Dune: Awakening Hands-on Preview: De ultieme duinspeeltuin

We zijn allemaal bekend met Arrakis, de vete tussen de families Atreides en de Harkonnen, de opkomst van de Muad'dib en, voor de lezers van de boeken, de grote jihad door de melkweg door het Fremen-volk in naam van Lisan al-Gaib. Dankzij de bewerking van Denis Villeneuve lijkt het alsof absoluut iedereen het verhaal van Frank Herberts Dune kent, en het is precies deze vertrouwdheid die Dune: Awakening zo'n boeiend concept maakt.

Niet alleen is het sci-fi-universum nauwelijks verkend, met Dune: Spice Wars als een van de uitzonderingen, maar deze game van de open-wereld survivalgoeroes van Funcom is ook een volledig frisse kijk op het geliefde en iconische verhaal. Het speelt met het idee dat Paul Atreides nooit is geboren en dat de Harkonnens nooit genocide hebben gepleegd tegen de Atreides en dat Paul zich nooit heeft verstopt bij de Fremen en op weg is om een godkeizer te worden. Ja, in dit verhaal vechten de families Atreides en de Harkonnen een eindeloos getouwtrek uit om de controle over Arrakis en zijn enorm waardevolle en impactvolle kruidenvelden.

Dune: Awakening speelt zich af rond dezelfde periode als het hoofdverhaal van Dune, behalve dat het een andere tijdlijn is, veel van de iconische gezichten die het nooit hebben overleefd noodlottige nacht zijn leiders en nog steeds springlevend. Je kunt Duke Leto ontmoeten, je kunt Rabban oversteken, je kunt Fremen vinden die zich verstoppen en een veel rustiger leven leiden dan in de hoofdtijdlijn, en het allerbelangrijkste, je zult Paul niet ontmoeten omdat hij nooit is geboren. Maar hoewel ik graag nog eens 1000 woorden zou besteden aan het bespreken van de overlevering en het bredere effect dat dit heeft op de wereld van Dune: Awakening, laat me eigenlijk aan de slag gaan en je alles vertellen over hoe deze titel in de praktijk speelt.

Als je ooit eerder een survivalgame in een open wereld hebt gespeeld, zelfs niet slechts een van de aanbiedingen van Funcom, zul je heel bekend zijn met de structuur die Dune: Awakening ook aanneemt. Je begint met een noodlanding in de woestijn van Arrakis met niets op je naam. In tegenstelling tot andere titels waarin je je kunt oriënteren, word je vanwege de brute vijandigheid van de woestijnplaneet meteen aan het werk gezet en moet je overleven. Dit betekent ontsnappen aan het open zand om te voorkomen dat je Wormsign veroorzaakt en een zandworm aantrekt, beschutting vinden tegen de verzengende hitte, vocht halen waar je het ook kunt vinden (bijvoorbeeld resten van de buitenkant van de weinige plantensoorten op de planeet zuigen) en dit blijven doen vanwege het ontbreken van een vasthoudend Stillsuit. Terwijl sommige andere survivalgames meer gaan over het in het reine komen met de krachtcurve en crafting-systemen, verspilt Dune: Awakening geen tijd om te bevestigen dat je zonder onmiddellijke actie zult sterven op Arrakis.

In veel opzichten is de stress eigenlijk best welkom. Het geeft je een doel op een manier die sommige andere survivalgames slechts losjes beheren. Je hoeft je minder zorgen te maken over het doden door een manisch zwijn of het vinden van de juiste soort bessen om een voedselrecept compleet te maken. Dune: Awakening is fundamenteler en rudimentairder in zijn overlevingselementen en dat komt omdat Arrakis oneindig veel vijandiger is dan het bos van The Forest. De beste spellen om Dune: Awakening mee te vergelijken zijn Raft of Stranded Deep, aangezien een eindeloze oceaan net zo isolerend en gevaarlijk kan zijn als een horizon van oneindig zand.

Maar met deze ontwerpstijl kun je zien dat Funcom een stapje terug heeft moeten doen om ervoor te zorgen dat het geen ervaring wordt die te overweldigend zwaar is. Er is een beperkt aantal vijanden die voor het grootste deel een wandeling in het park lijken te zijn om te overwinnen, knutselen en het verzamelen van middelen - hoewel een beetje eentonig - is gemakkelijk en behoorlijk verfijnd, en de gameplay is zo ontworpen dat het zowel authentiek Funcom als zeer bevrijdend is. Je kunt alles met gemak beklimmen, je kunt een jetpack ontwikkelen en gebruiken om verticaliteit te beklimmen met nog minder stress, je kunt voertuigen zoals Ornithopters vinden of bouwen om grote afstanden over te bruggen zonder te zweten, en te oordelen naar mijn pogingen om levend opgegeten te worden door een zandworm, tenzij je iets ongelooflijk doms doet, zullen deze gravende titanen niet al te veel een bedreiging vormen voor je dagelijkse leven.

Het is om deze redenen dat Dune: Awakening eigenlijk aanvoelt als een vrij unieke en meeslepende open-wereld survivaltitel. Zoals het geval is met dit genre als geheel, zullen de grote vraagtekens natuurlijk zijn hoe de game je uur na uur blijft binden en vermaken zonder een strikte lineaire verhaalstructuur. Maar ongetwijfeld zullen de nostalgie en Dune verwijzingen en knikken genoeg zijn om de verlangens van de meeste mensen te bevredigen terwijl ze doorgaan met het verzamelen van middelen en items en naam maken bij de vele facties die vechten om de controle over Arrakis.

Na ongeveer een uur rommelen met Dune: Awakening, een brutaal uur let wel dankzij de Koelnmesse die Gamescom organiseerde en geconfronteerd werd met enorme Wi-Fi-problemen die leidden tot frustrerende rubberbanding, bleef ik behoorlijk geïnteresseerd en opgewonden achter om verder te spelen. Dit lijkt me geen frisse kijk op overleven in de open wereld en eerlijk gezegd voelt het net als de meeste andere projecten die in deze ruimte actief zijn, maar het zijn de Dune -elementen die ervoor zorgen dat deze titel opvalt en bloeit. Hoewel Dune: Spice Wars dit spel ongetwijfeld heeft verslagen vanwege zijn politiek en de films en boeken vanwege hun pure verhalende uitmuntendheid, heeft Dune: Awakening al deze beats als het gaat om het presenteren van een wereld die je allebei wilt verkennen en een die angstaanjagend authentiek aanvoelt voor hoe we allemaal de woestijnwoestenij van Arrakis waarnemen. Awakening is de ultieme Dune speeltuin.