Salem's Lot

Het kijken naar de Salem's Lot -interpretatie van Gary Dauberman is op zijn zachtst gezegd een frustrerende oefening in absoluut geduld. Vergis je niet; dit is toch geen bijzonder geslaagd experiment, maar de frustratie komt vooral voort uit het feit dat er in glimpen die donkere, troosteloze en empathische Stephen King-interpretatie is waar zowel Dauberman als James Wan zo koortsachtig naar zoeken.

Als je nog niet bekend bent met het bronmateriaal, Salem's Lot is een van die OG-vampierverhalen, sterker nog, velen zouden het als een van de absolute klassiekers van het genre beschouwen. Ben Mears keert terug naar Jerusalem's Lot (snap je?) in Maine om inspiratie op te doen voor zijn volgende boek, maar tegelijkertijd trekt de raadselachtige Straker (gespeeld door Pilou Asbæk) in, met de bedoeling een antiekbedrijf te beginnen. Plots verdwijnen twee broers 's nachts op weg naar huis, en het wordt al snel duidelijk voor Mears en zijn bondgenoten in de stad dat het iets met vampiers te maken heeft, en ze leren al snel de naam van de angstaanjagende Barlow.

Als je het boek echt niet hebt gelezen of de verfilming uit 1979 niet hebt gezien, zal ik niet verder in detail treden, maar terwijl de roman 672 pagina's beslaat, en het zich dus kan veroorloven om dieper in te gaan op het milieu, met Salem's Lot als locatie en de vele bewoners die elkaar kennen, draait deze Dauberman-bewerking vanaf het begin met 200 kilometer per uur, En dat is ten goede of ten kwade. Dit betekent in de eerste plaats dat geen van de personages op enig moment tijd heeft om te ademen. Allianties worden gevormd, romantiek bloeit op, motivaties worden onthuld en het gebeurt allemaal zo snel dat je zelden tijd hebt om de punten met elkaar te verbinden voordat de film doorgaat naar de volgende scène. Dit is niet alleen een slechte zaak, want Salem's Lot weet eigenlijk dat het is ontworpen om de hoogtepunten te leveren, en bladert dus door alle intrigerende subtekst en een gedetailleerder onderzoek van de directe omgeving. Maar het is niet helemaal goed, daar kun je niet omheen, en het valt vooral op in de laatste akte van de film dat er niet echt een sterke relatie is opgebouwd met de personages die het kaartje nemen, of gebeurtenissen die zich bijna voordoen als iets dat zou moeten... Weet je, invloed op ons.

Asbæk krijgt niet veel materiaal om mee te werken, maar is vooral het slachtoffer van deze razendsnelle verteltechniek, en hetzelfde gebeurt met de verder altijd robuuste Alfre Woodard en zelfs Bill Camp. Het is te snel, het is te ongelijk. Lewis Pullman als Mears en vooral Jordan Preston Carter als Mark, de centrale hoofdrolspelers van de film en roman, schitteren ondanks de ongelijke technieken.

Het wordt niet bijzonder goed verteld, en de griezeligheid die is vastgesteld, verdampt snel door een aantal nogal vreemde overbelichtingen van de centrale antagonisten. Jullie weten allemaal wanneer horrorfilms de sluier van mysterie en spanning gewoon te snel verwijderen, en zoals het gezegde luidt; "Je kunt de geest niet terug in de fles stoppen".

Maar terug naar de frustratie, want vergis je niet; Er zijn momenten, en meer dan dat; Hele scènes van Salem's Lot die echt werken, die echt op alle cilinders vuren. Eerst en vooral kun je zien dat Wan betrokken is bij het camerawerk, want er zijn hier echt geweldige shots. Over het algemeen is de techniek, van decorontwerp tot kostuums en effecten, meestal geweldig, en deze worden vaak behoorlijk meesterlijk gebruikt. Deze vampiers zijn vaak echt eng, en er zijn een paar shots die echt illustreren hoe slecht de dingen zijn in 'the Lot', door een dikke, met bloed doordrenkte regel toe te voegen aan de sombere sfeer die ook de roman doordringt.

Maar een goed geoliede, creatieve en robuuste techniek is niet genoeg om het bedwelmende filmmaken voor de camera te redden, en helaas is Salem's Lot de essentie van haast, een stuk knip- en plakwerk dat niet echt bij elkaar blijft als een horrorverhaal, en er helaas niet in slaagt alles vast te leggen wat de roman zo legendarisch maakte. Deze film is talloze keren uitgesteld, en mikte eerder ook al op een bioscooprelease. Nu is het een relatief plotselinge Max release een week vanaf vandaag, en hoewel ik alleen al voor de creatieve technische details een look kan aanbevelen, is dit gewoon een teleurstelling.