Onze reactie op de Suicide Squad: Kill the Justice League preview

"Meningen zijn als a**holes, iedereen heeft er een", ja, ik weet het. Het lijdt geen twijfel dat sommige consumenten, of misschien zelfs een flink aantal, niet huiverden toen Rocksteady voor het eerst aan de wereld aankondigde dat hun volgende game een coöperatieve, open Live Service-game zou zijn. In feite zag ik velen, zelfs toen al, terecht oproepen tot een kalmere aanpak en wensen dat zelfs de meest hardgekookte sceptici wat koud water op hun hoofd zouden gooien.

Het probleem is gewoon, zoals eerder is geschetst in een artikel op deze site, dat superhelden in het bijzonder en de altijd-online Live Service-structuur de neiging hebben om heel snel los te koppelen wanneer ze met elkaar worden gemengd, met Marvel's Avengers en Gotham Knights als de twee meest voor de hand liggende voorbeelden. Maar als er één ding was dat Suicide Squad: Kill the Justice League had, en hier hebben we het over meerdere previews, dan was het flair, het was stijl, en misschien waren de vele gevechten tegen Brainiac's handlangers toch zo dynamisch dat ze het verlies van verhaal, verkenning, mechanische veelzijdigheid en alle andere dingen die we, gedeeltelijk goedmaakten of zo niet de meeste, geassocieerd met de Arkham-spellen.

En van mijn kant was er eigenlijk voorzichtig optimisme relatief vroeg in het proces te vinden, omdat Rocksteady een trailer uitbracht die misschien alle hierboven genoemde kwaliteiten miste, maar toch indruk wist te maken in pure dynamiek. Bekijk het hieronder.

De personages voelen apart aan als niets anders, de game ziet er, als er niets anders uit is, behoorlijk vloeiend en vermengd met enkele kickass-baasgevechten, het was als niets anders, meer dan de vuilnisbrand die je eerst vreesde, toch?

Welnu, nu gaan we naar de meer recente look, waar Rocksteady eindelijk onthulde hoe direct gameplay van Suicide Squad: Kill the Justice League eruit ziet, en terwijl ik die avond zat te kijken naar de vertoning op het grote tv-scherm in de verduisterde woonkamer, voelde ik het laatste vleugje opwinding, van interesse, uit me worden gezogen. Nu staat het spel niet meer op mijn radar. Ik hoef zeker geen waarheidsverteller te zijn, maar YongYea heeft er bijvoorbeeld snel op gewezen dat de verhouding tussen likes en dislikes op deze screening direct... nou ja, enorm.

Het is vrij gemakkelijk te zien waarom, omdat alle dynamiek, vloeiende animaties en overgangen die de dag moesten redden nergens te vinden zijn, in plaats daarvan vervangen door relatief vereenvoudigde telegrafische wachtrijen en een ontwerp dat rudimentair, eenvoudig en generiek lijkt. Om te beginnen is al het gewicht weg. Er zijn geen animaties of effecten om duidelijk te laten zien dat onze helden zwaar landen na een gewaagde sprong van een dak, er zit geen gewicht achter de droge slagen die worden uitgedeeld aan volkomen levenloze paarse vijanden. Op een paar Deadshot headshots na voelt munitie zo vederlicht aan, zonder de wrijvingsloze bewegingsvrijheid te bieden die we zien in games die zich sierlijk losmaken van de zwaartekracht.

Nee, in plaats daarvan voelen de vier personages relatief identiek aan om naar te kijken. Verschillende opmerkingen hebben erop gewezen hoe Captain Boomerang, een personage met zijn favoriete wapen in zijn naam hier een jachtgeweer gebruikt, want waarom niet. Er is hier geen echte veelzijdigheid, want de personages semi-teleporteren, semi-swingen en hier en daar goed gerichte schoten afleveren, slaafs de ongelooflijk voor de hand liggende en strategisch domme paarse deining volgen die duidelijk naar hun vijanden telegrafeert waar ze moeten schieten.

Laten we onszelf toestaan om even oppervlakkig te zijn en zeggen dat het vergelijken van de gameplay-achtige trailer bovenaan dit artikel, en degene die we zagen tijdens de State of Play, getuigt van een behoorlijk significante grafische downgrade. Natuurlijk zullen dat soort dingen altijd tot op zekere hoogte voorkomen, maar het aantal unieke animaties, het gebrek aan de zwaarte die voorafgaand aan deze vertoning aanwezig was en alleen het detailniveau ontbreekt allemaal. Vooral op de grond, waar de game zich niet kan verschuilen achter zinderende actie en nogal irritante gigantische rode kruizen bij elke kill, lijkt Suicide Squad: Kill the Justice League volledig verstoken van interessante details, alsof Metropolis niet eens een bevolkte stad was voordat Brainiac erin trok.

Natuurlijk was dit slechts een voorproefje, een enkel gebied, een enkel scenario. Maar het getuigt van een Live Service-project dat vrijwel alle kernelementen mist die we gewoon leuk vinden aan Rocksteady, wat we vroeger als vanzelfsprekend beschouwden in de Arkham-games. Wat we in plaats daarvan krijgen, voegt misschien wat replay-waarde toe, wat natuurlijk welkom is, maar het lijkt te worden gekocht op valse vooronderstellingen met kleurgecoördineerde buit, veel skins en vijanden die zelfs tijdens een georganiseerde demo moeilijk uit elkaar te houden zijn.

En wat werd gepresenteerd zag er gewoon uit, voor mij althans, zo oneindig saai, volledig verstoken van uitzonderlijke kenmerken, of iets in de kern. De grote tank met opvallende paarse bubbels, Harley Quinn's luchtige aanvallen zonder enig gewicht en misschien wel het meest veelzeggend; het sluipende gevoel dat de enige manier waarop je met de wereld van de game kunt communiceren, is door saaie, generieke ruimtevijanden weg te slaan.

Zoals ik al eerder schreef; Live Service is niet per definitie slecht. Forza Horizon 5 is bijvoorbeeld in principe een Live Service-game. Maar Marvel's Avengers, Gotham Knights en Anthem hebben allemaal de weg vrijgemaakt voor een formule die Suicide Squad: Kill the Justice League schijnbaar niets te vernieuwen doet, en de visuele pracht en praal die eerder aanwezig was, die het gebrek aan al het andere had kunnen compenseren, lijkt ook verdwenen.

Ik hoop dat ik het mis heb, echt waar. Maar het ziet er gewoon uit... onbezield.

Wat vind jij?