Super Mario Party Jamboree Voorbeschouwing: Gameplay-innovaties verbeteren de Mario Party-formule

Drie jaar geleden werd Mario Party Superstars uitgebracht en sindsdien is er geen maand voorbijgegaan zonder dat ik en een paar goede vrienden minstens één ronde speelden op zoek naar munten en elkaar vernederden in leuke minigames. Voor mij, een liefhebber van bordspellen, Nintendo en videogames, is de Mario Party -serie het perfecte compromis, maar de game had eerlijk gezegd een beetje weinig inhoud en ik heb reikhalzend uitgekeken naar meer.

Nu is Super Mario Party Jamboree net om de hoek en heb ik de kans gehad om het een paar dagen te spelen en kan ik nu wat eerste indrukken delen. Deze keer is het spel groter dan ooit tevoren, met zo'n 20 speelbare personages (inclusief relatief obscure opties zoals Spike, Ninji en Monty Mole ) en zeven borden, evenals verschillende spelmodi, waaronder een lichte online modus met battle royale-smaak (die ik nog niet heb kunnen proberen).

Een nieuwe functie is dat je deze keer kunt kiezen of je met Joy-Cons of een Pro Controller wilt spelen, hoewel dit laatste betekent dat bewegingsgevoelige minigames worden verwijderd. Welk percentage bewegingsgevoelig is weet ik niet precies, maar op basis van mijn tijd met Super Mario Party Jamboree zou ik rond de 20% gokken. Hoe dan ook, na een korte presentatie van het spel staan mijn medespelers en ik op het plein dat dit keer als menu van het spel dient. Hier kan ik dingen kopen voor verdiend geld (zonder microtransacties), minigame-records controleren en een ballonvaart maken naar de gebieden die de verschillende spelmodi vertegenwoordigen.

Kortom, het is een vrij traag menu, dat echter veel charme toevoegt en heel typerend is voor Nintendo. In mijn eerste ronde kies ik ervoor om op het nieuwe bord Rainbow Galleria te spelen, een groot winkelcentrum met een moeilijkheidsgraad van vier op vijf. De moeilijkheidsgraden geven eigenlijk alleen aan hoe ingewikkeld de banen zijn, vooral voor jongere spelers, en er zijn geen andere eigenaardigheden.

Deze keer kun je naast de gewone Pro -modus kiezen naast de gewone Mario Party, wat betekent dat willekeurige evenementen en bonusitems aanzienlijk minder belangrijk zijn. Er is ook geen oneindig aantal items om te kopen en iedereen begint met een geselecteerd item om de zaken eerlijker te maken. Het aantal rondes is standaard 10, wat lager is dan eerdere afleveringen in de serie (vroeger waren het 20 ronden), en dit zou volgens Nintendo ongeveer 90 minuten moeten duren - iets waarvan ik kan bevestigen dat het behoorlijk nauwkeurig is.

Rainbow Galleria biedt verschillende paden op verschillende verdiepingen en heeft een enorm scala aan speciale regels. Van het verzamelen van stempels die extra bonuspunten opleveren als je een ronde voltooit, tot low-budget winkels en luxere winkels, maar ook grote verkopen om de vijf rondes. Natuurlijk is er ook een griezelige verlaten winkel als je een geest vindt, evenals een lift die je tegen betaling snel naar de gewenste verdieping brengt. Spontaan voelt het bord erg goed aan en zelfs in 10 rondes had iedereen met wie ik speelde tijd om minstens één keer en soms zelfs twee keer rond te gaan.

Zoals het hoort, wordt elke ronde afgesloten met een minigame, die bestaat uit voornamelijk nieuwe en een aantal opgefriste favorieten. Er zijn er in totaal 110, en tot nu toe hebben we er maar één gevonden die niet voldoet, waar je moet ontsnappen aan een rollende steen in een Indiana Jones-stijl (je zou je moeten kunnen afmelden voor degenen die je niet leuk vindt) waarbij iedereen in de bende erin slaagt om elke keer te overleven. Anders zijn er tal van geweldige minigames, waarvan sommige verrassend diepgaand zijn en je echt uitdagen en de grenzen van je vriendschappen testen. Ik ben op vallende boterhammen gesprongen, heb gebokst met een gigantische robot, stekelige vallen op mijn tegenstanders laten vallen, me een weg gebaand door een zee van ballen, langs platformniveaus gerend en nog veel meer.

De andere borden die ik mocht proberen waren Mega Wiggler's Tree Party, waar een enorme en steeds bozer wordende Wiggler in een gat ligt en soms rondloopt, wat de omstandigheden voor hoe je je moet verplaatsen volledig verandert. Een zeer standaard Mario Party bord dat het perfecte startpunt is voor de serie. We hebben Goomba Lagoon met een grote vulkaan en vloedgolven, waar delen van het bord die zich het dichtst bij de gevaarlijke berg bevinden, bezaaid zijn met vallen of extra beloningen, en waar getijdenbeweging kan betekenen dat je gemakkelijk op een eiland kunt stranden. Spontaan vast komen te zitten op zo'n eiland is een echte spelbreker, omdat het kan betekenen dat je twee of drie rondes moet rondlopen in een nietszeggend klein gebied, maar verder is dit een goed board.

Het bord dat echter het meest opvalt, is Roll 'em Raceway, waar alle spelers in F1-auto's zitten en rondrijden op een circuit waar de sterren de hele tijd op dezelfde plaats worden verkocht. Hier is het dus belangrijk om snel te rijden, zodat je tijd hebt om zoveel mogelijk sterren te kopen, en waar je met een 4x paddenstoel vier dobbelstenen tegelijk kunt gooien - met de kanttekening dat je dan zo snel rijdt dat je geen tijd hebt om ergens voor te stoppen, zelfs niet om een ster te kopen. Durf je het te gebruiken met nog 20 stappen te gaan naar de ster...? Met name op Roll 'em Raceway raad ik aan om het aantal rondes te verhogen tot minstens 15, omdat het sneller is om te spelen en echt profiteert van het feit dat je tijd hebt om minstens een paar ronden rond te rijden.

Wat echter de meeste indruk maakte op Super Mario Party Jamboree, zijn de sidekicks die zijn geïntroduceerd als onderdeel van het spel. Ze verschijnen een paar rondes in elke ronde en bestaan uit de speelbare personages die overblijven. Ze bieden allemaal verschillende voordelen (voor jou) of nadelen (voor de tegenstanders). Wie als eerste de helper bereikt, krijgt in een volgende minigame een voordeel om de helper te 'winnen'. Ik zal de pret niet voor je bederven, maar geloof me als ik zeg dat deze minigames (die niet eens heel mini zijn) tot de beste en leukste onderdelen van het spel behoren.

Een ander ding dat ik wil benadrukken, is hoeveel meer informatie er nu op het scherm zichtbaar is, wat natuurlijk allemaal goed is, maar een beetje rommelig kan aanvoelen. Er zijn meer pictogrammen, markeringen met de volgorde waarin dingen gebeuren en tekst. Helaas zijn deze vrij klein, wat geen probleem is op een grote tv, maar voor degenen met een slechter zicht of een kleinere tv ben ik er niet van overtuigd dat alles bijzonder duidelijk zal zijn.

Al met al belooft het veel goeds voor de voltooide game die op 17 oktober uitkomt. Super Mario Party Jamboree is in veel opzichten klassiek Mario Party, maar het is meer van alles en het heeft ook verschillende opwindende gameplay-innovaties en een echte online modus. We komen dichter bij de lancering terug met onze laatste en volledige beoordeling.