Sekiro: Shadows Die Twice

Om te zeggen dat FromSoftware de afgelopen tien jaar een indruk heeft achtergelaten op de videogamecultuur is een absoluut understatement. Met titels als Demon's Souls, drie Dark Souls-games en de exclusieve PlayStation 4-game Bloodborne, hebben de Japanse ontwikkelaars hun eigen genre van ietwat sadomasochistische uitdagingen gecreëerd. Voor omstanders is het wellicht lastig te begrijpen waarom gamers van over de hele wereld hunkeren naar een game waar de woorden "You died" een bekend fenomeen is, maar vergis je niet: de beloning voor het uit het hoofd leren en timen van elke beweging om een eindbaas uit te schakelen is een dopamine rush waar weinig andere games zich aan kunnen meten. Het feit dat we zelfs de term "Souls-like" voor games met een hoge moeilijkheidsgraad, zoals Cuphead, Dead Cells en Ashen gebruiken toont de culturele impact die FromSoftware heeft gemaakt.

Met een dusdanige luisterrijke reputatie is het geen verrassing dat de verwachtingen voor Sekiro: Shadows Die Twice bijzonder hoog zijn. Bloodborne heeft laten zien dat FromSoftware niet op de Souls-setting hoeft te steunen om meeslepende games te maken die buitengewone oplettendheid eist van spelers en nu de studio de Souls-reeks achter zich heeft gelaten is het enerverend om te zien welke richting de makers vanaf hier willen nemen.

Het eerste en meest klaarblijkelijke verschil tussen Sekiro en diens voorgangers is de setting. Weg is de duistere Europees-middeleeuwse setting uit de Souls-games en het Lovecraftiaanse gotische uit Bloodborne. Dit keer gaat de reis naar Japan en de Sengoku-periode in de 15e eeuw, een tijdperk met voortdurende conflicten tussen lokale feodale leenheren, hun samoerailegers en niets dat in de buurt komt van een gecentraliseerde landelijke overheid (die pas na bijna 300 jaar aan feodale strijd werd bekrachtigd). Het is een tijd in de Japanse folklore waar krijgsheren, soldaten en lokale landarbeiders constant in strijd zijn, wat ook een perfecte setting is om enkele meer mythische en mysterieuze elementen uit de Japanse cultuur, zoals ninja's, geesten en demonen toe te voegen (een combinatie die twee jaar geleden ook goed uitpakte voor Nioh).

Met deze setting als het wandtapijt van Sekiro is het niet meer dan gepast dat Japanse vechtsport- en gevechtstechnieken iets zijn waar FromSoftware en Activision zich op willen focussen. Dit was op het previewevent in Londen onmiddellijk duidelijk door de aanwezigheid van een 75 minuten durende introductiecursus in kendo, de Japanse zwaardvechtkunst waar tegenstanders houten "zwaarden" (boken) gebruikt worden om elkaar te slaan aan de hand van verschillende criteria. De basis van kendo komt voort uit oude gevechtstechnieken van samoerai en bushidō, de erecode van de samoerai die letterlijk vertaalt naar "de weg van de krijger" en een integraal onderdeel van de vechtsport. De essentie van kendo is het uit balans brengen van je tegenstanders door hun bewegingen tegen hen te gebruiken en hun lichaamsstand te doorbreken. Dit is een van de belangrijkste gameplaymechanismen in Sekiro, waar gevechten draaien om het doorbreken van de houding van een tegenstander met je zwaard en kunstmatige arm. Om deze vervolgens een doodsteek te geven als hun houding doorbroken is. Souls-spelers zullen veel bekende gameplay vinden wat betreft de focus op timing, ontwijken en pareren, maar het concept van het breken van de houding van een vijand voelt unieker, verfijnder en passender voor de setting dan alles wat we tot nu toe ervaren hebben in de Souls-reeks of Souls-like titels.

Met de beginselen van kendo achter de kiezen is het indrukwekkend om te zien hoe de gevechten in Sekiro een soort van realisme najagen in de wijze waarop je het tegen vijanden opneemt. Natuurlijk wordt die realistische inspiratie uit echte gevechtstechnieken gecombineerd met behoorlijk vleugje bloed, geweld en duistere fantasie. Spelers die meer realisme voor ogen hebben kunnen waarschijnlijk beter wachten op de release van Ghost of Tsushima, de veelbelovende exclusieve PS4-game. Nogmaals, vergis je niet: het bloed en geweld kan vrij intens zijn in Sekiro en in combinatie met duistere elementen uit de Japanse mythologie is dit geen game voor bangepoeperts.

Labbekakken willen er misschien sowieso twee keer over nadenken voordat ze Sekiro induiken, want dit is zonder twijfel een game waar de speler immense uitdagingen staat te wachten. Met andere woorden: je gaat zeker dood. Herhaaldelijk. Sekiro is van nature meedogenloos en als je één of twee geraakt wordt door een vijand is dat genoeg om je het graf in te helpen. De dood kan afstraffend zijn en de makers wisten on te vertellen dat je de helft van je ervaringspunten verliest als je doodgaat, wat betekent dat het upgraden van je vaardigheden in de game meer tijd in beslag neemt. Vreemd genoeg voelde het nooit alsof we dood gingen door toedoen van de game, maar simpelweg doordat we niet goed genoeg waren en dus beter moesten worden.

In onze speelsessie van een uur hebben we de introductie 'tutorial' en het openingsgedeelte van de Sekiro gespeeld. Hierdoor kwamen we een beetje te weten over het verhaal en de setting, alhoewel er niet heel veel is op te maken over dit eerste uur, vooral in een game waar je vaker doodgaat dan je wilt toegeven. We volgen het verhaal van de shinobi Wolf, die aan de zijde van zijn jonge meester Kuro dient, ook wel bekend als de Divine Heir. Een poging van Wolf om Kuro te laten ontsnappen loopt op een mislukking uit en een duel in een veld onder het maanlicht, waar een vijandelijke generaal de linkerarm van Wolf afhakt. Wolf ontwaakt kort hierna in een vreemde tempel, die dienst doet als de 'hub' van de game, waar een onbekende beeldhouwer een prothetische arm voor Wolf heeft gemaakt. Met de hulp van excentrieke personages, zoals deze eenzame beeldhouder, een dokter en een overgankelijke samoerai - je sparringpartner, trekt Wolf er wederom op uit om Kuro te bevrijden.

Het openingsgedeelte deed ons denken aan de klassieke mangareeks Lone Wolf and Cub en nadat de makers ons vertellen dat de game een verhaal over geloof en groei vertelt, doet dit direct denken aan het indrukwekkende God of War van vorig jaar en de relatie daarin tussen Kratos en zijn zoon. Maar, aangezien Kuro vanaf het begin gevangen zit valt het nog te bezien hoe het verhaal zich ontwikkelt.

Het algehele bewegen in de game voelt soms ietwat langzaam en traag, maar gelukkig beschik je in Sekiro over een grijphaak die gebruikt kan worden om je vast te grijpen aan bomen, daken en bepaalde randjes. In combinatie met je uitbouwbare arm, die gebruikt kan worden in gevechten, om vijanden te besluipen en zelfs om af te luisteren, biedt de actie en het bewegen in Sekiro enorm veel potentie en mogelijkheden. Enkele andere verbeteringen maken de game ook iets toegankelijker, zoals een kaart en een soort van aanwijspunt als je verdwaald (wat tijdens onze speelsessie al meerdere keren goed van pas kwam). Activision liet wel weten dat het hier om een previewversie gaat en dat er in de uiteindelijk versie nog enkele kleine veranderingen in de gameplay en voor de toegankelijk kunnen worden doorgevoerd.

Met minder dan drie weken tot de volledige release, zijn we overtuigd dat Souls-fans enorm gaan genieten van het avontuur van Wolf in de Sengoku-periode. De uitdagingen lijken grootst en uitdagend, maar ook enorm belonend - zoals het genre betaamd. De grote vraag blijft echter of diegenen die iets minder thuis zijn in het genre de game té lastig, afstraffend en intimideren vinden om er echt van te kunnen genieten. Het antwoord op die vraag is persoonlijk, maar gelukkig kunnen je daar op 22 maart al achter komen.