Metro Exodus

We hebben Metro Exodus als meerdere keren kunnen spelen en nu de titel volgende maand verschijnt werden we voor een laatste keer uitgenodigd door 4A Games en Deep Silver om de game te spelen. De makers blijven de seizoenen rondwentelen en dit keer komen we terecht in de zomer. Een klimaatsverandering die Metro Exodus nog meer distantieert van de originele Metro-games die zich onder de grond afspeelden in het oude Russische metrostelsel waar deze trilogie zijn naam aan dankt.

Aan het begin komen hoofdrolspeler Artyom en zijn vrienden aan in een stadje op een oude roestige trein, dat dienstdoet als huis van huis. De groep zoekt een nieuw plek, maar al vrij direct wordt duidelijk dat deze dit derde ecosysteem niet bepaald gastvrij is. Om te beginnen is er overal zand te vinden en binnen enkele minuten krijgen we te maken met de eerste storm die ons dwingt een gasmasker op te zetten. Kort daarop maken we kennis met de inheemse bevolking, nadat we in een hinderlaag van gemuteerde zandmensen lopen tijdens het verkennen, ontmoeten we een plaatselijke bewoner die alles behalve gastvrij is. Gelukkig zijn de gesneuvelde mensen te 'looten'; dode mutanten hebben geen zakken om door te spitten. Ammunitie is schaars in Metro Exodus (dat is het altijd geweest in deze reeks), maar ondanks hun relatieve zeldzaamheid, kunnen we al vrij snel - in blinde paniek - enkele schoten lossen op aanstormende vijanden.

Als je kogels op zijn dan kun je deze onderweg 'craften' dankzij je vertrouwde rugzak (er zijn ook werkbanken op bepaalde locaties die meer opties bieden). We wisten de nodige kogels en 'health packs' te maken met materialen die tijdens het spelen vonden, maar dat was nog steeds niet genoeg om ons op been te houden. Al snel zaten we zonder kogels en moesten we onze vijanden doodslaan met ons pistool. Enkele van de meer fysieke aanvallen van vijanden zijn voorbereide stukjes waar je via knoppen die verschijnen mee omgaat. De rest van de tijd ga je gewoon wild tekeer, waardoor we het gevoel hebben dat gevechten van dichtbij iets dynamischer hadden kunnen zijn.

Craften geeft je meer flexibiliteit en deze nieuw gevonden vrijheid wordt aangevuld door een ingewikkelde, maar verrassend genuanceerde gebruikersinterface. De kracht van Metro blijft de wijze waarop het spelers in de spelwereld weet onder te dompelen en afgezien van de eerder genoemde Quick Time Events is vrijwel alles wat je moet weten duidelijk op het scherm te zien. Door de linker- en rechterschouderknoppen ingedrukt te houden tover je echter verschillende menu's tevoorschijn waarmee je snel een batterij of wapen kunt opladen, een zaklamp pakken, enzovoorts.

Nadat we een paar stofzombies hebben geveld en onszelf hebben aan de lokale factie te hebben geïntroduceerd (op gewelddadige wijze) gaan we verder met de betreffende taak. Onze missie, die we besloten te accepteren, laat ons een vrouw redden die vanuit de vuurtoren waar ze woont zichzelf verdedigt tegen enkele lokale schurken. Na enkele goedbewapende soldaten uit te schakelen, die door een aantal tunnels patrouilleerden, vallen we de vijanden vanaf de zijkant aan terwijl ze te toren bestormen. Met onze nieuwe handlanger in de rol van het aanbeeld, fungeren wij als de hamer en make snel korte metten met onze tegenstanders. Vervolgens gaat we met een geïmproviseerde lift de toren binnen om onze nieuwe handlanger te ontmoeten en een nieuwe opdracht te krijgen.

Deze missie brengt ons naar bekend terrein: diep ondergrond. Metro Exodus speelt zich grotendeels dan wel af onder de zon, maar er is nog genoeg onder het oppervlakte te beleven. In de duisternis gingen we op zoek naar enkele plannen en een persoonlijke foto voor onze nieuwe vriend. Hier maakten we kennis met de spinnen. We zeggen wel spinnen, maar deze dingen zijn groter dan honden en hebben staarten, waardoor ze aan schorpioenen doen denken. Hoe dan ook, bij ons begon het overal te kriebelen. Gelukkig houden ze niet van licht en je zaklamp werkt hier bijna even goed als een geweer - het is zelfs beter om niet te schieten, omdat je zo kostbare kogels spaart.

Deze lichtgevoelige beesten vallen je snel van de zijkant aan en ze bevechten kan behoorlijk desoriënterend zijn. De levels zelf zijn logisch ontworpen, maar je moet elke locatie echt verkennen. Je volgt geen duidelijk oplichtend pad en moet je aandacht er dus bij houden. Als je eenmaal begint de draaien met je zaklamp terwijl deze gigantische mensetende insecten je aanvallen, is het lastig om bij te houden waar je precies bent. De druk wordt nog meer opgevoerd als de filters van je gasmasker beginnen op te raken. Het is spannend en meedogenloos, en daar zijn we dol op.

Hoewel de schietactie meeslepend is, de 'sandbox' aanlokkelijk en de graphics verbluffend, is het beste gedeelte van Metro Exodus ongetwijfeld de sfeer die in ieder aspect is terug te vinden. We hebben in onze speelsessie van 90 minuten niet heel veel van het verhaal meegekregen (wat trouwens enorm goed was in de laatste twee games, dus we hebben goede hoop voor dit deel) en ook nog niet alles van het craften gezien. We hebben echter een erg goed gevoel bij de sfeer die 4A probeert neer te zetten. Mocht het nog niet duidelijk zijn: we kunnen niet wachten om meer te zien van dit first-person avontuur dat als maar meer variatie lijkt te krijgen. Dit kan zomaar de verhalende post-apocalyptische shooter zijn waar we op hopen.