Tot nu toe is mijn achterstandsreis behoorlijk groot geweest. Marvel's Guardians of the Galaxy, A Plague Tale: Innocence en Final Fantasy VII: Remake hebben me allemaal weggeblazen, ondanks dat de laatste in ieder geval iets was waar ik nogal voorzichtig in was. Dus, vooruitkijkend naar de aflevering van deze week, was ik nogal opgewonden en vol vertrouwen dat dit succes zou doorgaan, vooral gezien het feit dat ik deze week gefocust was op het voltooien van Crash Bandicoot 4: It, een platformer die ik al sinds de lancering in oktober 2020 wachtte op een kans om uit te checken en te spelen. Helaas heeft de door Toys for Bob ontwikkelde game me niet helemaal aangesproken op de manier waarop ik had gehoopt.
Begrijp me niet verkeerd, ik waardeer deze game nog steeds voor wat het is: een indrukwekkende platformer. Maar ik ben gaan begrijpen dat het meer retro-ontwerp van een Crash-game me niet helemaal heeft weten te boeien op dezelfde manier als andere platformers de laatste tijd. Het ongelooflijk lineaire karakter in combinatie met de mechanica die perfectie vereist, zorgt samen voor een game die me gewoon niet echt aantrok - ook al hoopte ik echt, echt dat het zou gebeuren, want Crash Bandicoot is al heel lang een van mijn favoriete gameseries.
Ik wist dat Crash 4 op een typische Crash-manier vrijwel alles zou doen wat het kon om mijn bloeddruk te laten stijgen, meestal in de vorm van het doden van mij op wrede en wrede manieren. Hierdoor heeft de woede die deze game vaak uit me haalde me nooit echt gefaseerd, eerder waardeerde ik Crash 4 omdat het zo'n meedogenloze titel was. Maar dat nam niet weg dat de game al vroeg op mij begon te slijten, vooral op de bepaalde momenten van sterven vanwege een bijzonder onhandige kloof die verwachtte dat je op een bepaald moment zou springen, of frustrerende delen van een level moest herhalen vanwege de lange afstand tussen checkpoints. Het culmineerde allemaal in een punt waarop ik het spel gewoon niet meer wilde spelen, omdat het meer een klus werd dan een plezierige ervaring.
Maar nogmaals, alleen omdat Crash Bandicoot 4: It's About Time niet helemaal met me verbonden was op de manier waarop ik hoopte, verandert dit niets aan het feit dat ik het waardeer dat Crash nog steeds zijn tijd in de zon krijgt in het moderne gametijdperk. Deze stijl is niets meer voor mij, maar jongen was het een knaller uit het verleden om weer in Crash' schoenen te kunnen kruipen, zeker in een game die van zo'n hoge kwaliteit is gemaakt als deze.
Het level design is fantastisch, de visuals en art style top, de mechanics ingenieus. Dit is echt een fantastische videogame om een schat aan redenen, daarom ben ik een beetje teleurgesteld dat het me niet zo veel heeft afgeschrikt. Ik hield van de remakes van Spyro en ik hield absoluut van de recente Ratchet & Clank-games, twee andere old school platformers die enorm invloedrijk zijn geweest in mijn waardering voor alles wat met games te maken heeft vandaag. Maar ik denk dat het op dit moment duidelijk is dat Crash en ik op verschillende paden zitten, ook al is dit sluwe buideldier nog steeds een knock-out personage en onderdeel van een tijdloze serie. In mijn ogen is dat zo helder als de dag.