Nederlands
Gamereactor
previews
The Division 2

The Division 2 - Review in Progress

We hebben de nodige uren in Washington D.C. doorgebracht en zijn meer dan klaar om nog vele en vele uren te blijven.

HQ
HQ

Een van de meest wonderlijke dingen over het schrijven over games is deze voor de release te spelen. Dit betekent vaak dat we dezelfde gedeeltes van een titel meerdere keren spelen voordat we de volledige ervaring thuis kunnen beleven. Soms heeft dat ons bijna tot waanzin gedreven, om keer op keer weer helemaal opnieuw te beginnen, en soms ook de eerste paar uur van enkele games minder vermakelijk gemaakt. Tom Clancy's The Division 2 is er in geslaagd om dit op vele veelbelovende en indrukwekkende manieren in de eerste twintig uur te vermijden.

We hebben al veelvuldig de visuele diversiteit die Washington D.C. biedt geprezen in onze previews, maar het is de moeite dit te herhalen. Nu dat we een groter gedeelte van Washington hebben kunnen verkennen is het duidelijk waarom Ubisoft voor deze locatie heeft gekozen. Manhattan was en is voortreffelijk in het origineel, maar de hoeveelheid aan visuele variatie en details op iedere hoek in The Division 2 is simpelweg fenomenaal. Washington zit vol met herkenningspunten en architectuur die ieder gebied uniek en opvallend maakt, waardoor het lastig is niet af te dwalen. Het is een cliché, maar we zijn de tel kwijt van hoe vaak we op weg naar een bestemming vanuit een ooghoek een glimp opvingen van een prachtig vergezicht of een interessant detail. Om vervolgens die belangrijke reddingsmissie toch even met enkele minuten uit te stellen. Zij het de natuur die door het asfalt op fascinerende manieren terugkeert; een groep vijanden die een Control Point bewaken; een 'lootkist' achter een gesloten hek of een van de vele 'collectibles' - The Division 2 is tot de nok toe gevuld met dingen die de uren in een oogwenk voorbij laten gaan. En we hebben het nog geeneens over de gameplay gehad.

The Division 2The Division 2
Dit is een ad:

De kernervaring is vrijwel onveranderd. Je brengt nog steeds veel tijd in dekking door en gebruikt veel verschillende wapens plus vaardigheden om een eindeloze stroom aan vijanden uit te schakelen. Op papier klinkt het vrijwel hetzelfde als het origineel, maar enkele kleine aanpassingen maken een wereld van verschil. Dat verandert misschien wel tegen het einde en in de 'endgame', maar de gevechten die we tot nu toe ervaren voelen veel intenser en realistischer dan in The Division. Vijanden kunnen minder kogels incasseren, maar zijn wel dodelijker dan ooit. Gevechten die enkele minuten duren zijn dit keer zeldzaam, waardoor het de tweestrijd tussen realisme en "game"-aspecten achter zich laat.

Dit zorgt er ook voor dat elk wapen dodelijker en gewichtiger voelt. Van dichtbij laat de shotgun de meest doorsnee vijanden door de lucht vliegen met een of twee schoten, terwijl je ziet uit balans ziet raken als ze met een Assault Rifle in hun schouder worden geraakt en naar beschutting hinkepoten als ze bijna doodgaan. Hoe bij grotere vijanden het pantser er af valt en meer kwetsbaar vlees wordt blootgesteld als je gericht schiet, geeft het gevoel dat The Division 2 meer om tactiek en precisie draait, in tegenstelling tot het doen van zoveel mogelijk schade. Door de voorgaande hands-on met de 'endgame'-content maken we ons nog steeds een beetje zorgen dat dit later terugkeer, maar in ieder geval niet zo uitvoerig als voorheen.

De uitvoerige herhaling wordt ook verzacht dankzij meer gevarieerde vijandsoorten. Elke factie heeft enkele verschillende types die een totaal verschillende aanpak vereisen. Waar de zelfmoordterroristen van de Outcasts vrijwel direct je aandacht opeisen en je uit je dekking dwingen, moet je twee keer nadenken voordat je veilige plekje achter een politieauto of een handig geplaatste wegsperring verlaat bij de sluipschutters van de True Sons. Als je deze twee facties tegelijkertijd treft worden deze verschillen echt benadrukt en ook je tactische vernuft plus je zenuwen op de proef gesteld. Natuurlijk helpt het hierbij als je beschikt over enkele krachtige wapens en handige uitrusting.

We weten allemaal waardoor we terugkeren naar de game, zelfs tien minuten voor een afspraak, en dat zijn progressie en 'loot'. Het 'lootsysteem' zelf is niet zoveel veranderd (een pluspunt) en je wordt voor vrijwel alles wat je doet beloond. Het uitschakelen van vijanden, verkennen van de spelwereld, het helpen van andere spelers en zelfs gebruiken van 'emotes' met andere spelers kunnen ervaringspunten en betere evenals cosmetische uitrusting opleveren. Een focus op dodelijkheid en enkele kleine aanpassingen van de menu's laten ieder gevoel ook unieker aanvoelen. Of je het nou wilt of niet, je krijgt nu uitgebreidere informatie over ieder wapen in de menu's. Het vergelijken van schade, kogels per minuut, 'perks' en schadeverlies voelt misschien iets te veel van het goede, maar voor spelers die daar wel aandacht is aan besteden is het enorm handig. Er is bovendien een optie om over te schakelen naar een variant die meer op de oorspronkelijke menu's lijken, daar hoef je je geen zorgen over te maken.

Dit is een ad:
The Division 2The Division 2

Waar we ons wel een beetje zorgen over maken is het verhaal. Natuurlijk, hebben we nooit heel veel waarde gehecht aan de verhalen in de recente Tom Clancy-games en daardoor hadden we hier ook geen hele hoge verwachtingen. Een stille hoofdrolspeler die gewillig knikt zonder vragen te stellen over hoe en wat voelt echter enorm saai en steriel, waardoor de beweegredenen achter iedere missie ook heel oppervlakkig aanvoelen. Gelukkig is dat niet heel belangrijk in The Division 2, aangezien de gameplay echt het belangrijkste is in dit soort games. Bovendien kan dit natuurlijk naar het einde toe nog verbeteren.

Dat gezegd hebbende, hetgene waar we ons het meeste over zorgen maken is de gameplay. Ondanks de verbeteringen en nieuwe activiteiten, begint het al repetitief aan te voelen. Het leeuwendeel van de missies en activiteiten laten je van A naar B rennen, met iemand praten, enkele hordes aan vijanden afmaken en vervolgens naar iemand luisteren die je toch niet bij blijft om vervolgens je beloning te krijgen. De gevarieerde vijanden helpen, maar dat is niet genoeg om de game de hele 'campaign' fris aan te laten voelen. Het toevoegen van de Black Tusk-factie en toegang tot Specialisations in de 'endgame' kan echter voor een frisse wind zorgen tot de uitbreidingen verschijnen, dus we zijn nog hoopvol. We klagen echter niet, want we hebben na bijna 40 uur (met de bèta en previewevents) nog steeds enorm veel plezier met The Division 2. Zoals gezegd, is het bij sommige games vervelend om diezelfde stukjes weer opnieuw te spelen bij de release, maar ontwikkelaar Massive Entertainment weet die zorgen over boord te gooien door ons een meeslepende, levende wereld te geven die vol zit met dingen om te doen. We kunnen niet wachten om nog meer uren in Washington door te brengen voordat we de komende dagen ons eindoordeel vellen.

HQ