Pragmata Preview: Vergeet rennen en schieten, dit gaat allemaal over hacken en schieten

Het is een heel vreemde weg geweest voor Capcom's Pragmata. Jaren geleden onthuld, met een interessante en ongebruikelijke aankondigingstrailer, ging de game vervolgens in een lange slaap, waardoor velen zich afvroegen of het ooit echt zou ontwaken. Het is vanwege deze gang van zaken dat de recente heraankondiging eigenlijk heel verrassend en onverwacht aanvoelde, iets dat alleen maar meer en meer als een verrassing voelt nu ik de kans heb gehad om een deel van Pragmata te spelen.

Ja, als onderdeel van een recente reis naar het hoofdkantoor van Capcom in het VK, had ik de kans om een kort stukje van het spel te ervaren om een kort begrip te krijgen van het project dat Capcom volgend jaar van plan is op te leveren. Omdat dit slechts een heel kort voorproefje van het spel was, zal ik niet ingaan op het verhaal, omdat dit alleen werd verdoezeld in een kort samenvattend bericht, een korte samenvatting die in wezen het volgende verklaarde.

Hoofdpersoon Hugh heeft de opdracht gekregen om naar een van de faciliteiten van de mensheid op de maan te gaan om het te controleren, maar bij aankomst scheurt een enorme aardbeving de basis uit elkaar en ziet Hugh diep in zijn ingewanden vallen, een druppel die het einde leek voor onze held. Gelukkig is er een behulpzaam jong meisje, dat toevallig een geavanceerde androïde is, een persoon die bekend staat als Diana, aanwezig om Hugh op te lappen en hem vervolgens ook te helpen beschermen tegen de andere robots die de maanbasis hun thuis noemen, robots die verre van vriendelijk zijn. Met dit in gedachten moet Hugh een manier vinden om via de radio naar huis naar de aarde te gaan om verslag uit te brengen over de gruwelijke situatie, en uiteindelijk ook een manier vinden om ook naar huis terug te keren, met Diana aan zijn zijde.

Dus, als dit het geval is, begint de demo-build onmiddellijk in een diepe NASA-punk-achtige faciliteit waar Hugh de aandacht moet trekken om te overleven en een robotdreiging te overwinnen die hem aanvalt. Dit is waar Pragmata de eerste truc in petto heeft, want je kunt niet zomaar de single-shot, automatisch ladende Grip Gun gebruiken om de robots meteen aan stukken te schieten. Het pantser van elke bot is te sterk voor het arsenaal van Hugh, maar gelukkig heeft Diana een oplossing, want ze kan elke robot hacken om zijn kwetsbaarheden bloot te leggen, waardoor Hugh op de juiste manier kan terugslaan en schade kan aanrichten. Het hackproces wordt ook gepresenteerd als een minigame waarin je op een bot moet mikken en vervolgens door een reeks rastervakken moet gaan, waarbij je blauwe tegels passeert voordat je aan het einde op een groene tegel landt om het spel effectief te winnen en een bot te ontmaskeren. Het is een interessant idee dat wordt geïmplementeerd door de speler in de juiste richting op de actieknoppen te zien tikken, dwz op PS5 zou Cross zijn om naar beneden te gaan, terwijl Circle in plaats daarvan naar links zou gaan. Het beheersen hiervan lijkt het brood en de boter te zijn van de gevechten van Pragmata en hoewel het misschien klinkt als een complexer systeem om mee om te gaan in het heetst van de strijd, is het verrassend snel en intuïtief en voegt het een nette extra dimensie toe.

Het hacken is ook een zeer belangrijk onderdeel van Pragmata, want terwijl je door het level beweegt, kom je een verscheidenheid aan verschillende knooppunten en gesloten deuren tegen die moeten worden opengebroken met behulp van Diana's immense rekenkracht, en het interessante is dat Capcom een reeks verschillende minigames heeft opgesteld voor elk van deze unieke hackscenario's. Bij sommige moet je balken op een rij zetten door op de actieknoppen te klikken om elk van de vier 'gewrichten' te draaien zodat het slot openspringt, terwijl andere gewoon op minigames klikken die effectief de mechanische diepgang hebben van een quick-time event zonder de nodige pittige reactie.

Het hacken gaat ook minstens een stap verder, want je kunt kratten die door het level verspreid liggen kapot slaan om Decodes te vinden, wat in wezen verbruiksartikelen zijn voor hacken die, wanneer ze tijdens het hackspel worden doorgegeven, de hoeveelheid schade verhogen die gehackte vijanden ontvangen. Het zou me verbazen als dit de enige soort Decode is die Capcom in petto heeft, maar ik kan dat nog niet bevestigen omdat er maar één aanwezig was in deze demo.

Het lijkt misschien alsof ik me veel op dit hacksysteem concentreer, maar dat komt omdat het grootste deel van de demo die ik mocht testen draaide om het neerschieten van robots en het openen van gesloten deuren. Het was een korte ervaring die diende als een voorproefje van wat komen gaat, een smaak die een beeld schetste van een game waarvan ik bijna geen idee had wat ik kon verwachten als ik de deuren van Capcom binnenkwam.

Hoe dan ook, de wapens en robots. Hugh zal schijnbaar te allen tijde de Grip Gun behouden, een hulpmiddel dat bijna lijkt op Isaac Clarke's Plasma Cutter van Dead Space. Dit is een enkelschots hulpmiddel dat ongeveer het minst effectieve wapen is dat je kunt hanteren, aangezien er ook wapens zijn zoals de Shockwave Gun en de Stasis Net, waarbij de eerste een jachtgeweerachtig hulpmiddel met veel schade is dat van dichtbij met een enorm effect toeslaat, en de laatste is een besturingssysteem dat alle robotvijanden die in de buurt worden gevangen, verdooft en vergrendelt. Het belangrijkste addertje onder het gras met Pragmata is dat deze wapens niet permanent in je uitrusting zitten, want als je geen munitie meer hebt, laat je ze vallen en moet je een andere vinden als je van plan bent ze opnieuw te gebruiken. Het is een interessante draai aan gevechten en munitie-economie, een waarbij het lang niet zo veeleisend is als een survival-horror, maar het doet je zeker afvragen of je munitie moet verbranden of dat je krachtigere uitrusting moet bewaren voor een later moment.

Afgezien hiervan lijken de levels vrij lineair te zijn, waarbij gevechten worden gecombineerd met het oplossen van puzzels in de omgeving, allemaal terwijl je in één richting gaat. Er zijn baasgevechten, waarvan ik geen enkele de luxe had om te ervaren, en ook geheimen om te vinden, inclusief verborgen muren om te verbrijzelen voor extra en handige buit. Voeg aan deze plaatsen toe om extra Cartridges te vinden, het verbruiksartikel dat je gebruikt om Hugh's gezondheid weer volledig aan te vullen. Op deze laatste manier lijkt het enigszins op een Soulslike (d.w.z. Dark Souls ' Estus Flasks ), iets dat relatief vergelijkbaar is met respawn-punten die je in een level kunt vinden om te voorkomen dat je op stappen hoeft terug te gaan. Maar afgezien hiervan is het heel duidelijk dat Pragmata een actiespel is, een spel dat niet veel van de pluisjes lijkt te hebben waarmee deze spellen kunnen vastlopen. U hoeft zich geen zorgen te maken over het upgraden van uitrusting, de zeldzaamheid van items, voorraadbeheer, niets van dat alles.

Het is gewoon robots neerschieten en terminals hacken, allemaal in een echt opvallende sci-fi NASA-punk-achtige wereld. Het is daarom dat ik mezelf behoorlijk vermaakte door Pragamata en geïnteresseerd was om te zien waar Capcom deze serie naartoe blijft brengen in de aanloop naar de uiteindelijke komst in 2026.