McGregor Forever

"Ik ben mijn verstand verloren bij deze wedstrijd. Zoals Vincent van Gogh. Hij wijdde zijn leven aan zijn kunst en verloor daarbij zijn verstand. Dat is me overkomen. Maar fuck it. Als die gouden riem om mijn middel zit, als mijn moeder een groot herenhuis heeft, als mijn vriendin een andere auto heeft voor elke dag van de week, hebben de kinderen van mijn kind alles wat ze maar willen; dan betaalt het. Dan ben ik gelukkig, ik ben mijn verstand kwijt."

Hij is een polariserende figuur, UFC-superster Conor McGregor. Geliefd. Gehaat. Chronisch bekeken door fans die hem (opnieuw) willen zien slagen en in gelijke mate willen zien falen. Voor degenen onder ons die de sport de afgelopen tien jaar hebben gevolgd en getuige zijn geweest van zijn reis van nerveuze debutant tegen Marcus Brimage tot verreweg de grootste ster van de sport, denk ik dat we allemaal zijn toewijding aan het vak kunnen waarderen.

Na dominante vechters als Dustin Poirier, José Aldo, Chad Mendes en Eddie Alvarez - Norpat's kampioensgordels in de dubbele gewichtsklasse - bevond Conor zich de afgelopen jaren in een moeilijke positie, met twee nederlagen tegen zijn aartsrivaal Poirier waardoor zijn voormalige sterrendom vervaagde. In de onlangs uitgebrachte Netflix-documentaire miniserie (elk vier afleveringen van 53 minuten) McGregor Forever, volgen we zijn reis vanaf het moment dat hij regerend wereldkampioen José Aldo in 13 seconden knock-out sloeg, verloor van Khabib en zijn enkel brak in gevecht drie tegen Dustin in wat ik dacht dat een lange, weelderige herhaling zou zijn van alle dingen die we al hebben gezien, Weet het al. Maar ik dacht verkeerd.

Hier heeft Netflix Conor thuis, in de sportschool, achter de schermen gevolgd en biedt in deze miniserie materiaal aan dat ik nog nooit eerder heb gezien en net als in het geval van de sportdocumentaire "Notorious" leren we een pragmatische, intelligente, inspirerende en vooral zeer menselijke McGregor kennen die het gevecht niet echt kan loslaten, die ondanks miljoenen dollars op de bank het zich niet kan veroorloven met pensioen te gaan. Want net als het citaat uit dat interview uit 2007 heeft hij, net als Van Gogh, iets van zijn gezond verstand verloren in het streven naar perfectie. En dat is waar deze miniserie echt in slaagt om een interessant inzicht te geven.

Ik weet dat het de afgelopen drie jaar populair is geworden in MMA-kringen om een hekel te hebben aan wat Conor McGregor doet en zegt. Hij is "klaar als vechter", vandaag is het "alleen de mond nog over" en veel UFC-liefhebbers lijken het heel gemakkelijk te vinden om alles wat hij zegt en doet af te wijzen. Een deel van mij begrijpt dat natuurlijk. Conor heeft de afgelopen jaren niet zo goed gepresteerd als zou moeten. Minus de winst tegen Cowboy Cerrone zijn er genoeg momenten die misschien anders aangepakt hadden moeten worden. Waar hij slimmer had moeten zijn. Zei verschillende dingen. Minder gefeest. Iets minder gezien en beter gevochten. Maar voor mij zijn zijn tekortkomingen als mens en mens net zo fascinerend als zijn dominantie toen hij eruitzag alsof hij enkele jaren niet kon verliezen.

Bijna vier uur lang meer van de "echte Conor" zien, hem zien in de rol van een vader, een coach, een vriend, een zakenman is altijd interessant op zich en ik zal deze inspirerende man voor altijd in hoog aanzien houden. Is hij foutloos? Absoluut niet. Hij is een mens en de manier waarop hij van een bijstandsbetalende loodgietersleerling is uitgegroeid tot de grootste ster in de sportwereld kan niet worden genegeerd. McGregor Forever is echt goed. Ik had graag wat meer van zijn gedachten gezien na het verlies van Khabib en ik had graag meer gezien van zijn revalidatie na het gebroken been en het wordt een beetje gehaast naar het einde toe, maar over het algemeen is dit een geweldige sportdocumentaire over de meest fascinerende superster van MMA.