. Deze keer gaat het echter meer over Riley's gebroken zelfgevoel en de moeilijkheid om vast te houden aan haar diepste overtuigingen, die een thematisch sterke ruggengraat vormen tussen alle snelle grappen. Op het eerste gezicht denk je misschien niet veel aan Riley's puberproblemen op hockeykamp, maar opnieuw slagen de filmmakers erin om haar turbulente tienerpsyche dynamisch en zeer herkenbaar te maken. Nogmaals, het is moeilijk om niet ontroerd te raken door Riley's kleine (en grote) levensreis, vooral tegen het tranentrekkende einde.

De voorganger is weliswaar een stuk beter dankzij zijn sterke karakterfocus, omdat het al snel een beetje te druk kan aanvoelen met nieuwe gezichten in Riley's emotionele paneel. Hier is het vooral Anxiety die de meeste indruk maakt als de belangrijkste antagonist van de film, terwijl personages als Envy en Ennui een beetje in de schaduw belanden. Ik mis ook de memorabele muziekcompositie van Michael Giacchino die de wereld van Inside Out zo'n emotionele achtbaan heeft gemaakt. Sommige volwassenen in het bioscooppubliek zullen misschien zuchten bij sommige van de irritante jeugdpersonages die onze helden tegenkomen in Riley's zogenaamde "State of Secrets".

Over het geheel genomen blijft het echter een vaardige, accurate, inzichtelijke, ontroerende en grappige film over de angst om de controle te verliezen en al je gevoelens te accepteren voor wat ze werkelijk zijn. Het is een uitgebalanceerde familiefilm met een energiek gevoel voor humor en een strak, reflectief script. Pixar, vergeet Toy Story nu - het echte plezier in het vertellen van verhalen zit in Riley's hoofd.