Ravenswatch

Toen ik voor het eerst screenshots en de trailer van Passtech Games ' Ravenswatch zag, werd ik meteen aangetrokken door de donkere fantasiesfeer en aantrekkelijke beelden. Maar omdat ik normaal gesproken geen speler ben van roguelike-games, verwachtte ik dat het spel een soort lineaire verhaallijn zou bevatten, met een duidelijk begin, midden en einde. Dit bleek niet het geval te zijn, omdat het spel zich in plaats daarvan richt op gevechten met verschillende helden op willekeurig gegenereerde kaarten. Dus hoe is het om een game te spelen zonder een duidelijke verhaallijn, en is de focus van Ravenswatch op gevechten genoeg om je te laten spelen?

In Ravenswatch word je vanaf het begin in de strijd gedropt en verken je alleen het achtergrondverhaal van de personages in het spel naarmate je verder komt. Er is geen tutorial om je op weg te helpen en je wordt min of meer gedwongen om zelf uit te zoeken wat het doel van het spel is en hoe je kunt overleven. Het kostte me ongeveer twee of drie pogingen om een idee te krijgen van wat ik aan het doen was. Hier zorgt het ontbreken van een verhaallijn in combinatie met de direct moeilijke gameplay voor een behoorlijk moeilijke start.

Als je het spel eenmaal leert kennen, is de kern van de gameplay-lus echter vrij eenvoudig. Je begint met het kiezen van een held, zoals Beowulf of Scarlett (Roodkapje), en dropt op een willekeurig gegenereerde kaart. Vanaf daar heb je ongeveer 20 minuten om te verkennen, vijanden te verslaan en munten te verzamelen om upgrades te kopen van The Sandman, een winkelier op de plek waar je spawnt. In deze 20 minuten gaan drie dagen en nachten voorbij, met verschillende bonussen en uitdagingen, afhankelijk van het tijdstip van de dag. De tijdsdruk voegt een laag strategie toe, omdat je niet te lang kunt blijven hangen zonder het risico te lopen onvoldoende voorbereid te zijn op het uiteindelijke baasgevecht.

Elk hoofdstuk culmineert in een confrontatie met een Nightmare. In het eerste van drie hoofdstukken is het een enorm tentakelmonster met kleinere tentakels dat je eerst moet vernietigen voordat je de kern aanvalt. Mijn eerste poging om het te verslaan deed me zelfs twijfelen of het spel mogelijk was om solo te spelen. Ik had bijna geen kans om te winnen en dacht dat Ravenswatch misschien bedoeld was om in multiplayer te worden gespeeld, omdat het online maximaal vier spelers ondersteunt.

Nadat ik de 4 beschikbare personages in het begin had uitgeprobeerd, begon ik beter te worden. Ik hou echt van het karakterontwerp van de Pied Piper, een held die muzieknoten naar vijanden schiet en een rattenroedel om zich heen heeft voor speciale aanvallen. Er is ook de Snow Queen, die een ondersteunende held leek met ijzige ijsaanvallen, terwijl Scarlett de mogelijkheid heeft om 's nachts in een weerwolf te veranderen. Mijn favoriete held en degene met wie ik eigenlijk het verst ben gekomen in het spel is Beowulf, een tanky Viking hack 'n' slasher met een gigantisch zwaard. Hij heeft ook een kleine wyrm-sidekick op zijn schouder, die vijanden kan verbranden. Gepetto, een held die houten robots kan oproepen om voor hem te vechten, is mijn tweede favoriet, omdat hij zijn volgelingen kan gebruiken om schade op te vangen.

De vijanden die je tegenkomt zijn een mengelmoes van wezens. Er zijn enkele zwakkere golem-achtige wezens die stenen naar je gooien, grote logge monsters die exploderen als ze sterven, een soort tovenaar die magische aanvallen afvuurt, feniksen die uit grote eieren spawnen en boomachtige creaties die je proberen te verstrikken met hun afstandsaanvallen. Ze bieden een goede mix van tegenstanders, waardoor je je moet aanpassen aan gevechten op afstand of van dichtbij. Bovendien is er buit te verdienen als je het in één keer opneemt tegen grotere groepen vijanden.

De gevechten in Ravenswatch zijn zwaar, maar lonend. Zelfs als je tegenover de vroege vijanden staat, is het geen gemakkelijk gevecht, maar als het je lukt om een andere groep vijanden te verslaan, voelt het als een welverdiende overwinning. Ik ben er langzaam in geslaagd om beter te begrijpen hoe ik mijn aanvallen moet timen en hoe ik de beste aanvalscombo's kan maken. Het is ook mogelijk om je aanvallen te upgraden door middel van pick-ups of door munten te verzamelen om een upgrade te krijgen. Deze pickups zijn elke keer dat je speelt anders, waardoor elke run een beetje unieker wordt. Ik hoop bijvoorbeeld meestal op een upgrade om de standaardaanvallen van Beowulf langzamer te maken, maar schadelijker. Daarnaast is er een upgrade om de standaardaanval een verbrandingseffect te geven.

Als je meer met een held speelt, worden extra upgrades ontgrendeld. Elke run hoop ik dat er degenen verschijnen die het beste bij mijn speelstijl passen, om zo goed mogelijk voorbereid te zijn op de baasgevechten. Voor degenen die van een uitdaging houden, zijn de baasgevechten enkele van de meest lonende onderdelen van het spel. Aan de andere kant zijn sommige helden duidelijk bedoeld als ondersteunende personages en als ze solo spelen, zijn ze te zwak om de sterke aanvallen tijdens baasgevechten te overleven, wat betekent dat ze vrijwel een no-go zijn.

Helaas is er, behalve de gevechten, niet veel te ontdekken in Ravenswatch. Zoals we al opmerkten in een preview van de game in 2023, zit elke willekeurig gegenereerde kaart vol met dodelijke vijanden en naast het zoeken naar buit gebeurt er niet veel in. Er zijn enkele zijmissies, zoals een vriendelijk personage dat je vraagt om hout voor hem te verzamelen, zodat hij zich kan verdedigen tegen golven van vijanden. Het is echter bijna onmogelijk om de benodigde middelen op tijd op de kaart te verzamelen vanwege de moeilijkheidsgraad van de gevechten, dus ik sla deze speurtochten meestal over en zoek naar gemakkelijkere buit.

Bovendien kun je maximaal drie hoofdstukken ontgrendelen, die in feite drie thema's zijn voor de willekeurig gegenereerde kaarten. Je moet echter altijd beginnen met Chapter 1 bij elke run. Na een tijdje begint het vermoeiend te voelen om opnieuw in het eerste hoofdstuk te beginnen nadat je een andere keer bent gestorven. Misschien is dit minder een probleem als ik samen met anderen speel, maar als ik alleen speelde, begon ik een gebrek aan doel te voelen. Wanneer je een personage naar een hoger niveau tilt, wordt een deel van het achtergrondverhaal over de held onthuld, maar ook dit is erg minimaal en biedt niets in de weg van een progressieve verhaallijn.

Het gebrek aan doel of verhaallijn is jammer, want de beelden en muziek zijn uitstekend en slagen erin om me elke keer in het spel te trekken. Ik hou van de donkere, cartoonachtige kunststijl en de kaarten zijn voorzien van leuke details, zoals breekbare vaten en karren die overal verspreid staan. De muziek bestaat uit een soort middeleeuws deuntje dat spannender wordt naarmate het einde van de drie dagen dichterbij komt en in de laatste fase van elke run loopt er zelfs een sirene door de muziek, waardoor de adrenaline echt gaat pompen in afwachting van het volgende baasgevecht.

Tot slot biedt Ravenswatch meeslepende helden om te spelen en een grote focus op gevechten, een kenmerk van rogue-like games. Helden zoals de tankachtige, zwaardzwaaiende Beowulf of de robotachtige minion-oproepende Gepetto hebben heel verschillende speelstijlen die, in combinatie met de willekeurige kaarten en buitdrops, elke playthrough duidelijk anders maken. De muziek en visuals gaan goed samen met de gespannen en moeilijke gameplay, maar helaas schaadt het ontbreken van een verhaal na een tijdje het algemene plezier van het spel. Zonder verhaallijn, constant sterven en repetitieve speelcycli, lijdt het spel uiteindelijk aan een gebrek aan doel, vooral als je solo speelt.